At 60 km/h (2014)

Regie: Facundo Marguery | 100 minuten | documentaire

Sommige projecten of gebeurtenissen zijn zo bijzonder dat een documentaire daarover bijna niet slecht kan uitpakken. Maar wat nog wel eens vergeten wordt is dat het maken van een film meer is dan slechts het vertellen van een goed verhaal. De makers van ‘At 60 Km/h’ (voor een deel de hoofdpersonen uit het verhaal zelf) hebben een fantastisch en uiterst sympathiek verhaal te vertellen, maar iets te weinig gedaan om van dit verhaal ook een echt geslaagde film te maken.

De Uruguayaanse vijftiger Mario Sabah droomt al jaren van een reis rond de wereld in zijn eenvoudige Citroën Mehari, een hemelblauwe terreinwagen die al jaren trouwe dienst doet en maar zestig kilometer per uur rijdt. Zijn beide zoons weten van het plan maar nemen het lange tijd niet erg serieus. Wanneer hun ouders scheiden en hun vader steeds eenzamer en ongelukkiger wordt, komt het moment dan toch: Mario besluit te stoppen met werken en de auto klaar te maken voor een reis die uiteindelijk vier jaar en 150.000 kilometer zal duren.

Net als de Mehari – door de familie liefdevol ‘la poderosa’ (‘de krachtige’) genoemd – kabbelt ook de film rustig voort, ruim anderhalf uur lang. De introductie duurt al twintig minuten, en dan hebben we vrijwel alleen nog Mario, zijn zonen en zijn ex-vrouw aan het woord gezien. Zij worden allemaal individueel geïnterviewd in het heden, en daar tussendoor zijn fragmenten te zien van het materiaal dat de mannen onderweg hebben geschoten. Na het eerste deel komt de nadruk meer op de beelden van de reis zelf te liggen, die vele malen interessanter zijn dan de terugblikkende interviews.

De reis begint in thuisland Uruguay en trekt langs de westkant van Zuid-Amerika naar boven. Nog voor de mannen Midden-Amerika bereiken, zijn de spanningen zo hoog opgelopen, dat zonen Matías en Ismael eieren voor hun geld kiezen en terug naar Uruguay gaan. Vader Sabah blijkt vrij egoïstisch en weinig meegevend met nauwelijks oog voor zijn kinderen en omgekeerd blijken de jongens eigenlijk helemaal niet zoveel zin te hebben in deze in hun ogen sjofele onderneming. Wat niemand verwacht is dat Mario wel over een behoorlijke portie doorzettingsvermogen beschikt: hij rijdt door naar Canada en weet dan de auto naar Spanje te verschepen. In Europa begint het grote avontuur pas echt, en tegen de tijd dat hij in Italië is aangekomen is hij volkomen platzak en door de eenzaamheid aangetast. Zijn zoons voelen zich schuldig en besluiten hun vader op te zoeken en vanaf dat moment de reis gedrieën af te maken, wat er ook gebeurt. Daarna volgen nog tientallen landen, vele uren in de auto, irritaties en verzoeningen, leuke anekdotes en onwaarschijnlijke ontmoetingen. Kortom, alles wat een wereldreis in zich moet hebben.

Op de website van het project is te lezen dat de reis niet op zichzelf staat, maar als nevendoel de promotie van Uruguay op de wereld heeft gehad. Dat blijkt niet helemaal uit de film, maar zegt wel iets over de bewijsdrang die de mannen drijft, en dat past goed bij de Uruguayaanse mentaliteit – een klein land met grote dromen. En daar kunnen we allemaal nog iets van leren.

Ruby Sanders