The Last of the Mohicans (1992)

Regie: Michael Mann | 112 minuten | drama, avontuur | Acteurs: Daniel Day-Lewis, Madeleine Stowe, Russell Means, Eric Schweig, Jodhi May, Steven Waddington, Wes Studi, Maurice Roëves, Patrice Chéreau, Edward Blatchford, Terry Kinney, Tracey Ellis, Justin M. Rice, Dennis Banks, Pete Postlethwaite, Colm Meaney, Mac Andrews, Malcolm Storry

‘The Last of the Mohicans’ is even tijdloos als de gelijknamige roman. Want waar de roman vaak de nodige kost is voor het vak Amerikaanse literatuur, zal de bewerking voor het witte doek van Michael Mann voer zijn voor liefhebbers van een historisch epos als ‘Gladiator’ (2000). Wat in het bijzonder een blijvende werking heeft op de kwaliteit van deze film, weet Mann in slechts enkele seconden te vangen. In het openingsshot ziet de kijker namelijk de uitgestrekte landschappen ten westen van de rivier de Hudson, begeleid door de herkenbare en epische filmmuziek van componisten Trevor Jones en Randy Edelman. Echter zijn er ook keuzes gemaakt voor ‘The Last of the Mohicans’ waar je, decennia later, je vraagtekens bij kan plaatsen. Zo ligt de focus bijvoorbeeld op een te typisch liefdesverhaal uit een kostuumdrama en daarmee is ook gelijk de rol van Uncas afgezwakt naar die van een sidekick.

In 1757 zijn Engeland en Frankrijk al drie jaar met elkaar in oorlog over de Amerikaanse koloniën. Hawkeye (Daniel Day-Lewis), Chingachgook (Russell Means) en Uncas (Eric Schweig), leden van een uitstervende stam, leven langs de grenzen van de koloniën. In de natuur en ver van de oorlog. Als een overlopende scout de dochters van een Engelse kolonel, Cora (Madeleine Stowe) en Alice Munro (Jodhi May), ontvoert, schieten Hawkeye, Chingachgook en Uncas te hulp. Maar nu zij zich opgeworpen hebben om de jonge vrouwen te beschermen, raken ze betrokken bij de bloederige Franse en Indiaanse Oorlog. Een conflict waar ze juist van weg wilden blijven.

De prachtige, opzwepende en uitgesproken filmmuziek creëert heroïsche momenten. Zo keert de main title van Jones en Edelman geregeld terug in de film, bijvoorbeeld wanneer Hawkeye, Chingachgook en Uncas de dochters van Munro redden of tijdens de belegering van Fort William Henry door de Fransen. Maar de invloed van deze filmmuziek wordt pas echt duidelijk wanneer de personages over de rotsen langs de watervallen lopen en klauteren, want in deze scène gebeurt er eigenlijk niets. Alleen de main title geeft de nietige personages, afgezet tegen de ongerepte natuur, ook dan iets onoverwinnelijks. Dat onoverwinnelijke hoort de kijker vervolgens nog eens terug in de soundtrack van Clannad. Als Hawkeye en Uncas gescheiden worden van de Munro’s, zingt Moya Brennan namelijk met veel gevoel de krachtige woorden: “No matter where you go, I will find you”.

Nu zoveel tientallen jaren later zou een update aan de rollen van de Mohicanen echter niet misstaan. De resolute en energieke Hawkeye, de geadopteerde, half witte zoon van Chingachgook, lijkt bijvoorbeeld zijn wijze vader en Uncas maar op sleeptouw te nemen door het verhaal. Daarnaast is het Hawkeye die na wat spanningen en rollende ogen een ontvouwende diepere connectie opbouwt met Cora. Hoewel na een gezamenlijke jacht blijkt dat Chingachgook en Uncas handelen uit de goedheid van hun hart, wordt door deze nauwe focus op Hawkeye nooit echt duidelijk waarom Chingachgook en Uncas zich laten meeslepen in de Franse en Indiaanse Oorlog. Chingachgook en Uncas zijn daarmee passiever dan nodig. Pas na een korte interactie van nog geen minuut tussen Uncas en Alice weet de kijker dat stille wateren diepe gronden hebben, maar de film gaat dan al richting het einde.

Het epische ‘The Last of the Mohicans’ geeft de personages individueel iets heroïsch met de uitzonderlijke filmmuziek en landschappen. Zelfs nu nog zal deze film de kijker daarom meeslepen.

Jannick Engel

Waardering: 4

Bioscooprelease: 21 januari 1993