The Rosary Murders (1987)

Regie: Fred Walton | 104 minuten | thriller | Acteurs: Donald Sutherland, Belinda Bauer, Charles Durning, Ed Ruffalo, Sam Pollack, James Murtaugh, Mark Margolis, Roger Angelini, Anita Barone, Doris Biscoe, B. Constance Barry

Af en toe kom je een film tegen waarvan je nog nooit gehoord hebt, maar die voor een aangename verrassing zorgt. ‘The Rosary Murders’ is zo’n film.

De film begint met de introductie van priester Bob Koesler (Sutherland). Deze priester is een populaire en graag geziene man die hart heeft voor de gemeente waarvoor hij werkt. Het leven van Koesler verandert echter plotseling als er brute moorden om hem heen worden gepleegd. Omdat de lijken in Koesler’s werkgebied gepleegd worden, zit de priester er bovenop. Al snel ontdekt de man dat er een verband is tussen al deze doden: namelijk een rozenkrans die om de polsen van de slachtoffers is gebonden. Dan gebeurt er iets schokkends. Koesler krijgt de moordenaar te spreken, als deze hem via de biecht bekend maakt. De priester kent nu de identiteit van de dader, maar zijn beroepsgeheim verbiedt hem om de dader aan te geven. De moorden gaan nog steeds door en Koesler probeert ten einde raad om zelf de dader te stoppen.

Het verhaal van ‘The Rosary Murders’ is interessant en wordt bevredigend uitgewerkt. Stukje bij beetje wordt de identiteit van de moordenaar bekend. De kijker kan met priester Koesler meepuzzellen wie de dader is en wat hem/haar drijft.
De film is door de snelle montage en de plezierige vaart nooit saai of langdradig. De soundtrack van ‘The Rosary Murders’ is minimaal, maar effectief. De zenuwachtige muziek zwelt op de juiste momenten aan en blijft gedurende de rest van de film op de achtergrond.

Het acteerwerk is aardig. De acteurs zullen geen prijzen in de wacht slepen voor hun spel, maar de cast weet aantrekkelijke vertolkingen neer te zetten. Met name Donald Sutherland speelt erg sterk. Het interne conflict van de priester die worstelt met zijn gelofte, wordt goed weergegeven door Sutherland. Ook de manier waarop de acteur een moderne, losse priester neer zet getuigt van grote klasse. Naast Sutherland is ook Charles Durning’s rol als priester Ted Nabors zeer genietbaar. Durning speelt een priester die, in tegenstelling tot Sutherland’s personage, de regels van de kerk zeer streng volgt. Ondanks de chagrijnige en nukkige karaktertrekjes van Nabors, weet Durning zijn personage toch sympathiek neer te zetten.

Wat ‘The Rosemary Murders’ echter doet onderscheiden van andere thrillers, is het rafelige, scherpe randje. De kille en afstandelijke vormgeving geeft de film een groezelige sfeer. Het verhaal zit bovendien vol met kritische geluiden richting de Katholieke kerk. De gelofte van geheimhouding en de dubieuze benadering van de vergeving van zondes, wordt op een pijnlijke manier belicht door de prent. De moordenaar heeft een gruwelijke daad op zijn geweten die aan hem vreet. In een hartverscheurende scène vertelt de dader dat hij
(in)direct verantwoordelijk was voor de dood van zijn dochter. Toen hij zijn geheim via de biecht vertelde, zei de geestelijke dat hij vergeving zou krijgen door enkele keren te bidden. Overrompeld door wraakgevoelens en ongeloof door de passieve en afstandelijke houding van de kerk, ontstond zijn haat jegens de kerk en geestelijken.

De film stelt het, vaak ouderwetse, standpunt van de (Katholieke) kerk aan de kaak. Een houding die weinig sympathie voor het individu vertoont en vooral geïnteresseerd is in blinde volgzucht en een verwrongen gevoel van rechtvaardigheid. De krampachtige houding ten aanzien van gedateerde gebruiken zorgt ervoor dat mensen het slachtoffer worden van een geloof dat juist voor kracht en steun moet zorgen. Ga maar na dat de kerk in Amerika een bijna onaantastbaar instituut is en je beseft dat regisseur Walton een gedurfde prent heeft gemaakt. Walton weet zijn boodschap op een mooie manier onder de aandacht te brengen. Door het goedgeschreven script en de sterke cast komt deze dan ook nooit geforceerd of drammerig over.

Helaas kent ‘The Rosemary Murders’ ook een aantal mindere kanten. Vooral in het begin van de film is de montage zeer chaotisch. De abrupte afbrekingen van scènes ogen erg amateuristisch. De film loopt niet soepel. Daarnaast ziet de prent er erg vaal uit. Alles heeft een doffe glans over zich en het donkere uiterlijk van deze productie zorgt ervoor dat je soms amper wat kunt zien. Je zou niet zeggen dat deze film uit 1987 komt, maar eerder uit 1978 vanwege de verouderde beeldkwaliteit en soundtrack, goedkoop ogende decors en kleding.

Als je door de B-filmpresentatie van de film heen kunt kijken, dan wacht er echter een spannende thriller op je. De film weet naast spanning ook interessante vragen op te roepen die je aan het denken zetten. Indrukwekkende film.

Frank v.d. Ven