The Harimaya Bridge (2009)

Regie: Aaron Woolfolk | 120 minuten | drama | Acteurs: Bennet Guillory, Saki Takaoka, Misa Shimizu, Danny Glover, Victor Grant, Sakura Thomas, Misono, Hajime Yamazaki, Miho Shiraishi, Honoka, Yukiko Kashiwagi, Toshiyuki Kitami, Peter Coyote, A’da Alison Woolfolk, Junkichi Orimoto

Regisseur Aaron Woolfolk en producer Danny Glover zagen in ‘The Harimaya Bridge’ de perfecte kans om een pijnlijke historische geschiedenis en hedendaags persoonlijk leed te combineren tot een film waarin onbegrip voor een andere cultuur centraal staat. Een vader-zoon relatie vormt hierin het uitgangspunt, het land dat de vader zo haat is even zo geliefd bij zijn zoon. Wanneer zijn zoon Mickey (Victor Grant) sterft gaat Daniel Holder (Bennet Guillory) naar Japan om de kunstwerken van Mickey te verzamelen en meer terug te nemen naar Amerika.

De film zit boordevol clichés zonder dat er echt een nieuw aspect in de film wordt toegevoegd. Wellicht is het feitelijke probleem van deze film dat het een om een Amerikaanse productie gaat over Japan. Logischerwijs worden de Japanners gehaat vanwege hun daden in de Tweede Wereldoorlog en dus zal heel Japan wel slecht zijn. Pas na een reis door dit voormalige duivelse land komt Daniel langzaam tot bezinning, Japan heeft ook zo zijn goede kanten.

Daniel Holder toont in eerste instantie dan ook compleet geen respect voor de Japanse cultuur, hij doet zijn schoenen niet uit bij het betreden van een huis, let niet op de persoonlijke gebruiken en heeft geen interesse in de verhalen van vrienden van zijn overleden zoon Mickey. Niet alleen komt hij zelf hierdoor als een slecht persoon over, hij brengt ook behulpzame mensen in diskrediet. Naarmate hij bij zijn zoektocht naar Mickey’s schilderijen steeds meer in aanraking komt met Japanse mensen die belangrijk waren voor Mickey begint hij langzaam te begrijpen wat Mickey zo aan Japan bond.  De keuze van de cinematograaf is maar moeilijk te begrijpen, soms schotelt hij werkelijk prachtige beelden voor en het andere moment wordt lang in de reflectie van een ‘bochtenspiegel’ getoond. Dat deze spiegel voor belang is voor het verhaal heeft hier niets mee te maken, het is simpelweg een oerlelijk camerastandpunt.

Bennet Guillory moet het personage van Daniel Holder neerzetten, een niet helemaal geslaagde klus dat niet alleen aan de acteur ligt maar vooral aan het irritante karakter Daniel dat van boze vader in begrijpende vader moet veranderen. Ook hier is er weer teveel sprake van cliché waardoor ergernis nu toch bovendrijven. Veel overtuigender is het spel van de vrouw van zijn zoon, Noriko. De scènes die over Noriko (Saki Takaoka) gaan zorgen voor enige emotionele beleving van het toch dramatische verhaal.

‘The Harimaya Bridge’ is te conventioneel en te clichérijk om tot de verbeelding te spreken. Verhoudingen waarbij haat omslaat in liefde zijn sowieso uitgekauwd en wel in betere producties verwerkt.

Meinte van Egmond