Blood on Satan’s Claw (1971)

Regie: Piers Haggard | 93 minuten | horror, thriller | Acteurs: Patrick Wymark, Linda Hayden, Barry Andrews, Michele Dotrice, James Hayter, Anthony Ainley, Howard Goorney, Avice Landone, Charlotte Mitchell, Wendy Padbury, Tamara Ustinov, Simon Williams, Robin Davies

Richten meerdere heksenfilms zich op de bestrijding van hekserij door de onmenselijke praktijken van diverse heksenjagers in beeld te brengen, in ‘Blood on Satan’s Claw’ van Tigon British Film Productions gaat het om de satanische praktijken die zich voltrekken en het onheil dat deze met zich meebrengen voor de bewoners van een afgelegen plattelandsdorp.

Regisseur Haggard begint rustig met zijn verhaal. In een geleidelijk tempo zijn we er getuige van hoe hekserij en satanische praktijken zich over het dorp en het daarom gelegen platteland uitstrekken en steeds meer dorpelingen onder een demonische invloed komen. Hoewel Haggard in het eerste deel van zijn verhaal wellicht wat vlotter te werk had mogen gaan, zorgt zijn langzame uitbouw van de gebeurtenissen wel voor een des te meer aansprekende sfeer van alom aanwezig broedend kwaad. In combinatie met een voortdurende dreiging die als een sluier over de gebeurtenissen hangt, maakt dit de angst, de verwarring en het bijgeloof dat de dorpelingen opnieuw bevangt en steeds grotere vormen aanneemt – ook doordat ten tijde van de gebeurtenissen hier hekserij officieel is doodverklaard – des te overtuigender. Ook de onderlinge argwaan viert hoogtij omdat eenieder, op grond van welke onzinnige reden dan ook, van hekserij beschuldigd kan worden en doordat de door satanisme bezeten dorpelingen hun slachtoffers doelbewust in de val lokken. Daarnaast blijkt er achter het satanisme dat de kop opsteekt meer schuil te gaan dan enkel een stel verdwaasde dorpelingen waardoor er ook een bovennatuurlijk tintje bij de diverse gebeurtenissen tot stand komt. In combinatie met het nodig effectief camerawerk en geslaagde muzikale ondersteuning kan de conclusie luiden dat Haggard aangaande de opbouw en het vasthouden van een gepaste duistere en onheilspellende achtergrondsfeer geslaagd in zijn opzet te noemen is.

Daarnaast zijn er de nodige ondersteunende nachtelijke opnames, beelden van verlaten bossen en velden, boerderijen en ruïnes. De locaties en decors dragen bij aan de totstandkoming van een sfeervol tijdsbeeld. Er is duidelijk de nodige aandacht aan besteed. Jammer dan ook dat de plot van Haggards verhaal niet altijd even sterk – om niet te zeggen vaag – overkomt, ook omdat er wat schijnbaar overbodige en onverklaarbare gebeurtenissen voorbijkomen. Aan de andere kant leveren deze wel hun bijdrage aan het toenemende bijgeloof en de verwarring binnen het dorp. Daarnaast had er uit diverse scènes meer gehaald kunnen worden en komt de afsluiting wat gejaagd en wat goedkoop over. Wel weet Haggard de nodige onverwachte wendingen in zijn verhaal op te nemen. Deze leggen de nadruk op het plaatselijk satanisme zelf en dat het met name de kinderen van het dorp zijn die veranderen in kwaadwillende duivelsaanbidders. Zij gaan meedogenloos en bloeddorstig te werk en verminken en vermoorden hun slachtoffers. Mede door het contrast met de voorheen vredelievende aard van de kinderen, brengt dit inderdaad de nodige effectieve horror tot stand. Niet dat dit nog eens wordt benadrukt door al te bloederige taferelen bij de gedane satanische praktijken. Met uitzondering van de nogal expliciet vormgegeven verkrachtingsscène worden de meeste wandaden vrij gematigd in beeld gebracht. Verder komt er niet veel meer dan wat gedeeltelijke wurgpraktijken, chirurgisch snijwerk en wat hak- en steekwerk in beeld. Veel meer heeft deze productie trouwens ook niet nodig. Naast Haggards geslaagde insteek aangaande de sfeeropbouw in zijn film zijn de voorbijkomende gebeurtenissen meer dan genoeg om de aandacht zonder veel moeite vast te houden.

Een blikvangende verschijning is een jeugdige Linda Hayden die de verandering van een voorheen onschuldig dorpsmeisje naar de verleidelijke, provocerende, manipulerende en satanische sekteleidster Angel Blake in alle facetten van haar gedrag geloofwaardig weet neer te zetten. Zij weet voor de nodige memorabele momenten te zorgen. Daarnaast knap werk van Patrick Wymark die als de aanvankelijk arrogante plaatselijke rechter na verloop van tijd, in tegenstelling tot de heksenjagers in menig heksenfilm, de nodige sympathie weet op te roepen.

Het maakt deze ‘Blood on Satan’s Claw’ tot een degelijk stukje Britse horror en een van de meer sfeervolle producties onder de heksen- of satanismefilms. Weliswaar minder bekend dan diverse andere soortgelijke producties maar daarom niet minder een aanrader voor de liefhebbers van het genre.

Frans Buitendijk