Young & Innocent (1937)

Regie: Alfred Hitchcock | 80 minuten | actie, thriller, komedie, avontuur, romantiek, misdaad | Acteurs: Nova Pilbeam, Derrick De Marney, Percy Marmont, Edward Rigby, Mary Clare, John Longden, George Curzon, Basil Radford, Pamela Carme, George Merritt, J.H. Roberts, Jerry Verno, H.F. Maltby, John Miller

De films uit de Britse periode van Hitchocks carrière die meestal genoemd worden wanneer het beste werk van de “master of suspense” besproken wordt zijn ‘The 39 Steps’ en ‘The Lady Vanishes’. Een film die nooit op dit soort lijstjes voorkomt, maar minstens zo genietbaar is als deze klassiekers is ‘Young & Innocent’. De titel doet denken aan een goedkope soap maar, ook al is de film wat luchtiger dan gebruikelijk, de visuele flair van de meester en zijn karakteristieke verhaalelementen, zoals definitief vormgegeven twee jaar eerder in ‘The 39 Steps’ (de onterecht beschuldigde man die op zoek gaat naar de werkelijke dader met behulp van een mooie blondine), zijn ook hier volop aanwezig. Een fijn, vlot tempo, onpretentieuze sfeer, en verschillende virtuoze shots zorgen voor een memorabele filmervaring ondanks de vergezochte plot. Het is dus tijd dat de film uit de obscuriteit wordt gehaald en de aandacht krijgt die hij verdient.

De status van zijn “klassieke” films daargelaten, was ‘Young & Innocent’ volgens eigen zeggen de favoriete film van Hitchcock zelf (uit zijn Britse periode). Verrassend, wellicht, maar het is toch ook wel aan de film af te zien dat hier veel liefde in zit. Niet alleen in het verhaal zelf, maar ook in de productie hiervan. Hitchcock lijkt er zelfs zo mee in zijn sas te zijn, dat hij een bijzonder lange cameo heeft in de film, als lichtelijk glimlachende toeschouwer met fotocamera. Alsof hij zichzelf hier meer dan anders mee vereenzelvigt. Maar misschien is dat teveel speculatie. Wel kan gezegd worden, dat dit één van de meest lichtvoetige, sympathieke films is van Hitch.

Liefde en hoop lijken centrale waarden te zijn in de film, die de regisseur ook op de set toepaste, volgens hoofdrolspeler Derrick De Marney. Deze heeft namelijk laten weten dat de filmmaker onkarakteristiek liefdevol en vergevend was jegens zijn vrouwelijke hoofdrolspeler, de 19-jarige Nova Pilbeam, om, zo gaat het verhaal, haar naïviteit en onbevangenheid – die nodig waren voor de rol – niet te ondermijnen. Pilbeam speelt dan ook eens gaan femme fatale, maar een jonge vrouw die eigenlijk meteen, op het eerste gezicht, verliefd wordt op Robert (De Marney), wanneer ze hem op het politiebureau verzorgt nadat hij is flauwgevallen. Ze moet natuurlijk nog wel even van zijn onschuld overtuigd worden – helemaal omdat zij de dochter van het hoofd van de politie is – maar eigenlijk is ze meteen al verkocht. En hij is ook duidelijk gecharmeerd van haar. En Hitchcock van hen, getuige de (bijna) zoete muziek op de soundtrack (die doet denken aan ‘When You Wish Upon a Star’, van Disneys ‘Pinocchio’).

Het komt de geloofwaardigheid van de centrale relatie zeer ten goede dat er dit keer niet is gekozen voor geforceerde ontmoetingen, veranderingen in gedrag, of plotwendingen die een stelletje aan elkaar moeten koppelen. Hierdoor voelt het romantieke element toch vaak aan als een verplicht nummertje. Niet in ‘Young & Innocent’, waar je als kijker echt een band hebt met dit stelletje en echt hoopt dat ze de jongeman vrij kunnen pleiten en samen een toekomst hebben. Hierdoor ben je ook meteen een stuk meer geïnteresseerd in de rest van de film.

Ook al zijn de gevoelens van Pilbeam vrij constant gedurende de film, ze is geen softie of een eendimensionaal personage. Ze komt als een echt mens over en haar speelse scènes met De Marney zijn levendig en charmant. Daarnaast is er nog een feministische onderlaag die hier en daar licht aangestipt wordt. Zo neemt zij als oudste dochter de moederrol op zich in het gezin – waar de echte moeder is, is niet duidelijk – en lijkt haar vlucht met Robert ook een vlucht te zijn uit de rigiditeit van dit gezin en haar opgelegde rol. Een daad van rebellie en een breuk met haar vader. Dit meisje is/wordt volwassen en moet haar eigen leven leiden.

Maar dit blijft allemaal op de achtergrond, want de film is vooral vlot, vermakelijk, actievol, en mooi om te zien. Een lang, onafgebroken tracking shot aan het einde van de film – waarbij er eerst een restaurant en balzaal met al zijn mensen en tafeltjes in beeld wordt genomen en er langzaam wordt ingezoomd op de ogen van een drummer helemaal achterin de zaal – is legendarisch geworden, maar er zijn nog verschillende andere momenten die de moeite waard zijn. Zoals de huiselijke ruzie waar de film mee opent, of het kinderfeestje bij de tante van Pilbeams personage, waar het tweetal zich schuil wil houden, maar waar de gewiekste vrouw doorkrijgt dat het niet helemaal snor zit. Ook het moment dat Pilbeam de zich in een boerderij verscholen Robert opzoekt en de ladder naar de hooizolder oploopt, is bijzonder mooi gerealiseerd, met prachtige clair obscure-achtige belichting. Het is een shot dat als schilderij aan de muur niet zou misstaan.

De centrale plot is tamelijk absurd, met het tweetal dat op jacht is naar Roberts gestolen regenjas die bij een zwerver terecht is gekomen, en waarvan de verdwenen riem zijn onschuld moet bewijzen. Ook is het hele onderzoekstraject van de politie vrij eigenaardig. Zo hadden ze al veel eerder bij de dader kunnen komen en wordt Robert wel erg snel en makkelijk beschuldigd terwijl hier weinig redenen voor zijn. Maar het dondert allemaal weinig. De film is zo’n crowd pleaser, met veel humor, sympathieke personages, leuke (soms onverwachte) actie – zoals wanneer de auto van Pilbeam ineens in een put wegzakt – en een prachtige visuele stijl, dat je je er alleen maar aan kunt overgeven. Zelfs het gebrekkige schaalmodelwerk – met kleine treintjes en autootjes en poppen erbij, die in moeten staan voor de werkelijkheid – draagt alleen maar bij aan het entertainmentgehalte van de film. Dus, nee, ‘Young & Restless’ is niet vlekkeloos of perfect, maar absoluut de moeite waard. Tijd voor een herwaardering van deze buitengewoon charmante film.

Bart Rietvink