Poison (2023)
Regie: Wes Anderson | 17 minuten | korte film, komedie | Acteurs: Dev Patel, Benedict Cumberbatch, Ralph Fiennes, Ben Kingsley, Eliel Ford, Benoît Herlin
All things must end, en ook Wes Andersons vierdelige Netflix serie van Roald Dahl kortverhalen heeft zijn einde bereikt met deze laatste verfilming, ‘Poison’. The cast van de eerste film, ‘The Wonderful Story of Henry Sugar’ komt een laatste keer samen om dit maffe en zenuwslopende sprookje, dat zich afspeelt in koloniaal India, voor te dragen. Het is misschien wel een van de meest inventieve van de vier.
Het is ‘s avonds laat en Supervisor Woods (Dev Patel) rijdt met zijn jeep tot aan een huisje waar nog licht brandt. Hij zet zijn auto stil en draait zich om, kijkt recht naar de camera en begint zijn verhaal te vertellen. Het is het hutje van Henry Pope (Benedict Cumberbatch). Woods wandelt naar binnen en treft Pope stokstijf stil aan een bed, met zijn ogen wijd open. Heel zachtjes hoort de supervisor het woordje ‘help’. Hij wandelt dichter naar het bed en is zo stil als hij kan. Er is namelijk een dodelijke slang, een ‘krait’, op Pope zijn buik gekropen, terwijl deze aan het lezen was. Woods beslist om Dr. Ganderbai (Ben Kingsley) erbij te halen en met twee trachten ze Popes penibele situatie op te lossen.
De kortfilm vliegt er meteen in en vanaf moment één zitten de personages met een dilemma. Andersons films hebben geregeld een hoog en strak tempo, maar dit verhaal gaat nog een versnelling hoger. Terwijl Woods en de dokter zo gestructureerd mogelijk moeten racen tegen de tijd om de slang te verwijderen, mag de lijdende Pope geen spier bewegen. Het is met andere woorden Wes Andersons take op een thriller. Zowel Dev Patel als Ben Kingsley zijn indrukwekkend en de kijker voelt de spanning terwijl zij een oplossing zoeken voor een tikkende tijdbom. Ondertussen moet Cumberbatch onder een hoge druk presteren. Aangezien zijn leven ervan afhangt, moet het zeer geloofwaardig overkomen. Hij vindt de juiste balans tussen zo rustig mogelijk blijven en niet ontsporen in totale paniek. Het feit dat dit een kortfilm is, helpt de spanning van het verhaal er altijd in te houden.
In de vorige verhaaltjes speelde Anderson graag met de setpieces. Hij wil ons niet alleen een verhaal vertellen, maar wil ook laten zien hoe dat verhaal verteld wordt, door de wereld aan te passen naarmate het sprookje vordert. In ‘Poison’ zitten misschien wel de meest imposante setpieces tot nu toe. Het huisje, waar het gehele verhaal zich afspeelt, kan alle kanten opgaan. Alsof dat nog niet genoeg is, weet de cinematografie van Robert D. Yeoman er nog een schepje boven op te doen. Zo kruipt de camera in het plafond, waardoor we the lay of the land krijgen. Daarnaast zijn haast alle scènes van Cumberbatch close ups, zodat de kijker samen met het personage zijn claustrofobische angst ervaart, die aan zijn bed zit vastgekluisterd.
De focus van de kortfilm ligt op de directe omgeving van één bed. Anderson en zijn crew weten dan ook het maximale te halen uit deze situatie. Naarmate de situatie vordert, stijgt niet alleen de stress bij de kijker, maar ook bij de acteurs. Elke seconde die voorbij tikt, nadert de climax. Op het einde ontploft dan ook de bom, ook al is het niet op de manier die de kijker zou verwachten. In de laatste minuut verandert de gehele context, en met zich mee alle relaties tussen de personages. Het is op dat moment, dat Anderson ons de vraag voorschotelt: ‘Wat, of wie, is er nu het vergif?’.
Met ‘Poison’ sluit Wes Anderson (voorlopig) dit hoofdstuk van Roald Dahl af. Hij is er in geslaagd om vier strakke en mooie kortverhalen te verfilmen. Nu begint de zoektocht naar een volgend project. Hij gaf zelf al aan dat het na zijn vorige films moeilijk was om met iets nieuw op de proppen te komen. We zullen dus, net zoals Dev Patel en Ben Kingsley, in spanning even moeten afwachten. Met deze vier fantastische kortfilms zijn we ongetwijfeld nog even zoet.
Nick Majchrowicz
Waardering: 4
VOD-release: 30 september 2023 (Netflix)