Hamlet 2 (2008)

Regie: Andrew Fleming | 92 minuten | komedie | Acteurs: Steve Coogan, Catherine Keener, Joseph Julian Soria, Skylar Astin, Phoebe Strole, Melonie Diaz, Arnie Pantoja, Michael Esparza, Natalie Amenula, Marshall Bell, David Arquette, Elisabeth Shue, Amy Poehler, Shea Pepe, Marco Rodríguez

In elke rol boort de acteur het deel van zichzelf dat aan dat past bij het karakter van zijn personage en brengt hem zo tot leven. Het moet voor Steve Coogan niet heel moeilijk zijn geweest in de huid van Dana Marschz te kruipen, aangezien diens carrière parallellen vertoont met zijn eigen, althans vanuit Hollywoods perspectief. Coogan is wel degelijk actief als acteur – hij heeft zijn sporen op radio- en televisiegebied in Engeland ruimschoots verdiend – maar brak nooit door in Hollywood. Brengt deze rol hier verandering in?

Misschien. Coogan zet geen standaard personage neer. Hij overtuigt als onzekere man, die zijn dromen op de verkeerde plek zoekt. Marchz weet ergens heel goed wat hij wil, maar durft de confrontatie met de wereld niet aan. Of: hij wil anderen niet tegen de borst stuiten. Toch is dat precies wat hij met zijn veel te softe slijmerigheid doet, omdat hij daarmee nooit het beste in zichzelf en anderen naar boven haalt. Ook als kijker is het soms even wennen, maar het ongemak verdwijnt uiteindelijk en maakt plaats voor een glimlach.

Pas wanneer Marschz met andere outcasts wordt geconfronteerd begint zijn levenshouding wortel te schieten: zijn kwetsbaarheid en openheid wordt ontwapenend. Die groep is een klas met gettoleerlingen à la ‘Dangerous Minds’ en ‘Dead Poets Society’, maar de filmmakers zijn gelukkig zo goed geweest de verwachting dat deze film die kant op gaat direct de grond in te boren, door Dana de verwijzingen naar die titels uit te laten uitspreken. Waar het in die films ging om het contact leggen met die groep jongeren, gaat het hier om wat ermee gebeurt, het contact is er al vrij snel. Ze moeten in no time een fantastisch stuk op de planken brengen, anders is het einde verhaal.

En daar ontspoort de film een beetje. Het begin blijkt een opstapje naar een musicalspektakel, dat leuk is, maar ook een zoveelste invulling van het idee dat je dat zo maar even uit de grond kunt stampen: een superdecor, mega locatie, uitstekend gezongen en gedanst, et cetera. Afijn, daar kun je het beste maar even overheen stappen, want geloofwaardigheid gaat dit ver voorbij.

Het blijkt dat de cast voor ‘Hamlet 2’ uit de echte musicalwereld komt en dat ze dus in een gespreid bedje vallen. Dachten ze aanvankelijk tenminste, want in de roddelhoek wordt verteld dat niet iedereen tevreden was over de regie van Andrew Fleming; de acteurs moesten het uiteindelijk allemaal zelf oplossen. Of betekent dat misschien juist dat Fleming een zeer goede regisseur is? Oordeelt u zelf.

‘Hamlet 2’ is onzin met een suikerrandje, lekker, maar slecht voor je tanden. Steve Coogan overtuigt, hoewel het (nogmaals) echt wennen is aan het personage dat hij neerzet, met name door de humor, die een beetje anders is dan anders. Leuke running gag: de diepgaande discussies tussen Marschz en zijn vaste criticus, een jongetje van hooguit veertien. Het probleem zit hem in het feit dat het allemaal lullig en nep moet zijn, maar Hollywood er uiteindelijk doorheen schemert, in een uitbundige finale, die knalt, maar die in feite ook een stijlbreuk is met de rest. Steve Coogan mag in iedere geval door naar de tweede ronde.

Arjen Dijkstra

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 8 januari 2009