Jonas Brothers: The 3D Concert Experience (2009)

Regie: Bruce Hendricks | 89 minuten | documentaire, muziek | Acteurs: Kevin Jonas, Joe Jonas, Nick Jonas, John Lloyd Taylor, John Cahill Lawless, Ryan Matthew Liestman, Gregory Robert Garbowsky, Robert Feggans, Demi Lovato, Taylor Swift

Je zult er maar tussen staan: dertigduizend uitzinnige, huilende, meezingende, hysterische fans, die helemaal van de kook zijn van het feit dat ze oog in oog – nou ja – staan met hun grootste idolen: de Jonas Brothers. Nick (1992), Kevin (1987) en Joe (1989) Jonas, door een slimme marketingafdeling bij Disney verworden tot helden die The Beatles op hun neus doen kijken. The Beatles? Er zit zelfs een ‘A Hard Day’s Night’ referentie in ‘Jonas Brothers: The 3D Concert Experience’, maar grote kans dat de doelgroep deze niet eens opmerkt.  Over (muziek)smaak kun je twisten. Over de talenten van de gebroeders Jonas eveneens. Liefhebbers van deze jongensband zullen hun afgoden met hand en tand verdedigen: ze kunnen wél gitaarspelen. Ze schrijven wél zelf hun muziek. Wel néé, dat is geen playback. Jonas Brothers haters, want die zijn er minstens zo veel, beweren bij hoog en laag dat de drie jongens geen greintje talent bezitten. De waarheid ligt zonder twijfel ergens in het midden.

Natuurlijk kent elke generatie zijn specifieke muziekidolen. En menig volwassene zal zich beslist nu nog eens achter de oren krabben als hij of zij terugdenkt aan die ene artiest waarmee de slaapkamer volhing, voor wie je in katzwijm lag en voor wiens albums je jouw schaarse zakgeld net zo graag uitgaf, als het een flesje water was geweest en je al drie dagen door de Sahara liep. Artiestenverering, het hoort bij de tienerperiode. De meesten groeien er over heen. Het uitgeven van klinkende munten (of een zwiep door de betaalautomaat met je bankpas) om deze liefde te voeden; er zijn ergere dingen om je druk over te maken.

Als je echter deze eerste film van de broertjes, ‘Jonas Brothers the 3D Concert Experience’, puur op zijn merites beoordeelt, en de muziek buiten beschouwing laat, moet je toch concluderen dat het wel heel magertjes is wat de fans hier voorgeschoteld krijgen. Veel nummers op het podium uit de Burning Up tour (Anaheim, California en Madison Square Garden in New York City), dat wel, veel beelden van gillende meisjes, één nummer dat ze zingen in Central Park, scènes waarin we zien hoe druk de boys het hebben en vooral hoe populair ze zijn. Niets nieuws onder de zon: veilig en voorspelbaar. Het feit dat de drie Jonas imitators nog voor de meest amusante scène zorgen, geeft je te denken. Wanneer je deze film vergelijkt met regisseur Bruce Hendricks’ vorige – veel betere – concertfilm, die van Hannah Montana/Miley Cyrus, valt het wel op dat de broertjes weinig zinnige opmerkingen maken, noch de overige medewerkers aan de show. Dit versterkt de kleurloze indruk die de JoBro’s op het podium wekken. Spontaan en energiek zijn ze namelijk niet (al zullen JB-aanbidders het omgekeerde zeggen). De scène waarin Joe zijn shirt uitdoet en daarna pas “geschokt” ontdekt dat de camera aan staat, en vervolgens met datzelfde shirt ervoor zorgt dat deze op zwart gaat, is net zo geforceerd als het succes van deze boyband. Ook maakt Hendricks weinig gebruik van de 3D techniek. Een enkele keer komt er een plectrum of een drumstokje op je af, maar het blijft minimaal. De optredens van Demi Lovato en Taylor Swift (elk een nummer) zijn ook niet bepaald opzienbarend. Verdere technische aspecten zijn overigens dik in orde. Team Jonas weet wat ze te doen staat. De rest van de wereld ook.

Monica Meijer

Waardering: 2

Bioscooprelease: 11 juni 2009