Capturing the Friedmans (2003)

Regie: Andrew Jarecki | 107 minuten | documentaire | Met: Arnold Friedman, Elaine Friedman, David Friedman, Seth Friedman, Jesse Friedman, Howard Friedman, John McDermott, Frances Galasso, Joseph Onorato, Judd Maltin, Abbey Boklan,Ron Georgalis, Scott Banks, Debbie Nathan, Jerry Bernstein

Zelden zal een filmmaker zoveel materiaal tot zijn beschikking hebben gehad als Andrew Jarecki met ‘Capturing the Friedmans’. De rechtszaak tegen Arnold Friedman en zijn zoon Jesse kreeg eind jaren tachtig uitgebreide media-aandacht in de VS en de familie zelf vertoonde een bijna obsessieve neiging het geluk, het verdriet en de ruzies die zij deelden te filmen. Hoewel het onderwerp van de film schokkend genoeg is om de betrokkenen een leven lang te doen onderduiken, komen – een enkele uitzondering daargelaten – alle direct betrokkenen ook nog eens uitgebreid aan het woord om hun versie van de gebeurtenissen bijna vijftien jaar na dato nog eens te vertellen. Dat bood de mogelijkheid om alle kanten van het verhaal uitgebreid te belichten en de kijker het beslissende werk te laten doen. Dat is mijns inziens gelukt. Andrew Jarecki laat je meegolven op sympathieën zonder bewust naar de alles onthullende waarheid te leiden.

In het begin van de film wijst niets nog op het leed dat komen gaat: een hecht gezin dat veel samen doet, waar veel gedold wordt en vader en moeder hun taak serieus uit lijken te voeren. Als vader van kindermisbruik wordt beschuldigd valt het masker eraf voor de kijker. Gezinsleden kiezen partij en politieagenten, journalisten, buurtbewoners en advocaten van de familie laten hun licht schijnen over de gebeurtenissen. Nergens worden de beschuldigingen hard gemaakt, maar beetje bij beetje wordt duidelijk dat de familie Friedman toch wat minder normaal is dan in het begin van de film gesuggereerd wordt. Het sterke van ‘Capturing the Friedmans’ is dat de beelden voor zich spreken. De familieleden worden niet neergezet als demonen of juist als heiligen, maar als tragische figuren, die zich neerleggen bij hun lot en/of er maar het beste van proberen te maken. De enige valse noot is het videodagboek van de clowneske zoon David, die met een tranentrekkende act een ietwat ongeloofwaardige indruk achterlaat.

Verwacht bij deze film geen grappen – het is te echt om leuk te zijn – en ook geen bewijzen. Schuldig of onschuldig? Vul zelf maar in.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 4

Bioscooprelease: 11 december 2003