Bancs publics (2009)

Regie: Bruno Podalydès | 110 minuten | komedie | Acteurs: Florence Muller, Ridan, Jérôme Paret, Denis Podalydès, Samir Guesmi, Bruno Podalydès, Laure Calamy, Estelle Chailloux, Olivier Gourmet, Robin Londinsky, Patrick Ligardes, Pierre Guinot Déléry, Chantal Lauby, Emeline Bayart, Hippolyte Girardot, Catherine Deneuve   

‘Bancs publics’ is zo een typische Franse film waarin meer wordt afgekletst dan wordt gehandeld, verder is ‘Bancs publics’ ook zo een Franse film waarin elk personage een prettig gestoord typetje is en elke typetje meer kletst dan handelt en dat resulteert dan weer in zo een typisch Franse film die eigenlijk meer theater is dan film. Een theaterstuk waarin je de oren van het hoofd wordt gekletst zonder dat er iets gebeurt. Dat er verhaaltechnisch niets gebeurt is niet zo erg, maar dat geouwehoer gaat je na een tijdje wel tegenstaan en wel omdat dit juist geen theater is dat traditioneel meer afhankelijk is van gesproken tekst, maar film. En film is een verzameling bewegende plaatjes en dus willen we iets anders zien bewegen dan alleen de monden van de talrijke personages die elk hun zegje mogen doen in sketchachtige scènes.

Die scènes gaan over van alles en nog wat, zoals leven, liefde, ouderdom, papieren vliegtuigjes, boormachines, alcoholisch visvoer, cavia’s, Catherine Deneuve met een oud kastje, en natuurlijk een spandoek onder iemands raam met daarop de tekst “Man Alleen”. Eenzaamheid. Zoveel babbelzieke mensen en toch gevangen zijn in je eigen wereld oftewel sketch. Of zoiets, want ‘Bancs publics’ is toch vooral een verzameling van een heleboel (flauwe) grapjes.

Een bijkomstigheid van dit soort komische praatfilms waarin de humor vaak in het spelen met taal zit, is dat ze niet zo goed werken in de vertaling. Als je het Frans volgt dan is ‘Bancs publics’ nog wel eens geestig, maar in de ondertiteling komen de woordgrapjes niet altijd goed over.

Ondanks dat met een Frans gevoel voor smaak alles wel netjes gestileerd in beeld wordt gebracht valt er, zoals gezegd, visueel niets te beleven. De camera is slechts een registratie middel, zoals bij TV meer gebruikelijk is, en niet een middel om via beelden het verhaal te vertellen. Door juist dit aspect van cinema te verwaarlozen presteert ‘Bancs publics’ ondermaats.

Alberto Ciaccio