The Girl Who Leapt through Time – Toki wo kakeru shôjo (2006)
Regie: Mamoru Hosoda | 98 minuten | animatie, fantasie, science fiction | Originele stemmencast: Mitsutaka Itakura, Riisa Naka, Sachie Hara, Takuya Ishida
Kijk, dit is nu een aantrekkelijke animatiefilm. Geen overdreven gelikte en aandacht trekkende composities en computergegenereerde beelden, maar fijne, traditionele animatie die sprankelend overkomt en veel details in de beelden stopt. Ook wordt de dramatische, semi-filosofische thematiek niet op een pretentieuze manier gepresenteerd, maar juist moeiteloos en lichtvoetig, tussen alle amusante scènes door. Daarbij wordt weer eens goed duidelijk hoe belangrijk een aansprekend hoofdpersonage is. Aan het einde van de film is het alsof de kijker de vrolijke Makoto daadwerkelijk heeft leren kennen en als vriendin kan beschouwen.
De aanwezigheid van deze kwaliteiten is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat regisseur Mamoru Hosoda verbonden is met Studio Ghibli, het label waaronder Hayao Miyazaki zijn films uitbrengt. Net als in de films van deze animatiegrootheid kenmerkt ‘The Girl Who Leapt Through Time’ zich door een betrokken, menselijke toon, waarbij de levensveranderende reis van het hoofdpersonage ook die van de toeschouwer is.
Veel goodwill wordt gecreëerd door de goedheid en schattige klunzigheid van Makoto, dat de kijker haar meteen in zijn armen doet sluiten. Wanneer ze door een bijna-ongeluk erachter komt dat ze letterlijk terug in de tijd kan springen, gaat er een fascinerende wereld voor haar open. Eerst experimenteert ze met deze gave in het klein, door bijvoorbeeld te voorkomen dat haar zusje de voor haar bestemde pudding uit de koelkast pikt. Ook kan ze nu haar kleine ongelukjes voorkomen, en overal op tijd en voorbereid verschijnen. Net als in bijvoorbeeld ‘Groundhog Day’ weet ze namelijk precies wat er op die ene dag gaat gebeuren, en gaat dan steeds opnieuw in de tijd om die dag helemaal perfect te laten verlopen. Dit zorgt voor een serie grappige scènes, met een steeds vrolijker wordende Makoto die alles in de hand lijkt te hebben en overal optimaal van kan genieten (zoals steeds het steeds opnieuw kunnen eten van haar lievelingsmaal bij haar ouders aan tafel door om de haverklap terug in de tijd te reizen).
Het wordt problematischer wanneer ze merkt dat het voor haar misschien allemaal perfect lijkt te gaan, maar dat haar veranderingen in de tijd misschien negatieve consequenties hebben voor anderen. Dit zet haar aan het denken over de balans van het universum. Over goed en kwaad, en de precieze gevolgen van iemands daden. Dit brengt bij haar het besef naar boven dat ze een zeker verantwoordelijkheid heeft voor de wereld om haar heen. Dus probeert ze vanaf dit moment beter na te denken voordat ze ingrijpt in de tijd, en probeert ze op alle mogelijke manieren ongeluk om haar heen te voorkomen. Dit uit zich ook in luchtige dingen, door bijvoorbeeld een verliefd meisje een onbereikbare jongen “toevallig” tegen het lijf te laten lopen.
De liefde is in haar persoonlijke situatie ook een moeilijk punt, wat geestig verbeeld wordt in een scène op de fiets bij Chiaki, één van de vrienden met wie ze graag softbalt. Ze heeft duidelijk gevoelens voor hem, maar durft hieraan niet toe te geven, dus wanneer hij tijdens het fietstochtje vraagt of zij verkering met hem wil, weet ze niet wat ze moet zeggen. Dus, kiest ze ervoor om het probleem uit de weg te gaan door steeds terug in de tijd te springen zodat ze ervoor kan zorgen dat het gesprek niet op dit onderwerp terecht zal komen. Maar ze faalt hier, grappig genoeg, keer op keer in.
Het einde van de film is wat onnodig gecompliceerd, maar het hart van de film blijft volledig intact. De grappige en aandoenlijke Makoto en haar persoonlijke groei binnen het verhaal maken deze frisse tijdreisfilm tot een ongekwalificeerd succes.
Bart Rietvink
Waardering: 4
Blu-ray-release: 26 maart 2012