Peacock – Pfau – Bin ich echt? (2024)

Regie: Bernhard Wenger | 102 minuten | komedie | Acteurs: Albrecht Schuch, Anton Noori, Julia Franz Richter, Salka Weber, Theresa Frostad Eggesbø, Maria Hofstätter, Branko Samarovski, Tilo Nest

De pauw is soms zo pretentieus dat het medelijden doet krijgen. Zijn pronkende veren doen denken aan de mantel die we dagelijks optrekken – een vorm van fulltime impression-management waarmee we onze onzekerheden camoufleren. In een wereld van status, sociale verwachtingen en groepsdruk raken we snel vervreemd van onze eigen authenticiteit. ‘Peacock’ weet dit mysterie op heldere en indringende wijze uiteen te zetten, en legt feilloos bloot hoe de drang om indruk te maken ons langzaam maar zeker wegleidt van wie we werkelijk zijn.

Matthias (Albrecht Schuch) kan het allemaal. Als professioneel impressionist laat hij zich inhuren om sociale situaties net iets minder gênant te maken – althans, dat is de bedoeling. Hij kruipt moeiteloos in de rol van de gesofisticeerde vriend, voorbeeldige zoon, pilotenpapa of zelfs relatietherapeut. Wat begint als een onschuldig spel van zelfbedrog, mondt uit in een vlijmscherpe satire over identiteit, schijn en maatschappelijke verwachtingen. Matthias’ wereld begint te haperen wanneer hij geen onderscheid meer kan maken tussen zijn vele acteerrollen en zijn ware identiteit. Hij weet het spel als het ware niet meer te onderscheiden van de realiteit. Zijn relatie met Sophia (Julia Franz Richter) komt hierdoor onder druk te staan, want zij herkent hem niet meer, en hij zichzelf evenmin. Zelfs in gewone sociale situaties weet Matthias niet langer hoe hij zich moet gedragen. Hij is zijn gevoel voor eigenheid kwijt. Wanneer hij dit zelf onder ogen komt, stort hij in een diepe, onzekere existentiële crisis.

‘Peacock’ opent sterk met een beeld van een brandende golfkar, die na enkele ogenblikken heroïsch wordt geblust door Matthias – dit keer in de rol van gesofisticeerd vriendje. Diezelfde dag bevindt hij zich in het gezelschap van culturele snobs, waar hij spreekt over een vrijwel zwaar celloconcerto als een “geluidsbeleving”. Al snel wordt duidelijk dat dit niet de ware identiteit van Matthias is, maar een zorgvuldig opgezette schijnrealiteit, voortkomend uit onze sociale drang om indruk te maken op elkaar. Wanneer hij terugkeert naar zijn privésfeer, thuis met Sophia, lukt het hem niet meer om zich los te koppelen van zijn rol. Een breekpunt hier is een lederen ijsbeer in hun interieur – die er niet staat omdat ze die mooi vinden, maar omdat Matthias denkt dat hij indruk zal maken op hun gasten. Wanneer Sophia hem uiteindelijk verlaat, blijft hij alleen achter. Vanaf dan is het Matthias en zijn geföhnde kuif tegen de wereld.

Toch slaagt regisseur Wenger erin om van Matthias een likable personage te maken. Ondanks zijn labiele persoonlijkheid en gebrekkige sociale inschatting blijft de kijker hem steunen in zijn zoektocht en tegenslagen. Daarnaast wordt er in ‘Peacock’ zeer kundig omgegaan met timing. Ondanks de speelduur van bijna twee uur blijft de film op elk moment interessant. Er heerst een zeer mooie dynamiek tussen tragiek en comedy waardoor de meest pijnlijke situaties ons toch plots doen grijnzen vanwege een passerende absurditeit.

Wanneer de film eindigt in een soort poëtische zuiverheid, aan een meer, bij een Duits kasteel dat is omgetoverd tot zen-spa en feestlocatie, is Matthias eindelijk vrij. Vrij in het besef dat de mens altijd zal blijven zoeken naar betekenis. Niet omdat die betekenis er per se is, maar omdat we weigeren machteloos toe te kijken in een ongrijpbare wereld. En dus applaudisseren we voor een naakte, met verf besmeurde man die een half uur lang tegen een wit doek aanloopt. Omdat hij, tegen alle verwachtingen in, iets eigen maakt. Iets dat raakt. Iets dat kunst mag, maar niet moet zijn. En dat kunnen we alleen maar toejuichen.

Stef Roefs

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 3 juli 2025