Anaconda (1997)

Regie: Luis Llosa | 90 minuten | actie, horror, avontuur | Acteurs: Jennifer Lopez, Ice Cube, Jon Voight, Eric Stoltz, Jonathan Hyde, Owen Wilson, Kari Wuhrer, Vincent Castellanos, Danny Trejo, Frank Welker    

Monsterfilms vallen grofweg in twee categorieën: films die echt eng en spannend zijn, en films die amusante pulp vormen. ‘Anaconda’ zou in de tweede categorie moeten vallen, maar, enkele vermakelijke vertolkingen en een door zijn knullige uitvoering campwaardig filmmonster ten spijt, neemt de film zich veel te serieus en lijkt regisseur Llosa onder de indruk te zijn dat hij een soort Jaws aan het maken is. Hij heeft zelfs de cameraman uit die superieure blockbuster ingehuurd om wellicht wat monstermagie op zijn film te laten overspringen. Maar het mag niet baten. Sterker nog, door soortgelijke point-of-view shots van de grote slang en bekend overkomende jacht-, of liever visscènes te gebruiken die in ‘Jaws’ zo goed werkten, wordt er juist extra de aandacht gevestigd op het feit dat deze film inferieur is aan Spielbergs klassieker. Gelukkig dat de over-de-top schurkenvertolking van Jon Voight nog wel het een en ander goedmaakt.

De personages zijn flinterdun, maar tegelijkertijd moet de kijker wel ongeveer een half uur met ze optrekken voordat er iets spannends gebeurt met deze figuren. Nu is het onzin om bij dit soort films psychologisch diepgaande karakteriseringen of relaties te verwachten, maar ze moeten toch op zijn minst een beetje levendig overkomen. Niets van dit. Eric Stoltz is een saaie piet, Owen Wilson, die normaal gesproken een aantrekkelijk soort droge humor heeft, maakt geen enkele indruk, de dames Wuhrer en Lopez dienen voornamelijk als leuke beeldvulling, en bootman Mateo (Vincent Castellanos) heeft nul charisma en karakter. Een sporadische leuke opmerking komt nog wel van kakker Jonathan Hyde, de gedistingeerde Britse verteller die niet wil dat zijn wijnflessen beschadigd raken en regelmatig golft aan boord, en klassieke muziek uit zijn radio laat schallen. Ook Ice Cube weet soms een glimlach op het gezicht van de kijker te toveren met zijn clichématige hiphop-achtige opmerkingen. Maar de grappigste momenten zijn toch afkomstig van Jon Voight, die hier totaal in zijn element is als ijzervretende jungle-man, waarbij min of meer de cirkel rond is met ‘Deliverance’ waar hij de onervaren stadsjongen was die zich geen raad wist in de natuur/op het water. Hier legt hij het er, middels onsubtiele sinistere grimassen, heel dik bovenop dat hij het niet goed voor heeft met de rest van het gezelschap op de boot en zo zijn eigen plannetjes heeft. Reactieshots van Voight zijn steevast te voorspellen, en totaal niet intimiderend, maar daarom juist zo grappig. Hij weet tenminste dat hij in een onzinnige film terecht is gekomen en probeert er daarom maar om te lachen.

De grootste makke van ‘Anaconda’ is het gebrek aan spanning. Enerzijds geef je als kijker weinig voor de personages, maar anderzijds laten de opbouw van de aanvallen van de slang en de terreur wanneer deze plaatsvinden te wensen over. Daarnaast overtuigt het beest van geen kanten. Dat wil zeggen, de rubberen slang ziet er soms nog wel aardig uit, maar zodra de slokop in digitale vorm in beeld komt en de mensen moet vastgrijpen, rondslingeren of doorslikken, spat het amateurisme ervan af.

Toch bevat de film best nog leuke momenten, en alleen al het idee om het beest op te blazen in het verplichte explosieve einde en hem dan brandend en wel nog te zien toehappen, is grappig op een voorspelbare, pulpy manier. Bekijk de film als een b-film met bekende acteurs en er is nog wel wat uit te halen. Hoewel er ook vanuit dat oogpunt betere alternatieven zijn en de film uiteindelijk op geen enkele manier echt goed werkt, kan er best een druilerige zondagmiddag mee gevuld worden.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 14 augustus 1997