Teaches of Peaches (2024)

Regie: Philipp Fussenegger, Judy Landkammer | 102 minuten | documentaire | Met: Peaches, Leslie Feist, Chilly Gonzales, Shirley Manson, Charlie Le Mindu

De Canadese Merrill Nisker, artiestennaam Peaches, had nooit gedacht dat het muziekalbum ‘Teaches of Peaches’ (2002) haar slaapkamer zou verlaten. Twee decennia later is het sondevoeding voor queer dromen en is het nummer ‘Fuck the Pain Away’ een lijflied voor fans. In de documentaire zie je netjes hoe Merrill geleidelijk via ongewone piketpaaltjes transformeert in het feministische queer icoon en het podiumbeest Peaches.

Elke livetourvoorbereiding vraagt weer om opperste concentratie. De band danst veel, perst zich in kostuums, die vrijwel niks verhullen, en ieder afzonderlijk lid neemt acrobatische poses aan die soms letterlijk aanhaken bij de muziek. Ondanks dat Peaches tijdens de repetities de liedteksten routineus zingt, nog niet haar kracht weggevend, weten zij en haar bandleden wat er op spel staat: het plezier en een gevoel van thuiskomen voor het publiek.

Tegelijk spoelt ‘Teaches of Peaches’ terug in het leven van Merrill Nisker. Je ziet Nisker in haar begindagen, een energieke muzieklerares voor peuters, en misschien vangen de VHS-tapes wel het moment waarop ze definitief kiest voor een fulltime muzikantenbestaan. Nadat ze enkele (punk)bandjes heeft versleten in de jaren negentig, consolideert ze haar creatieve krachten in een afgedankt appartement dat ze deelt met de debutante Leslie Feist. Samen doen ze in een drievrouwsband (met nog een dame die we verder nergens terug horen) zo maf mogelijk op het podium en claimen ze rock terug van de vaders (eigenlijk toen al zeurende opa’s).

Maar echt leren kennen uit de mond van Peaches doen we Merrill niet. Wat ze zelf vindt van haar cultstatus laat ze over aan muzikale vrienden, Feist en Chilly Gonzalez, en bewonderaars, zoals Shirley Manson (van de band Garbage). Toch als je goed kijkt, zie je iemand zeer hard proberen en soms paden bewandelen die geen nergens heen lijken te gaan. Het zou anders alleen maar de intuïtie en openheid in de weg staan. Het is doen, falen, doen, falen, doen en misschien stuiten op iets pakkends. Doe-het-zelven (DIY) is hier het levensmotto (nog steeds is de band tegelijk sjouwcrew). Nisker heeft vooral het talent om iets te musiceren en visualiseren waar anderen jaren later van zeggen waarom was ik daar toen niet mee aan de haal gegaan.

Voor DIY begrippen is de documentaire, een duo-regie van Philipp Fussenegger en Judy Landkammer, best braaf eigenlijk. Ook al ligt het verleden open als een onafgemaakte puzzel, is het alsof voor de 58-jarige Peaches alles op zijn plaats is gevallen (ook voor haar aanhang?). Ze maakt muziek hoe zij wil, met de mensen die zij wil. Er valt ook geen onvertogen woord. Ja, misschien waren er drugsachtige periodes, maar zo’n puzzelstukje behoort tot het vaste recept van de Berlijnse artiest (daar heeft ze zich met haar acolieten tegenwoordig gevestigd).

Er ligt een laconieke deken over ‘Teaches of Peaches’. Alles gaat zijn gangetje, het verleden en heden zijn bijna antipunk gladgestreken, bijten elkaar niet en leven prettig naast elkaar. Merrill is ook geen grote prater of een rockster die oude wonden openrijt of de pers haat (Peaches heeft ze nodig en andersom), alles en iedereen uitspuugt, en daarom onbereikbaar is. Ze vindt het niet erg om als kattenvrouwtje door het leven te gaan. De sfinx in haar is nochtans niet uitgedoofd als je de recente concertbeelden, onder meer in Paradiso Amsterdam, ziet. Hoewel de muziek soms schokt, mensen wil wakker schudden, is de documentaire ‘Teaches for Peaches’ prettig vanille, een rijpe aardbei. Lekker maar niet verrassend, tenzij je allergisch bent voor rood fruit.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 5 december 2024
VOD-release: 6 maart 2025