One Flat Thing, Reproduced (2006)
Regie: Thierry de Mey | 26 minuten | korte film | Met: Yoko Ando, Cyril Baldy, Francesca Caroti, Dana Caspersen, Amancia Gonzalez, Sang Jijla, David Kern, Marthe Krummenacher, Prue Lang, Ioannis Mandafounis, Jone San Martin, Fabrice Mazliah, Roberta Mosca, Georg Reisohl, Christopher Roman, Elizabeth Waterhouse, Andre Zabata
‘One Flat Thing’ is een revolutionaire choreografie van William Forsythe (1949, New York). Door de Belgische regisseur/componist Thierry De Mey (1956) werd dit theaterstuk op HD beelden vastgelegd en dat werd ‘One Flat Thing, Reproduced’. De druk van het vertalen van een theaterstuk naar een film is erg hoog. Mede daardoor kan dit een gedurfd project genoemd worden, maar De Mey is zonder meer in alle opzichten geslaagd en zet hier een fantastische prestatie neer. Iedereen kent wel van die avonturenfilms waarin de hoofdrolspeler zich door een smalle gang of buis op handen en voeten voortbeweegt, op zoek naar een uitgang, op de vlucht voor misdadigers of iets dergelijks. In de eerste scène van deze korte dansfilm zien we een man en een vrouw op een soortgelijke manier in richting van de camera kruipen. Hun bewegingen zijn vloeiend en dierlijk. De omgeving is niet helemaal duidelijk, maar als het duo zich opricht, zien we dat ze tussen een paar tafels staan.
Eigenlijk is het zonde om in deze recensie de volgende scène te verklappen omdat het verrassingseffect dan weg is. Maar het is bijzonder origineel en mocht je al niet geïntrigeerd zijn, kun je vanaf dat moment je ogen helemaal niet meer van het scherm houden. Het decor wordt gevormd door twintig identieke en symmetrisch opgestelde tafels in vier rijen van vijf, waarop, -onder en -tussen de dansers van The Forsythe Company zich op een uitermate elastische manier bewegen. De vonken vliegen er van af. De buitengewoon getalenteerde dansers maken bewegingen die je niet voor mogelijk houdt. De kleurrijke maar tegelijkertijd eenvoudige sportkleding van elk lid van de groep onderstreept de individualiteit, maar niets is belangrijker dan het samenspel. Hoewel er ook ruimte gecreëerd is voor solo’s, zijn de duetten en andere combinaties namelijk van wezenlijk belang. Thierry de Mey gebruikt verschillende aparte camerastandpunten, de dansers worden onder andere van boven gefilmd, maar het mooiste zijn de scènes waarin de interactie tussen twee of drie dansers te zien zijn. Jammer genoeg slaat na een flink eind in de film de verveling wel een beetje toe: hoewel geen beweging hetzelfde lijkt te zijn, heeft de kijker het gevoel het principe inmiddels wel door te hebben. ‘One Flat Thing Reproduced’ is een must-see voor dansfilmliefhebbers, maar zelfs als je buiten deze doelgroep valt en je je open durft te stellen voor een vernieuwende kunstvorm, is het een aanrader.
Monica Meijer