Devil’s Due (2014)

Regie: Matt Bettinelli-Olpin, Tyler Gillett | 89 minuten | horror | Acteurs: Allison Miller, Zach Gilford, Sam Anderson, Roger Payano, Vanessa Ray, Bill Martin Williams, Geraldine Singer, Julia Denton, Colin Walker, Madison Wolfe, Joshua Shane Brooks, Aimee Carrero, Robert Belushi, Donna Duplantier, DeMaris Gordon, Robert Aberdeen, Catherine Kresge, Kurt Krause

‘Devil’s Due’ gaat over een pasgetrouwd stel dat onverwacht een kind krijgt. Blijdschap alom, totdat het ongeboren kind duistere krachten bij de moeder losmaakt. De eerste gedachte bij de film is de grote gelijkenis met Polanski’s ‘Rosemary’s Baby’, waarin een vrouw op net zo’n mysterieuze manier zwanger wordt. Een gelijkenis die zorgen baart, zeker gezien het genre waar de twee aan toebehoren. Een type film dat niet bepaald uitblinkt in vernieuwing en originaliteit. Met die tendens gaat ‘Devil’s Due’ helaas gretig mee.

De horror-film werkt volgens een beproefde verzameling van generieke bouwstenen die ten lange leste het doel heeft om een heftig emotioneel effect bij de toeschouwer te creëren. Een uitvloeisel in de vorm van walging, schok of afstoting.  Dit horroreffect volgt uit een paar intrinsieke conventies in die films zelf. Een eerste is het monster. In ‘Devil’s Due’ is dat natuurlijk de baby die in moeder Samantha nestelt. Een kind dat invloed heeft op de gedragingen van zijn moeder, maar wel onzichtbaar in de zwangere buik blijft. De dreiging van het duivelskind blijft als gevolg net zo verborgen.

De reacties van de personages op de horror en de monsters kunnen gezien worden als een tweede conventie. De karakters moeten dus het effect van afschuw en verschrikking daadwerkelijk ervaren.  Ook hier gaat de film de mist in. De moeder wordt een toonbeeld van passiviteit, doordat ze bezeten wordt door haar baby. De vader blijft lang naïef en blind voor het komende gevaar. De vele charmante passages waarin de twee hun geluk over het huwelijk en de zwangerschap niet opkunnen, doen de spanning van de film echter geen goed. Van een onderhoudende strijd tegen het kwaad is dan ook geen sprake.

De (fysieke) reactie van de toeschouwer is een derde belangrijke conventie van de horrorfilm. ‘Devil’s Due’ speelt nog wel in op de angst van de bevalling en op een zekere vorm van religieuze beklemming, maar meer dan dat is het niet. De film moet het meer hebben van momenten van verrassing en schrik dan van constante suspense. Die schrikmomenten zijn echter op één hand te tellen. Bovendien worden ze zodanig ingeleid, dat ze al van kilometers ver zichtbaar zijn. Dat ze toch effect sorteren komt vooral door de plotse muur van geluid die de gebeurtenissen omlijst.

Een vierde en laatste conventie van de horror is een herkenbare en ligt in de iconografie. Verwacht veel krakende vloeren, stormen en andere typische elementen om de spanning op te voeren. Omdat ze zo herkenbaar zijn, werken ze nochtans averechts en komen ze over als één grote trucage. Daarbij is de film grotendeels opgenomen met een handheld camera, om de Blair Witch-cinematografie te evenaren. In die film was dat gebruik van de camera een noodgedwongen kwaad omwille van het lage budget. Toch leverde dat een intense filmervaring op. In ‘Devil’s Due’ wekt het found footage vooral op de lachspieren. Er ontstaan zoveel continuïteitsfouten en ongeloofwaardigheden dat het een belediging wordt voor de kijker. Ook de link met ‘Paranormal Activity’ is snel gelegd. Zo kopieert de film er lustig op los.

‘Devil’s Due’ bevat alle conventies die bij het horrorgenre horen. Daarmee is de film wellicht compleet, maar voelt het verre van origineel aan. Bovendien is de uitwerking van al die onderdelen wel erg plichtmatig en mager. Voorts doet de film er alles aan om maar niet spannend te worden. Het enige lichtpuntje aan de film is het integere acteerwerk. De twee (!) regisseurs weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt, tot een smeuïge horrorfilm heeft dat dus geenszins geleid. De publiciteitsstunt op YouTube, waarin een op afstand bestuurbare baby, compleet met rondrijdende buggy, nietsvermoedende voorbijgangers aan het schrikken brengt, is leuker.

Wouter Los

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 23 januari 2014
DVD- en blu-ray-release: 4 juni 2014