Woman of the Year (1942)

Regie: George Stevens | 112 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Katharine Hepburn, Spencer Tracy, Fay Bainter, Reginald Owen, Minor Watson, William Bendix, Gladys Blake, Dan Tobin, Roscoe Karns, William Tannen, Ludwig Stössel, Sara Haden, Edith Evanson, George Kezas, Herbert Ashley, Dorothy Ates, Brooks Benedict, John Berkes, Symona Boniface, Elfriede Borodin, Jack Carr, Ann Codee, Jimmy Conlin, Jules Cowles, Fern Emmett, Lisa Golm, Carey Harrison, Winifred Harris, Bern Hoffman, William Holmes, Ben Lessy, Murdock MacQuarrie, Edward McWade, Frank Mills, Gerald Mohr, Sergio Orta, George Ovey, Jack Raymond, Cyril Ring, Henry Roquemore, Cy Schindell, Harry Semels, Walter O. Stahl, Ray Teal, Harry Tenbrook, Michael Visaroff, Harry Wilson, Duke York, Joe Yule

Katharine Hepburn fungeerde decennia lang als rolmodel voor vrouwen. Dat had ze voornamelijk te danken aan haar onafhankelijke levensstijl en eigenzinnige werkwijze. Hepburn was een vrouw die niet met zich liet sollen; ook wat haar werk betreft hield ze de touwtjes stevig in handen. Maar ook de rollen die ze speelden waren typerend voor de vrouw die Hepburn was. Vrijwel altijd waren het welbespraakte, eigenzinnige en doortastende vrouwen. Welopgevoed, koel, elegant; individualistisch, koppig en eigenwijs maar altijd beschaafd. Precies zoals ze zelf ook was dus. Een bijzondere chemie had de viervoudig Oscarwinnares met Spencer Tracy. Zo feministisch als zij was, zo conservatief was hij. De aantrekkingskracht tussen beiden was echter zo krachtig dat ze ook in het echte leven een relatie aangingen (ook al was Tracy al jaren getrouwd en zou hij nooit scheiden). De negen (!) films die ze samen maakten vaarden wel bij de chemie tussen de twee filmlegendes. De eerste film die ze samen maakten was ‘Woman of the Year’ (1942) van George Stevens.

De gedistingeerde Tess Harding (Katharine Hepburn) is een van de meest succesvolle en gerespecteerde politieke columnisten van het land. Sam Craig (Spencer Tracy) is een doorsnee sportverslaggever die voor dezelfde krant als Tess werkt. Wanneer hij haar op de radio een weinig flatteuze opmerking hoort maken over honkbal, kan hij het niet laten haar als onderwerp voor zijn column te nemen. Als zij daar dan in haar column weer op reageert, zijn de poppen aan het dansen. De twee moeten bij de hoofdredacteur op het matje komen en daar ontdekken ze dat ze elkaar toch wel heel erg leuk vinden. Sam trekt de stoute schoenen aan en vraagt Tess mee naar een honkbalwedstrijd. Zij nodigt hem op haar beurt uit voor een feestje bij haar thuis. En hoewel ze heel erg van elkaar verschillen, worden ze toch verliefd en besluiten ze te trouwen. De bruiloft wordt in een noodvaart voltrokken, net als alles in het leven van Tess in een razendsnel tempo voorbij vliegt. Ze vliegt van hot naar her, waarbij ze haar kersverse man steeds meer over het hoofd ziet. Als Tess dan ook nog tot ‘Woman of the Year’ wordt uitgeroepen, wordt het Sam allemaal teveel. Hij besluit bij haar weg te gaan. Aan Tess de taak om de liefde van haar leven weer terug te vinden.

Regisseur George Stevens had het goed gezien toen hij in 1942 de twee tegenpolen Spencer Tracy en Katharine Hepburn tegenover elkaar durfde te zetten. ‘Woman of the Year’ voerde een lange lijst van films aan en hoewel van die reeks ‘Adam’s Rib’ (1949) vaak als de beste coproductie wordt gezien, wordt ook ‘Woman of the Year’ alom geprezen. Het verhaaltje op zich is weinig spectaculair; de film leunt bijna volledig op de chemie tussen de hoofdrolspelers en zet de progressieve en eigenzinnige Tess lijnrecht tegenover de conservatieve en traditionele Sam. Haar feministische inslag komt niet al te positief naar voren en het is dan ook Tess die concessies moet doen. Stevens en scenarioschrijvers Ring Lardner Jr. en Michael Kanin (die een Oscar wonnen voor hun script) wilden laten zien dat vrouwen hun werk maar beter niet vóór hun gezin moeten laten gaan. Die wat ouderwetse mening laten ze door middel van screwball comedy doorschemeren. Een van de sterkste scènes zit aan het einde van de film, als Tess zich probeert te bewijzen als huisvrouw en een ontbijtje voor haar man klaarmaakt. Aangezien ze geen enkele ervaring in de keuken heeft loopt het helemaal in het honderd. Gelukkig houdt Sam van haar zoals ze is.

Met Spencer Tracy en Katharine Hepburn heeft ‘Woman of the Year’ twee acteurs in de gelederen die aan elkaar gewaagd zijn. Zij mag dan een recordaantal Oscars in de wacht hebben gesleept, ook hij had twee gouden beeldjes op zijn schoorsteenmantel staan. Tracy won de Oscars voor beste mannelijke hoofdrol in ‘Captain Courageous’ (1937) en ‘Boys Town’ (1938). Ze zijn dan ook uitstekend in staat elkaar tegengas te geven. Hepburn verdiende met haar rol overigens haar vierde van in totaal twaalf Academy Award nominaties. De rest van de cast is al even kleurrijk. Zo zien we de immer sympathieke en rasechte New Yorker William Bendix (‘Lifeboat’, 1943) als Sams vriend, de kroegbaas Pinky. Fay Bainter, die een Oscar won voor haar bijrol naast Bette Davis in ‘Jezebel’ (1938) speelt Tess’ tante Ellen. Minor Watson (‘They Died with Their Boots on’, 1941) speelt William Harding, de vader van Tess die een al even druk leven leidt en ook karakteracteurs Roscoe Karns en Reginald Owen zijn te bewonderen. Producent van dienst is Joseph L. Mankiewicz, beter bekend als de regisseur van onder meer ‘All about Eve’ (1950). Met hem aan het roer naast Stevens is het geen wonder dat de productie van deze film uitstekend verzorgd is.

Niet iedereen zal vinden dat ‘Woman of the Year’ de tand des tijds goed heeft doorstaan. De grappen zijn leuk maar veelal gedateerd en met het bij vlagen seksistische script zal men in deze tijd niet meer zo gemakkelijk wegkomen. Wie de film in het perspectief van zijn tijd kan plaatsen, zal zich echter ongetwijfeld de volledige 112 minuten kunnen vermaken. De kracht die van Spencer Tracy en Katharine Hepburn uitgaat is overweldigend. Bovendien zijn er enkele hilarische scènes – waaronder een waarin hij haar de regels van het honkbal probeert uit te leggen en de al eerder genoemde scène in de keuken – die ook voor het hedendaagse publiek meer dan de moeite waard zijn.

Patricia Smagge