De verloren stad (2008)

Regie: Britta Hosman | 55 minuten | documentaire

Waarom zou je willen blijven wonen in een dorp waar niets is? Met deze vraag ging documentairemaakster Britta Hosman op weg naar Bosnië naar het stadje Bosanska Grahavo. De voice-over begint meteen met vertellen waar dat plaatsje ergens ligt; ver achter de heuvels, voorbij de laatste berg, achter de mist, aan het einde van de weg. Kortom; als er verder helemaal niets meer is en als je denkt aan het einde van de wereld belandt te zijn, dan ben je in Grahavo.

In Grahavo is een supermarkt en tien kroegen. In deze kroegen speelt het dagelijks leven zich af. Iedereen zit daar, drinkt wat en praat wat. Meer gebeurt er niet. Toch blijven de mensen daar wonen, en gaan ze niet op zoek naar meer spanning. Het is goed zoals het is, ook al hebben ze allemaal wat te klagen en vervelen ze zich eigenlijk de hele dag dood. Het is hun thuis en dat is de enige plek waar ze willen zijn.

Britta Hosman vond dit een interessant gegeven en ging met haar camera op pad om de mensen in dit dorp in beeld te brengen en de kijkers een idee te geven van het leven in deze verloren stad. We krijgen een beeld van twee jonge mannen, die ook de oorlog mee hebben gemaakt en nu weer op hun oude plek zijn in hun vertrouwde dorp. Ze hebben veel meegemaakt in hun leven en leiden nu een rustig bestaan. Ze hebben allebei hun eigen kroeg en daar brengen ze hun tijd door.

Ook volgen we Petra, een oude vrouw die eenzaam in een hutje woont, haar man is gestorven in de oorlog en haar huis is vernield. Nog steeds heeft zij geen nieuw huis gekregen maar ze lijkt er ook niet echt op te zitten wachten. Ze slaapt en eet en wacht tot het weer nacht wordt en zo kruipt haar leven voorbij. De voice-over maakt dit drama nog erger dan het is. De te dramatische manier van vertellen, maakt het soms juist eerder komisch. Misschien is dat bewust gedaan, maar het is in ieder geval wel storend als je met veel gevoel probeert mee te leven met de mensen in het dorp en je vervolgens door een depressieve stem erop gewezen wordt hoe erg het allemaal is, terwijl je dat zelf met eigen ogen ook kunt zien aan de beelden. De kijker krijgt zo geen kans er een eigen mening over te vormen.

‘De verloren stad’ is een bijzondere film die laat zien hoe de mensen leven in dit treurige stadje. De vraag waarom deze mensen hier nog willen wonen, is na het zien van deze documentaire nog niet beantwoord, deze vraag is alleen nog sterker geworden. Waarom noem je iets je thuis als je er niet gelukkig bent? Dat deze vraag blijft bestaan is misschien wel het sterke punt van deze film. Je blijft er in ieder geval nog over nadenken en dat is vast de bedoeling geweest van Hosman.

Eveliene Sanders