Les choses de la vie (1970)
Regie: Claude Sautet | 89 minuten | drama | Acteurs: Michel Piccoli, Romy Schneider, Lea Massari, Gérard Lartigeau, Jean Bouise, Boby Lapointe, Hervé Sand, Jacques Richard, Betty Beckers, Dominique Zardi, Gabrielle Doulcet, Roger Crouzet, Henri Nassiet, Claude Confortès, Jerry Brouer, Jean Gras, Marie-Pierre Casey, Marcelle Arnold, Jean-Pierre Zola, Max Amyl, Isabelle Sadoyan, Gérard Streiff, Clément Bairam, Pierre Londiche
De turbulente carrière van Romy Schneider kende maar weinig constante elementen. Toch waren die er wel. Uiteraard in het begin van haar carrière, toen zij tot driemaal toe mocht opdraven als de Oostenrijkse keizerin Elisabeth, een rol die zij later herhaalde in Visconti’s ‘Ludwig’. Ruim een decennium na de eerste Sissifilm verscheen een nieuw element in haar carrière, een die haar meer vreugde zou bezorgen dan het hele Sissi-gebeuren. Dit element luisterde naar de naam Claude Sautet, een Franse regisseur met wie Schneider vijf films zou maken.
De eerste proeve van die samenwerking betreft een film die inmiddels tot de Franse klassieken behoort. In ‘Les choses de la vie’ speelt Schneider de rol van Hélène, vriendin van hoofdpersoon Pierre. Onder regie van Sautet komt Schneider hier tot grootse daden. Uiterst subtiel toont zij de hoop, angst en twijfel van een vrouw die op een kruispunt in haar leven staat, een kruispunt waar haar vriend over de te volgen richting zal beslissen. Die vriend wordt al even weergaloos vertolkt door Michel Piccoli.
Hoewel het acteerwerk ontegenzeggelijk heeft bijgedragen aan de genietbaarheid van de film, zijn het vooral de structuur en de intelligente invulling van verhaal en personages die ‘Les choses de la vie’ zijn klassieke status bezorgen. Het verhaal draait om een auto-ongeluk waarbij ondernemer Pierre Berard zwaar gewond raakt. Half bewusteloos denkt Pierre terug aan een aantal belangrijke momenten in zijn leven; aanvankelijk vooral aan de tijd vlak voor het ongeluk, als hij een paar lastige beslissingen moet nemen. Het bijzondere is dat die momenten soms willekeurig gekozen lijken, terwijl ze in wezen het hele verhaal vertellen over Pierre, zijn familie, zijn vriendin en zijn problemen.
Halverwege de film beleven we het ongeluk opnieuw (en opnieuw en opnieuw), soms in slow motion, soms in real time, soms als akelig precieze reconstructie. We zien de consternatie op de onheilsplek terwijl we meeleven met de stervende Pierre, wiens flashbacks steeds verder teruggaan in de tijd, totdat herinnering en hallucinatie niet meer van elkaar zijn te onderscheiden.
Op het eind heeft de film dan nog een aardige twist in petto, die ons iets vertelt over de grillen van het lot. Die twist laat weer eens zien dat de mens hulpeloos staat tegenover de weerspannigheden van het leven. Wat uiteindelijk telt zijn dan ook niet de keuzen die je maakt, maar de momenten van zeldzaam geluk. Zoals het bekijken van dit Franse juweeltje.
Henny Wouters
Waardering: 4.5
Bioscooprelease: 21 mei 1970