Past Lives (2023)

Regie: Celine Song | 106 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Greta Lee, Teo Yoo, John Magaro, Moon Seung-ah, Leem Seung-min, Ji Hye Yoon, Won Young Choi, Ahn Min-Young, Seo Yeon-Woo, Kiha Chang, Shin Hee-Chul, Jun Hyuk Park, Jack Alberts, Jane Kim

Het scenario van Celine Song, geïnspireerd door haar persoonlijke ervaringen, raakt aan het Koreaanse begrip van “in-yun,” waarbij wordt gesteld dat als twee zielen voorbestemd zijn elkaar te ontmoeten, dit te danken is aan ontelbare ontmoetingen in vorige levens. Dit diepzinnige concept geeft het verhaal een gevoel van tijdloosheid en het doorkruisen van landen, terwijl het tegelijkertijd op een delicate en intieme manier draait om de kleine momenten van verbinding en dialoog. Songs schitterende film behoort tot de beste uitbeeldingen van de vraag “wat als?”.

Song weet met zorg de kiemen van de meningsverschillen tussen het stel te planten. Na Young (later Nora, gespeeld door Greta Lee) is vastbesloten om naar Canada te verhuizen omdat ze gelooft dat “Koreanen geen Nobelprijs winnen”. Hae Sung (gespeeld door Teo Yoo uit ‘Decision to Leave’) beschouwt zichzelf als veel “normaler”. Zelfs als jonge tiener voelt hij zich geroepen om behulpzaam en mannelijk te zijn, altijd degene die op haar let, haar aanmoedigt om te eten en geduldig wacht tijdens een van haar frequente huilbuien. Op hun laatste dag samen lopen ze bijna in stilte naar huis, tot het moment van afscheid aanbreekt.

In een prachtig geschoten beeld nemen ze verschillende paden naar huis. Na jarenlang van elkaar gescheiden te zijn, vonden ze elkaar weer online en ontdekten ze dat de vonk tussen hen nooit was gedoofd. Het verhaal van ‘Past Lives’ is eerlijk en doordacht, en verre van een utopische romance. Het legt de praktische hindernissen, zoals afstand, en nog pijnlijker, de menselijke uitdagingen, zoals veranderende persoonlijkheden en nieuwe Amerikaanse echtgenoten, bloot die hun relatie in de weg staan.

De geraffineerde en vaak volledig stille manier waarop Song de relatie tussen Nora en Hae Sung in beeld brengt, belichaamt de formele elegantie van de film. Als kinderen hielden ze elkaars hand vast in een enorme sculptuur van twee samengevoegde hoofden. Bijna, maar net niet helemaal, raken hun handen elkaar op het metrostation in New York wanneer hij op bezoek is. Hij blijft lief en zachtmoedig, maar is nu traditioneler en meer geworteld in zijn Koreaanse identiteit. Nora is opgegroeid tot een uiterlijk stoer en westers georiënteerd persoon, perfect passend bij de verfijnde samenleving van Manhattan. De scènes glijden rustig voorbij, begeleid door kabbelende pianomuziek, waardoor de film een gestaag tempo behoudt, zelfs wanneer er schijnbaar niets bijzonders gebeurt. Toch wordt de diepgaande emotionele complexiteit van het verhaal volledig tot uiting gebracht door de gezichtsuitdrukkingen van beide acteurs.

Zodoende complimenten aan de hoofdrolspelers, die op verbazingwekkende wijze innerlijke conflicten en extase weten uit te beelden met slechts een subtiele kanteling van het hoofd of een nauwelijks waarneembare beweging van de schouder. De film markeert een indrukwekkend debuut voor Song, die een subtiele, verfijnde vertelstijl hanteert die je niet volledig voorbereidt op de emotionele impact die het einde teweegbrengt. Zoals Nora en Hae Sung zouden zeggen: “Woah!”.

Vincent Tramper

Waardering: 4

Bioscooprelease: 5 oktober 2023