Goodbye Christopher Robin (2017)

Regie: Simon Curtis | 103 minuten | drama, biografie | Acteurs: Domhnall Gleeson, Margot Robbie, Will Tilston, Kelly Macdonald, Alex Lawther, Stephen Campbell Moore, Richard McCabe, Shaun Dingwall, Geraldine Somerville, Vicki Pepperdine, Mossie Smith, Stanley Hamlin, Dexter Hyman, Sonny Hyman, Phoebe Waller-Bridge

Wie altijd al heeft willen weten wie Winnie the Pooh ooit bedacht heeft, wordt in het filmjaar 2018 op zijn wenken bediend. Niet één maar zelfs twee films vertellen over geschiedenis van het nog altijd zeer geliefde gele beertje dat ooit ontsproot uit het brein van de Britse auteur A.A. Milne. Hoewel beide films de nostalgische vibe proberen te vangen, hebben ze gelukkig toch allebei een eigen insteek. Opvallend feit is dat Milne’s zoon Christopher Robin in beide films een cruciale rol speelt. Waar het door Marc Forster geregisseerde ‘Christopher Robin’ (2018) een sprong in de tijd maakt naar een volwassen Christopher die het contact met het kind in hem volledig is kwijtgeraakt, richt ‘Goodbye Christopher Robin’ (2017) van Simon Curtis zich op de manier waarop het succes van Winnie the Pooh de jeugd van Milne’s zoon verpest heeft. Want het jongetje uit de boekjes – Janneman Robinson in het Nederlands – baseerde de schrijver op zijn eigen zoon. En Pooh, Tigger (Teigetje), Piglet (Knorretje), Eeyore (Iejoor) en al die anderen waren knuffeldieren die Milne en zijn vrouw voor hun zoontje gekocht hadden.

In ‘Goodbye, Christopher Robin’ speelt Domhnall Gleeson Alan Milne, een gelauwerde toneelschrijver die zwaar getraumatiseerd uit de Eerste Wereldoorlog is gekomen. Terug in Londen houdt hij het ene pacifistische betoog na het andere, wat hem op de societyfeestjes waar hij en zijn vrouw Daphne (Margot Robbie) komen niet bepaald geliefd maakt. Bovendien schrikt hij van elk geluid dat ook maar een beetje de herinnering aan de vreselijke loopgravenoorlog doet aanwakkeren. Alleen illustrator en collega-veteraan E.H. Shepard (Stephen Campbell Moore) lijkt hem te begrijpen. Daphne daarentegen vindt dat hij zijn angsten gewoon moet negeren en ergert zich aan het feit dat haar man niet meer warmloopt voor de mondaine feestjes waar zij zo van houdt. Bovendien kampt Milne met een writer’s block. Hij wil graag serieuzer werk schrijven in plaats van komische toneelstukken en hoopt inspiratie te kunnen vinden op het platteland. Met tegenzin stemt Daphne in; in een landelijke omgeving kan ze zich volledig storten op de zorg voor hun zoontje (Will Tilston), door zijn ouders liefkozend ‘Billy Moon’ genoemd. Maar heel lang houdt ze het niet vol; ze ergert zich aan Alans gebrek aan productiviteit en het bruisende stadsleven blijft lonken.

De zorg voor Billy Moon wordt overgedragen aan een lieve nanny, Olive (Kelly Macdonald), die zich ontwikkelt tot de enige volwassene in Billy’s leven die enige rust en stabiliteit brengt. Hoewel Alan aanvankelijk geschokt is dat zijn vrouw hem zomaar laat zitten met hun zoon, ontwikkelt zich langzaam maar zeker een bijzondere band tussen de twee. De houterige en pedante schrijver komt door de interactie met zijn zoon dichter tot het kind dat in hemzelf schuilt en krijgt een geweldig idee voor nieuw werk: hij creëert een fantasiewereld rond de knuffelbeer van Billy Moon. Shepard maakt de tekeningen en zo komt Winnie the Pooh tot leven. Dat de boekjes een succes blijken, weten we allemaal. Het duurt niet lang of Alan wordt helemaal opgeslokt door alle aandacht voor zijn creatie. Billy moet voor promotionele activiteiten opdraven en is voor even het bekendste jongetje ter wereld. Wat niemand lijkt te zien is dat Billy daar helemaal niet op zit te wachten: het enige dat hij wil is de onverdeelde aandacht van zijn vader. Als ook Olive dan andere prioriteiten krijgt (lees: een man in haar leven), voelt Billy zich enorm in de steek gelaten.

