Nathalie… (2003)

Regie: Anne Fontaine | 100 minuten | drama | Acteurs: Fanny Ardant, Emmanuelle Béart, Gérard Depardieu, Wladimir Yordanoff, Judith Magre, Rodolphe Pauly

Emmanuelle Béart en Fanny (die haar naam in deze film totaal geen eer aandoet) Ardant stonden in ‘8 Femmes’, 2002, al eerder tegenover elkaar en ook in Nathalie zijn ze goed op elkaar ingespeeld. Gérard Depardieu heeft aan de zijlijn het nakijken.

Anne Fontaine, de regisseur van ‘Nathalie…’, werkt al sinds de jaren 80 in de filmindustrie. Eerst als actrice, maar sinds een jaar of tien ook als regisseur/ scriptschrijver van haar eigen films. De samenwerking tussen Fontaine en Fieschi (writing credits) die een aantal jaar geleden begon bij de film ‘Comment j’ai tué mon père’ is voortgezet bij ‘Nathalie…’. Maar of dat zo’n goed idee was? Met Nathalie brengt Fontaine de kijker een moderne typisch Franse praatfilm. Een klein persoonlijk drama met lange dialogen en karige plotlijnen.

De film begint met een interessant gegeven; een vrouw die een prostituee uitzoekt voor haar man, maar in de uitwerking van het onderwerp blijft de film steken. De motieven van de personages komen niet duidelijk naar voren, terwijl Fontaine wel poogt ze een achtergrond mee te geven (de zieke moeder van Catherine, Nathalie’s olijke vriendinnen en Bernard zijn koffiehuis) blijft het allemaal uiterst summier. Weglaten was in dit geval beter geweest dan half werk afleveren. Door de ontbrekende motieven, krijg je als kijker geen band met de personages. Moet je nu mee leven met Catherine omdat haar man vreemd gaat, met Nathalie omdat ze voor een raar spelletje gebruikt wordt of met Bernard die van niets weet en aan alle kanten bedrogen wordt?

Toch is het interessant om Nathalie vanuit het feministisch oogpunt te bekijken. Zowel Nathalie als Catherine hebben een heel fysiek beroep, respectievelijk prostituee en dokter. Echter Nathalie haar beroep is er één dat niet algemeen geaccepteerd is in onze samenleving. Om de kijker toch in haar verhaal mee te trekken, wordt haar personage in tweeën gesplitst. Aan de ene kant is daar de stereotypering van een prostituee (Marlene); flink opgemaakt, vettig haar, onbeschoft en toch een tikkeltje sensueel. Het “onacceptabele” personage. Om haar toch iets menselijks mee te geven wil haar andere personage, Nathalie, graag schoonheidsspecialiste worden, wel geaccepteerd worden en is dit vak voor haar maar een tijdelijke uitkomst. In haar vale spijkerbroek, zonder al die lagen make-up en met gewassen haar ziet ze er heel normaal uit. De fantasieën die Nathalie vertelt aan Catherine over Bernard en haar zijn dan ook vrij standaard en hebben totaal niet het uitdagende of prikkelende karakter wat je van een prostituee zou verwachten. Zodra Nathalie echter de grens van het “normale/ geaccepteerde” overschrijdt (oftewel het karakter van Marlene aanneemt) wordt ze afgestraft. Catherine wordt kwaad, “ontslaat” haar of loopt boos weg. Alleen in de figuur van Nathalie wil Catherine luisteren naar fantasieën die ook zij kan waar maken en dus in haar wereld geloofwaardig zijn. Emmanuelle Béarts Nathalie weet precies hoe ze een man moet aanpakken en hoe ze hem kan verleiden. Ze geeft het zelf al aan : “C’est un jou.” In de loop van het verhaal wordt Nathalie steeds belangrijker voor Catherine, maar wat Catherine precies van haar wil wordt niet duidelijk. Wil ze ook het spel leren? Is het een verwerkingsproces? Of misschien is het wel Catherine haar manier om seks te hebben met haar man.

Hoe onduidelijk de motieven in de film zijn, zo onduidelijk is het helaas ook waar Fontaine naar toe wil met haar film. Te veel doelloze dialogen, overbodige fade-outs en slowmotions maken het geheel een tragische misser.

Janneke Robers

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 27 mei 2004