Being Considered (2000)

Regie: Jonathan Newman | 80 minuten | komedie | Acteurs: James Dreyfus, Emily Bruni, Rebecca Craig, Viva Duce, Tom Farrelly, Louis Hammond, Saeed Jaffrey, Nicholas Le Prevost, Tania Levey, Adam Levy, Eric Meyers, John Michie, Sonja Morgenstern, Andy Nyman, Charlotte Randle, Matthew Sharp, David Tennant, Marcia Warren    

Middelmatige low budget film zonder al te veel hoogtepunten, dat een op zichzelf interessant verhaal te vertellen heeft, maar daar jammer genoeg niet in slaagt. Het meest zwakke punt van de film, om de koe maar meteen bij de hoorn te vatten, is de rol van James Dreyfus als de egoïstische Jake. Dreyfus is leuk als prettig gestoorde bijfiguur (bijvoorbeeld in ‘Notting Hill’ als de collega van Hugh Grant) maar mist het talent om een hele film te dragen. Hij doet zijn best en hoewel hij een tamelijk overtuigend Amerikaans accent neerzet, heeft hij niet het bereik om van Jake meer te maken dan een eendimensionale navelstaarder. Een onsympathieke hoofdpersoon hoeft per definitie geen probleem te zijn, als het publiek zich maar met dat personage kan identificeren of er zo goed gespeeld wordt dat dat niet uitmaakt. Dreyfus’ Jake is een ontzettend vervelende zeur, een Woody Allen op zijn meest misantropische dag – en dan zonder de oneliners. Door deze miscasting heeft de film een serieus probleem, wat door de andere acteurs, een handjevol grappige momenten en filmreferenties niet meer goed gemaakt kan worden.

Zo wordt de liefde en toewijding die Olivia (Tania Levey) voor Jake blijft voelen, al snel onbegrijpelijk en gaat de kijker hopen dat hun breuk definitief is, niet bepaald wat de makers voor ogen hadden. Ook de humoristische scènes zijn parels voor de zwijnen. Hetzelfde geldt voor een paar slimme verwijzingen naar andere films: soms verwerkt in de dialoog, soms in de uitwerking van een scène, waarvan de meest in het oog springende een eigen draai aan ‘The Seventh Seal’ (Ingmar Bergman, 1957) is. De scènes die grappig bedoeld zijn, zoals de gesprekken bij de psychiater en Jakes steeds wanhopiger wordende impresario Houston Jones (Nicholas le Provost) komen niet altijd even goed uit de verf.

De plotlijn die over Jojo Garfunkel (Tom Farelly) gaat, is oneindig veel interessanter dan de hoofdlijn over Jake. Jojo is een onconventionele dief, die voor het eerst geïntroduceerd wordt als hij in een schoenenwinkel er op de snelste schoenen vandoor gaat. Maar hij heeft meer in zijn mars dan de klagende en bittere Jake, want hij gaat met Jakes script aan de slag en weet er wel meteen een slaatje uit te slaan. Grappig ook om het contrast te zien tussen Jojo en Jake, in de manier waarop ze omgaan met Raj (leuke rol van Saeed Jaffrey), de eigenaar van de winkel waar ze beiden het script laten kopiëren.

Overigens wordt Londen mooi in beeld gebracht, met niet eens de geijkte plaatjes die al in zoveel andere films gebruikt worden om te laten zien: ‘hallo, we zijn in Londen’. Schrijver en regisseur Jonathan Newman heeft met ‘Being Considered’ een aardig product afgeleverd, dat met een charismatischer hoofdpersoon en een betere acteur in die rol, veel beter had kunnen scoren. Gemiste kans.

Hans Geurts