‘Goodbye Christopher Robin’ oogt lieflijk, met warm en net iets té helder licht en een dromerige zweem. Regisseur Simon Curtis – bekend van ‘My Week with Marilyn’ (2011) en ‘Woman in Gold’ (2015) – past daarnaast nog een vleugje magisch realisme toe in de warmste scènes tussen Alan en zijn zoon. In die scènes lijkt de koele schrijver eindelijk wat te ontdooien en komt hij nader tot de jonge Billy Moon. Want als er iets blijft hangen van het scenario van Frank Cottrell Boyce en Simon Vaughan, die zich voor het verhaal baseerden op de memoires van de echte Christopher Robin Milne, is het dat hij niet bepaald uit een warm nest komt. Met een vader die van nature stijf en gereserveerd is en dan ook nog eens met een zwaar oorlogstrauma te kampen heeft en een moeder die liever high society-feestjes afgaat in het hippe Londen dan dat ze voor haar zoon zorgt, is het geen wonder dat hij een sterkere band heeft met de zorgzame en warme nanny Olive dan met zijn ouders. Als hij tegen zijn zin dan ook nog wordt heen en weer gesleept voor allerlei promotionele activiteiten rond de boeken van zijn vader (‘Zie hier de échte Christopher Robin’), is het niet zo vreemd dat hij keihard wegrent van zijn ouderlijk huis zodra die mogelijkheid zich aandient.

Boyce en Vaughan maken onderscheid tussen enerzijds Billy Moon en anderzijds Christopher Robin. Het gaat om hetzelfde jongetje, maar er is een duidelijk verschil. Hoewel zijn échte naam Christopher Robin is, voelt hij zich Billy Moon. Zeker wanneer zijn vader besluit het fictieve jongetje in de boekenreeks rond Winnie the Pooh Christopher Robin te noemen. Het verklaart ook waarom de levensloop van de jongen in de film anders loopt dan hoe het hem werkelijk verging (en de titel van de film). Iedereen zal begrijpen dat er een hoop frustratie schuilgaat achter het gedrag – met name op latere leeftijd – van de jongen, maar de te gemakkelijke manier waarop de film een en ander afrondt werkt niet helemaal bevredigend.

De nostalgie viert hoogtij in ‘Goodbye Christopher Robin’ en de film zet stevig in op de emoties van de kijker. Wat met name blijft hangen is de tragiek en de ironie: iedereen wilde vroeger Christopher Robin zijn, behalve Christopher Robin zelf. Dat de benauwende hysterie van fans en media verlammend kan werken is iets van alle tijden, wordt hier nog maar eens onderstreept. De gevierde Milne had zo zijn tekortkomingen, maar het is dankzij Gleeson dat zijn personage toch de nodige diepgang krijgt. Hij mag dan een gemankeerde vader zijn geweest, een deel van zijn gebreken is te wijten aan het feit dat hij zwaar gebukt ging onder zijn oorlogstrauma’s. Voor de beweegredenen van moeder Daphne weten de makers minder sympathie op te wekken. Robbie ziet er prachtig uit, maar weet geen warmte of gelaagdheid aan te brengen in haar personage, in tegenstelling tot de altijd geweldige Kelly Macdonald, de enige die Christopher Robin/Billy Moon ziet zoals hij is: een kind dat hunkert naar ouderlijke aandacht en liefde. Tilston is een kindster zoals er velen zijn en het is jammer dat de talentvolle Alex Lawther, die de achttienjarige Christopher Robin speelt, niet meer te doen krijgt. Boyce en Vaughan verstopten aardig wat referenties aan Milnes werk in de film, maar als je zijn oeuvre niet vers op het netvlies hebt staan, ontgaat je vast een hoop.

Patricia Smagge

Waardering: 3

VOD-release: 1 oktober 2018 (via o.a. Pathé Thuis).
DVD- en blu-ray-release: 24 oktober 2018