Le temps qui reste (2005)

Regie: François Ozon | 85 minuten | drama | Acteurs: Melvil Poupaud, Jeanne Moreau, Valeria Bruni-Tedeschi, Daniel Duval, Marie Rivière, Christian Sengewald, Louise-Anne Hippeau, Henri de Lorme, Walter Pagano, Ugo Soussan Trabelsi

“Just a perfect day, problems all left alone. We can do this on our own, it’s such fun.” Zomaar een stukje uit ‘Perfect Day’ van Lou Reed, dat prachtig aansluit bij het thema van ‘Le temps qui reste’, de nieuwste speelfilm van de Franse regisseur François Ozon. Want hoewel Romain in alle opzichten een succesvol leven leidt, hij heeft nog slechts drie maanden te leven. En hij doet het allemaal in zijn eentje.

De moeilijke relatie met zijn familie maakt het Romain onmogelijk om het met hen over zijn ziekte te hebben.. Hij is boos, verdrietig en radeloos tegelijk, en zoekt bewust de confrontatie op met zijn zus Sophie. Tegenover zijn familie en collega’s blijft hij dezelfde arrogante en egoïstische modefotograaf, maar hij leeft in de wetenschap dat niets nog zin heeft. En juist het feit dat hij fotograaf is, maakt dat zichtbaar. In plaats van het fotograferen van hippe modellen en een reportage te maken in Tokyo, neemt hij steeds vaker zijn fotocamera mee naar het park om foto’s te maken van gewone mensen die genieten van het leven. Behalve van de kinderen van zijn zus, omdat die ‘dezelfde rotkop hebben als zij’.

Wanneer hij de relatie met zijn vriend verbreekt, vertrekt hij naar zijn oma. Zij lijkt hem de enige persoon met wie hij zijn geheim kan delen. De goede band tussen Romain en zijn oma is prachtig uitgedrukt door Melvil Poupaud en Jeanne Moreau. Naast diepe en serieuze gesprekken over het leven en de dood kunnen zij samen lachen over de toestand waarin ze allebei verkeren. Bij zijn vertrek krijgt Romain een bosje bloemen van zijn oma, dat Ozon heeft voorzien van een misschien wat voor de hand liggende symboliek: naarmate de tijd verstrijkt zakken de bloemen onderuit en raken hun prachtige kleuren kwijt. Evenals Romain.

Maar zo cliché als de bloemen zijn, zo verrassend is de wending in het verhaal. Want na een tweede ontmoeting met een serveerster in een wegrestaurant, stelt zij hem simpelweg de vraag of hij haar zwanger kan maken. Hij weigert in eerste instantie, maar het laat hem niet koud. Wanneer hij een brief ontvangt van zijn zus waarin zij probeert een eerste stap te zetten, beseft hij dat hem nog een hoop te doen staat: het goedmaken met zijn familie en de droom van een verliefd maar onvruchtbaar stel nieuw leven inblazen. Ja ja ja, we kennen het nu wel. Voor de plot hoef je de film ook niet te zien, daar is het te voorspelbaar voor. Maar de uitwerking ervan is fenomenaal.

Ozon vertelt zijn verhaal door middel van symboliek en een prachtige, minimalistische stijl. Hij geeft je de middelen om zelf het verhaal te construeren. Flashbacks laten zien dat Romain ontzettend veel om zijn zus geeft. Foto’s van haar kinderen zal hij dan ook maken, al is het alleen om aan te geven dat hij het nog op tijd goed wil maken. Zijn laatste dag beleeft hij op het strand, waar hij zich opnieuw geconfronteerd ziet worden met zichzelf en zijn zus op jonge leeftijd. Misschien lijken de kinderen erop, misschien is het zijn verbeelding, het maakt niet uit. Want de boodschap is duidelijk: Romain is in de laatste fase beland, de fase van acceptatie. Met een glimlach en een geschoren kop wandelt hij zijn dood tegemoet.

Voor de oplettende kijker: het nummer van Lou Reed zit noch in de film, noch in de aftiteling, maar slechts in de trailer. Misschien jammer, maar een film als deze raakt ook zonder bekende titelsong. En bovendien, zou dat niet cliché zijn?

Julien van Alphen

Waardering: 4

Bioscooprelease: 24 november 2005