Salvatore Giuliano (1962)
Regie: Franceso Rosi | 119 minuten| drama, misdaad, geschiedenis | Acteurs: Salvo Randone, FrankWolff, Sennuccio Benelli, Giuseppe Calandra, Pietro Cammarata, Max Cartier,Nando Cicero, Giuseppe Teti, Cosimo Torino, Ugo Torrente, Bruno Ukmar,Frederico Zardi
Salvatore Giuliano is een historisch figuur die in zijn korte bestaan vele rollen vervuld heeft die lopen van politiek idealist tot leider van een bende rovers en ontvoerders. Francesco Rosi presenteert zijn film als een documentaire met een heuse commentaarstem die personages duidt en gebeurtenissen aan elkaar praat en de kijker bovendien het broodnodige historische kader verschaft.
Deze mengeling van feit en fictie resulteert in een fraaie zoektocht naar de waarheid. Er is gefilmd op de plekken waar het allemaal echt is gebeurd, zoals de binnenplaats waar het lijk van Salvatore Giuliano is gevonden, en er zijn flashbacks en nagespeelde historische gebeurtenissen, bijvoorbeeld het bloedbad in Portella della Ginestra dat door Salvatore Giuliano en de zijnen is aangericht. Maar de regisseur kiest niet voor het etaleren van een waarheid, maar biedt een breed palet met nuances aan en laat genoeg ruimte over voor verschillende interpretaties en, minstens zo belangrijk, voor de fantasie van de kijker.
Wat maakt dat deze film snoeihard aankomt, is niet zozeer het geweld, maar het feit dat elke vorm van hoop ontbreekt. De bevolking van Sicilië wordt verscheurd door het geweld van bendes als die van Salvatore Giuliano waarbij zwijgen de enige manier is om geen gevaar te lopen en juist door dat zwijgen kan de spiraal van geweld niet doorbroken worden. Anderzijds is daar de onmacht van de autoriteiten om de gewone burgers te beschermen die dit trouwens ook zelf tegenwerken door hun gezonde wantrouwen jegens officiële instanties en daarom maar stilzwijgend de geweldplegers hun gang laten gaan.
‘Salvatore Giuliano’ laat louter de gewelddadige kant van Sicilië zien. De genadeloze afrekeningen soms vele jaren na dato, de hulpeloosheid van de autoriteiten die daarom ontaardt in gewelddadigheid tegen de bevolking die ze juist proberen te beschermen en het gemak waarmee bloed wordt vergoten om de eigen politieke denkbeelden door te drukken. Francesco Rosi laat op indringende, maar helaas zeer overtuigende wijze zien dat niemand bij machte is hier een einde aan te maken.
Diana Tjin-A Cheong