The Hangover Part II – The Hangover 2 (2011)
Regie: Todd Phillips | 102 minuten | komedie | Acteurs: Zach Galifianakis, Bradley Cooper, Ed Helms, Jamie Chung, Liam Neeson, Juliette Lewis, Justin Bartha, Ken Jeong, Todd Phillips, Mike Tyson, Tanner Maguire, Aedin Mincks, Bill Clinton, William A. Johnson, Sondra Currie
Als je ergens in Hollywood met een gerust hart geld op kon inzetten, dan was het wel dat ‘The Hangover’ uit 2009 minstens één vervolgfilm zou opleveren. Deze komedie werd door zowel de critici als publiek prima ontvangen en leverde ondanks het relatief bescheiden budget bakken met geld op. En terecht, want ‘The Hangover’ is een van de aanstekelijkste mainstreamkomedies van de laatste jaren. Hierin gingen vier mannen bij wijze van vrijgezellenfeest voor het huwelijk van een van hen doen wat elke gemiddelde Amerikaanse man het liefst doet: de bloemetjes buiten zetten in Las Vegas. Dat lukt de heren iets te goed, want wanneer ze ’s ochtends wakker worden hebben ze allerlei rotzooi veroorzaakt waar ze zich geen van allen meer iets van kunnen herinneren.
De oorspronkelijke ‘Hangover’ dreef naast de belachelijke situaties die het viertal in hun dronkenschap hebben veroorzaakt op een aangename sfeer van mannen onder elkaar, boys will be boys camaraderie, waarin de vrouwen thuisblijven en de mannen ongedwongen los kunnen gaan. Het is als het ware de mannelijke tegenhanger van ‘Sex and the City’. Het geheim zat hem in de onderliggende aanklacht tegen brave burgerlijkheid, die zich samenbalde in de strijd van tandarts Stu (Ed Helms) tegen zijn bezitterige control freak van een verloofde, Melissa (Rachael Harris).
Deel twee is zo identiek aan het eerste deel dat het kort samen te vatten is: Las Vegas is vervangen door Bangkok, de hoofdstad van Thailand. Voor de rest zijn de overeenkomsten zo talrijk dat het schrikbarend is. De eerste twintig minuten zijn welhaast een kopie van die van de eerste film, van huwelijksvoorbereidingen tot het moment waarop iedereen laveloos in een hotel wakker wordt. Ook verder volgt deel twee volledig het stramien van het origineel, met Doug (Justin Bartha) die als enige van de vier afzijdig blijft, de exotische dieren, randdebiel Adam (Zach Galifianakis) die overal de schuld van is met zijn stompzinnige gedrag en een rendez-vous met de georganiseerde misdaad. Als je het uit zou schrijven, zal ‘Part II’ waarschijnlijk een opeenvolging zijn van scènes die bijna letterlijk uit de eerste film gekopieerd zijn. Het is alsof het celluloid onder een kopieermachine is gelegd. En ja, uiteraard komt ook voormalig profbokser Mike Tyson nog even voorbij.
Is dit een probleem? Als iets niet stuk is hoef je het niet te repareren, en deel één was toch zo geslaagd? Dat klopt, maar zonder de oorspronkelijke frisheid die de eerste ‘Hangover’ kenmerkt blijft er teleurstellend weinig over. Dat heeft er ook mee te maken dat men in Bangkok niet veel verder komt dan flauwe clichés over rondlopende apen en prostituerende ladyboys die zo voor de hand liggen dat er onmogelijk nog iets grappigs van gemaakt kan worden. Daarnaast wordt de fout gemaakt om voor de humor blij vlagen volledig op de strapatsen van Adam te rekenen. Helaas was Adam in de eerste film met zijn iets bescheidener rol al matig geslaagd, en hier ontbreekt de humor in zijn uitspattingen vrijwel volledig. Dat ligt niet zozeer aan acteur Galifianakis, die als komiek elders heeft bewezen geweldige humor te kunnen bedenken, maar aan het luie schrijfwerk. Laat iedere twee minuten Adam zich uiten als een autistische zwakbegaafde en het moet wel grappig zijn, lijken de makers gedacht te hebben. Dit past niet bij Galifianakis, die het grappigst is als onaangepaste botterik met nog een noemenswaardig intelligentieniveau, en zo stompzinnig dat waarschijnlijk geen enkele komiek er wat van had kunnen maken.
Niet veel minder hinderlijk is het ontbreken van de basis waarop de eerste ‘Hangover’ was gebouwd: Stu’s strijd om los te komen van die vreselijke Melissa. Iedereen die de film zag, hoopte van harte dat Stu in zou zien wat een vreselijk mens het was en haar aan de kant zou zetten. Het was dan ook moeilijk om niet inwendig te juichen wanneer het gebeurde. De poging in ‘Part II’ om iets soortgelijks te creëren zijn echter halfbakken. Nu moet Stu, die eindelijk zijn droomvrouw heeft gevonden, het vertrouwen winnen van zijn kritische schoonvader in wording, die maar weinig met hem op heeft en (niet geheel ten onrechte) meer fiducie heeft in zijn eigen briljante zoon Teddy. De boodschap is nu dat Stu heus niet zo braaf is en dat de schoonvader het er maar mee moet doen. Dit is aanmerkelijk slapper dan de gedachte in deel één, los van het feit dat die schoonvader nooit de irritatie opwekt die Melissa in de kijker losmaakt.
Van de frisheid, originaliteit en rebelse ondertoon die de oorspronkelijke ‘Hangover’ zo’n kijkgenot maakten is in dit vervolg weinig over. Daarvoor zijn te veel onnodige elementen uit de eerste film klakkeloos gekopieerd en aangevuld met oriëntale clichés, terwijl de werkelijke essentie uit het raam is gekieperd. Het gevolg is een inspiratieloze, extreem voorspelbare en halfbakken poging om uit een goed filmconcept nog makkelijk wat geld te peuren. Ongetwijfeld zal er nog wel een derde film volgen, opgenomen in een nog goedkoper oord voor filmproducties dan Thailand. Het is ten zeerste te hopen dat iemand in dat geval doorheeft wat er überhaupt leuk was aan ‘The Hangover’.
Uiteindelijk is het optreden van Mike Tyson, die weer twee minuten opdraaft, nog het leukst van de hele film. Dat zegt eigenlijk alles.
David van Marlen
Waardering: 2
Bioscooprelease: 26 mei 2011