Wicker Park (2004)
Regie: Paul McGuigan | 114 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Josh Hartnett, Rose Byrne, Matthew Lillard, Diane Kruger, Christopher Cousins, Jessica Paré, Vlasta Vrana, Amy Sobol, Ted Whittal, Isabel Dos Santos, Joanna Noyes
Ook al is het idee voor dit verhaal niet ontzettend origineel, toch zou er zeker een interessante film uit kunnen komen. Helaas is dat met ‘Wicker Park’ niet gelukt. Aan het begin van de film zien we Matthew in een restaurant, waar hij afgesproken heeft met zijn verloofde Rebecca en wat zakenmensen. Als hij in dat restaurant even de openbare telefoon wil gebruiken, denkt hij ineens de stem te herkennen van Lisa, zijn oude liefde. Vanaf dan zien we bij ieder moment van herkenning eindeloze flashbacks, die tonen hoe Matthew en Lisa elkaar ontmoetten, hoe mooi Matthew en Lisa waren, hoe leuk ze het samen hadden, et cetera.
Inderdaad wordt je wel even gegrepen door het verhaal, alleen al omdat je wilt weten hoe het uiteindelijk allemaal in elkaar zit. Maar de manier waarop de film verteld wordt, is vrij misleidend, en in sommige delen zelfs ronduit saai. Misleidend, omdat de film doet vermoeden een thriller te zijn, mede door de spannende muziek en trage beelden, waardoor je als kijker steeds aan het wachten bent totdat er iets spannends gebeurt. Maar er gebeurt niets spannends, zoals dat wel het geval is in films als ‘Memento’ of ‘Single White Female’, waar ‘Wicker Park’ in de verte wel overeenkomsten mee lijkt te hebben. De vertelstijl in ‘Memento’ was origineel en vergde daadwerkelijk concentratie van de kijker, daarbij was de plotwending echt verrassend. In ‘Wicker Park’ zijn de omslagen aan het einde in zekere zin ook wel verrassend, maar het zat er wel al aan te komen. Daarbij zou je deze film nog begrijpen als je met een half oog kijkt, of ondertussen andere dingen aan het doen bent. Dit is erg zonde, want als de hele film zo zou zijn als het laatste deel, zou ‘Wicker Park’ een stuk interessanter geweest zijn. Maar omdat je op den duur wat verveeld raakt door het ontzettend lange beginstuk, kan je er niet echt meer inkomen. Er wordt teveel uitgelegd, te veel getoond, in de flashbacks en in de scènes uit het heden.
Het rare is dat terwijl veel in de film overduidelijk wordt gemaakt, het lijkt alsof sommige dingen in de film juist weer nooit meer terugkeren, wat dan wel weer vragen oproept, of de indruk geeft dat die dingen een beetje zijn afgeraffeld. Een voorbeeld is de mysterieuze vriend, of minnaar, van de tweede Lisa. Terwijl hij nog zo angstaanjagend vanuit de straat naar boven kijkt, als Matthew bij Lisa binnen is, horen we verder in de film nog maar bar weinig van hem. Ook Matthews huidige verloofde, zien we nog maar een keer terug, als ze even snel gedumpt wordt, wat de indruk wekt dat we haar alleen nog zien omdat ze toch nog een keer terug moest komen in het script, zij het functieloos.
Als je de film puur kijkt als een romantisch drama, met een enigszins verrassende wending en vertelstijl, is er niet eens zoveel mis met ‘Wicker Park’, maar echt spannend of origineel wordt het niet, ook dankzij de passieloze liefdesscènes en het clichématige Hollywood-einde.
Ruby Sanders