Funuke – Funuke domo, kanashimi no ai wo misero (2007)
Regie: Daihachi Yoshida | 110 minuten | drama, komedie | Acteurs: Eriko Satô, Aimi Satsukawa, Kyomi Wago, Hiromi Nagasaku, Masatoshi Nagase, Seiji Nozoe, Shoichiro Tanigawa, Nobumichi Tosa, Kôichi Ueda, Hiroshi Yamamoto, Ryotaro Yonemura, Nahoko Yoshimoto, Koichiro Yuzawa
Je hebt disfunctionele gezinnen en disfunctionele gezinnen. In de Japanse zwarte komedie ‘Funuke’ treffen we een gezin dat het disfunctionele verre voorbij is. Niet alleen als gezin is de familie Wago een verknipt zootje, ook als losse persoonlijkheden. De oudste zus is een wraakzuchtige messentrekker, de schoonzus een goedgemutste neuroot, de jongste zus is een tekentalent met een obsessieve dwang tot observeren, de zoon een man die ooit een catastrofale belofte heeft gedaan. Vader en moeder functioneren permanent niet meer, sinds ze te maken kregen met een kat en een truck en een bloedspoor van vele meters.
Die personages zijn het knapste aan deze toch al knappe film. Ze bevinden zich net buiten de realiteit, maar eerder als stripfiguur dan als karikatuur. Hoe mallotig ze zich soms ook gedragen, toch ga je meeleven met deze dwazen, die hun hopeloze best doen iets van het leven te maken. Dat ze net niet levensecht zijn, helpt dan weer om het geweld en de vernederingen die ze elkaar aandoen te verdragen. Vooral een badkuipscène aan het begin van de film is nauwelijks aan te zien, en zorgt ervoor dat de kijker zich nooit meer echt gemakkelijk voelt.
Tegenover dit geweld staat een heleboel humor, waarbij vooral de schoonzus een belangrijke rol speelt. Als sloof van de familie krijgt zij heel wat te verwerken, maar ze ondergaat het allemaal opgewekt, bloednerveus en vastberaden. Haar acties hebben vaak iets cartoonesk, wanneer ze zich verslikt in een graatje of als ze opeens last krijgt van een jeukend oog. Toch ontroert ook deze familieclown.
Om het lichtelijk surrealistische van het gezin te benadrukken, ziet hun wereld er net niet realistisch uit. De kleuren zijn te fel en de composities te bedacht om voor echt door te gaan. En dan zijn er ook nog de vervreemdende visuele effecten, zoals de foto van een regisseur die vanuit een magazine tegen de acterende zus begint te spreken.
Al bij al is ‘Funuke’ een ijzersterke zwarte komedie, die je laat lachen en laat huilen en af en toe flink laat huiveren. Onder alle dwaasheid wil de film iets serieus zeggen over familiebanden, die nooit kunnen gedijen bij de gratie van het bloed alleen. Wie denkt dat zijn eigen familie problematisch is, moet dit ‘Funuke’ maar eens bekijken. Na afloop sluit je je familie huilend in de armen.
Henny Wouters