The Invisible (2007)

Regie: David S. Goyer | 106 minuten | actie, drama, fantasie, thriller | Acteurs: Justin Chatwin, Margarita Levieva, Marcia Gay Harden, Christopher Marquette, Michelle Harrison, Alex O’Loughlin, Callum Keith Rennie, Ryan Kennedy, Andrew Francis, P. Lynn Johnson, Serge Houde, Desiree Zurowski, Mark Houghton, Alex Ferris, Tania Saulnier, Kevin McNulty, Laara Sadiq, Aleks Holtz, Cory Monteith, Maggie Ma, Sefton Fincham, Ron Selmour, Colby Wilson, Mi-Jung Lee, Jason Diablo, Leanne Adachi, Chris Shields, Panou, Michael Tayles, Christopher Heyerdahl, Andrew Coghlan  

Wat een verrassing, die surprisefilm op het Amsterdam Fantastic Film Festival. Normaal gesproken een film waar vele festivalbezoekers naar uitkijken. Een film van een cultregisseur, of gewoon eentje met een hoog feestgehalte, waarbij veel gejuicht of gelachen kan worden. Iets als de doldwaze martial arts film ‘Kung Fu Hustle’, de surprisefilm uit 2005. Maar nee, in 2007 is er minder gelegenheid voor enthousiasme. Dat wil zeggen, er kan wel gelachen worden om ‘The Invisible’, maar om de verkeerde redenen. Deze bovennatuurlijke tienerfilm pretendeert een dieptragisch, filosofisch verhaal te vertellen maar verzandt uiteindelijk in clichés en melodrama, terwijl het thrillerplot ook nog eens weinig opwinding biedt.

Toch is de premisse best origineel – tenminste, dat was ze in de oorspronkelijke, Zweedse film waar dit een bewerking van is – en de nadruk op drama in plaats van goedkope shocks of horror is erg welkom. De uitwerking is alleen jammer genoeg te simpel. Belangrijke plotonthullingen heeft de kijker al ver van te voren door en de dramatische inzichten van de personages zijn niet bepaald wereldschokkend te noemen.  Zo is bijvoorbeeld de “relatie” die de (bijna-)dode en als geest rondwarende Nick opbouwt met de rebelse Annie interessant en tot op zekere hoogte ontroerend, maar de parallel tussen Nick als letterlijke geest en getroebleerde tieners die figuurlijk onzichtbaar zijn voor hun omgeving ligt wel erg voor de hand. En wanneer Nick Annie pas met andere ogen ziet wanneer ze letterlijk even een andere uiterlijk krijgt – door simpelweg haar muts af te zetten in een discotheek om vervolgens, al dansend, haar bos met krullen te onthullen – komt het allemaal wat simpel over. “Oh, dus eigenlijk is ze een heel mooi en gevoelig meisje, dat haar sobere muts en kleding gebruikt om zich van de wereld af te sluiten”.

Toch is de dramatiek niet geheel onbevredigend. Vooral de manier waarop we binnendringen in het hoofd van Annie, en hoe zij met haar eigen schuldvraag omgaat, is effectief. Het handige van de gimmick van Nicks rondwarende geest is dat hij nu als het ware het geweten van Annie kan vormen. Hij komt dichtbij haar in de buurt, verwoordt soms haar (mogelijke) gedachten, en lijkt soms tot haar door te kunnen dringen wanneer hij haar roept of toespreekt. Annie kijkt dan dromerig of triest voor zich uit, of kijkt snel om in de gang, of ze Nick misschien ziet. Het mooie hiervan is dat de situatie voor meer dan één uitleg vatbaar is. Ze gedraagt zich in feite niet anders in haar verwerking dan een willekeurig ander persoon die net een naaste heeft verloren. Het bovennatuurlijke aspect wordt zo irrelevant, of slechts een middel om een verwerkingsproces te verbeelden.

Hierin schuilt de (beperkte) waarde van de film. Niet in het thrillerelement en ook niet in de soms lachwekkende pogingen van Nick om contact te krijgen met de levenden of ze te sturen. Vermoeiend zijn de gimmicky momenten waarbij de kijker aanvankelijk een fysieke interactie tussen geest Nick en een levend persoon of object ziet, waarna de film wordt teruggespoeld om erachter te komen dat er niets gebeurd is. De persoon in kwestie is niet omvergelopen en de telefoon hangt nog gewoon aan de muur. Één keer is leuk, maar om keer op keer met dit trucje opgescheept te worden is frustrerend.  Een teleurstelling dus, deze film van David S. Goyer, die een voor zijn doen wat tamme productie neerzet. ‘The Invisible’ heeft nergens de pit en het onpretentieuze karakter van de door hem geschreven ‘Blade’-films, bijvoorbeeld. Toch maar weer terug naar no-nonsens superheldenfilms, dan?

Bart Rietvink