Horror – The Blancheville Monster (1963)

Regie: Alberto de Martino | 87 minuten | drama, horror | Acteurs: “Gérard Tichy, Leo Anchóriz, Ombretta Colli, Helga Liné, Irán Eory, Vanni Materassi, Francisco Morán, Emilia Wolkowicz, Harry Winter”

De openingsscènes van deze Italiaanse film uit 1963 van de hand van regisseur Alberto de Martino zijn veelzeggend. Een verlaten omgeving, een doods bos, stille wegen, sombere regenbuien, de tegen de donkere achtergrond afstekende en onheilspellende contouren van het duistere kasteel op de berg… De Martino laat vanaf het begin niet veel twijfel bestaan over welke kant hij op wil en de toon voor het verdere duistere verloop van de gebeurtenissen is dan ook direct gezet.

Ook valt al snel op dat er geprobeerd wordt om de in de openingsscène aanwezige sfeer vast te houden. Er worden daartoe tal van attributen tegenaan gegooid die in menig Gotische horrorfilms aanwezig zijn: donder- en bliksemflitsen, geheime ruimtes, ruïnes, verweerde graftombes, mistnevels, nachtelijke dwaaltochten en allerlei aanverwante attributen. Wat De Martino in navolging van de sfeer in zijn opening hiermee bereikt, mede doordat deze productie in zwart-wit beelden is opgenomen, is dat er een gedurende de gehele speelduur een duister en onheilspellend sfeertje over de gebeurtenissen hangt. Wat sfeer betreft heeft de horrorliefhebber in elk geval niet veel te klagen.

Toch heeft deze film qua horror niet zoveel te bieden als op grond hiervan wellicht verwacht zou worden. De reden is dat er daarvoor te weinig daadwerkelijk aansprekende horrorgeoriënteerde taferelen aanwezig zijn. Datgene wat de regisseur in zijn film opneemt is weliswaar verdienstelijk genoeg uitgewerkt, tot een enkel daadwerkelijk nachtmerrieachtige scène aan toe, maar de overige scènes die voor huiver moeten zorgen zijn qua effectieve horror te dun gezaaid en te weinig diepgaand. Reden dan ook dat deze film qua donkere sfeer weliswaar hoge ogen gooit, maar meer toegespitste scènes nodig heeft om een al te gedenkwaardige indruk te maken. Wat meer indringender scènes, ook in een eerder stadium van de film, zouden dan ook welkom zijn geweest, ook doordat deze film nogal wat mysterie-elementen in zich heeft. En wel in een zoverre mate dat deze ‘Horror’, ook bekend als ‘The Blancheville Monster ‘ als een horror-mysterie verhaal bestempeld kan worden, met de nadruk op ‘mysterie’ wel te verstaan. Allereerst de nieuwe bedienden met hun vreemd en onmiskenbaar dubbelzinnig gedrag en de nieuwe huisdokter die vaag gedrag vertoont, dan de verdenkingen die op de diverse personages komen te rusten, de vage verhalen over vormen van hypnose die in het verhaal worden betrokken en het verontrustend geschreeuw dat ‘s nachts herhaaldelijk te horen is. Dan is er ook het verhaal over de vloek die op de familie de Blancheville rust, de onrust die Emily’s broer over haar aankomende verjaardag heeft, Emily’s zogenaamd in een brand omgekomen vader die toch in leven blijkt, de brandwonden die hij heeft opgelopen, de waanzin waardoor hij bevangen is, zijn opsluiting en ontsnapping en de moordplannen die hij heeft… het zijn nogal wat raadsels en mysteriën die in dit verhaal worden betrokken. Er zijn genoeg horrorfilms waarin de nodige raadsels effectief hebben bijgedragen aan het aanwezige horrorgehalte, maar hier komt het herhaaldelijk over als teveel van het goede. Het laat de ontwikkelingen in een wat warrig gebeuren uitmonden, reduceert het horrorgehalte in deze film en leidt het ook af van het verhaal zelf. Een verhaal dat uiteindelijk wellicht ook een wat te curieus plot blijkt te bevatten.

Daarnaast zijn er weinig speciale effecten aanwezig. Er worden weliswaar meerdere slachtoffers gemaakt, maar dan volgens dezelfde ingehouden aanpak die wat dat betreft de hele film kenmerkt. Verder is deze film, met name in het eerste deel, herhaaldelijk te traag, hoewel in het tweede deel van de film het tempo wel opgekrikt wordt. Maar gezegd kan worden dat ondanks de tekortkomingen De Martino toch wel de aandacht weet vast te houden. Door genoeg nieuwsgierigheid en spanning tijdens het gehele verhaal op te roepen, en door daarbinnen de afzonderlijke scènes verdienstelijk genoeg vorm te geven om een effectieve spanningsopbouw te bereiken, met een goed gebruik van ondersteunde enge achtergrondmuziek. Reden dan ook dat deze productie het nodige te bieden heeft, al moeten de verwachtingen voor het aanwezige horrorgehalte dan ook op een niet al te hoog pitje worden gezet.

Aardig acteerwerk, hoewel het her en der ook wel overtrokken overkomt. Met name het karakter van Emily, vormgegeven door actrice Ombretta Colli, wil nogal eens overspannen reageren bij het geringste teken van gevaar dat maar te bespeuren is. Een dramatisch tintje dat de filmmaker aan zijn film lijkt te willen toevoegen, getuige ook de min of meer dramatische dialogen die her en der voorbijkomen. Het maakt deze ‘Horror’ al met al tot een werkje dat niet als de beste horrorproductie ooit bekend staat, maar toch genoeg in zich heeft om, met name voor de liefhebbers van ingehouden sfeervolle horrorklassiekers, er voor te gaan zitten als het zich aandient.

Frans Buitendijk