Help Me Eros – Bang bang wo ai shen (2007)
Regie: Lee Kang-sheng | 103 minuten | drama | Acteurs: Lee Kang-sheng, Jane Liao, Dennis Nieh, Ivy Yi
‘Help Me Eros’ is de tweede film van de in 1968 geboren Lee Kang-sheng. Lee Kang-sheng maakte in 2003 zijn regiedebuut met ‘The Missing’, welke meteen een arsenaal aan prijzen in de wacht sleepte op diverse internationale filmfestivals. Op het IFFR werd de film bijvoorbeeld beloond met onder andere een VPRO Tiger Award. Sowieso is de getalenteerde filmmaker al geen onbekende in de filmwereld: hij geldt al jarenlang als vaste acteur van Tsai Ming-Lang, door wie hij ook ontdekt werd en met wie hij in veel films samenwerkte. In ‘Help Me Eros’ is de bekroonde cineast van ‘I Don’t Want to Sleep Alone’ en ‘The Wayward Cloud’ verantwoordelijk voor de productie; en dat is te zien. De decors zijn erg bijzonder: van het strak ingerichte, vol dure snufjes staande appartement van hoofdpersoon Ah Jie tot het betelnoten-kioskje vol glas en neonkleuren, het is een lust voor het oog.
De film begint met een lusteloos voor de LCD-tv hangende Ah Jie (vertolkt door Lee zelf), die ongeïnteresseerd een kookprogramma bekijkt, waarin een nog levende en dus naar lucht happende vis opgediend wordt. “Wat zal de vis nu denken?” vraagt de presentator van het programma zich af. “Waarschijnlijk iets van ‘Help me, help me'”, grinnikt de kok. Ah Jie opent een kast waarin hij marihuanaplanten kweekt, ademt de lucht in en lijkt hierdoor op de naar adem snakkende vis. Het is duidelijk wat de filmmaker hiermee wil zeggen: ook Ah Jie heeft hulp nodig. Hij blijkt veel geld verloren te hebben op de aandelenbeurs en ziet het leven niet meer zitten. Wanneer hij een hulplijn belt, raakt hij in vervoering door de stem van Chyi en krijgt erotische visioenen van haar. Omdat zij echter weigert met hem af te spreken, moet hij iets anders met zijn opgewonden gevoelens en daarom nodigt hij Shin uit voor een ritje. Shin werkt sinds kort in de onder Ah Jie’s appartement gevestigde notenbar als Betelnut Beauty. Shin en Ah Jie beleven een wilde nacht, maar uiteindelijk blijft alleen een op een originele manier gemaakte foto over als herinnering. Ah Jie blijkt niet genoeg te hebben aan de erotische avonturen met Shin, zelfs in combinatie met veel jointjes, blijft hij zoekende naar een oplossing voor zijn depressie en eenzaamheid.
Ondertussen maken we nader kennis met Chyi, de gezette telefoniste die Ah Jie te woord heeft gestaan tijdens zijn letterlijke roep om hulp. Via een grappig misverstand via MSN stalkt Ah Jie de verkeerde telefoniste, maar het is Chyi die de meeste sympathie oproept. Ze wordt culinair verwend door haar echtgenoot, die het echter op het lichamelijke vlak af laat weten.
Het camerawerk is, zoals Lee van zijn meester geleerd heeft, statisch. Vaak wordt de camera in een hoek van een vertrek opgesteld waarna de acteurs in een lang shot hun gang kunnen gaan, soms zelfs even uit beeld verdwijnen. Dit levert een trage film op, maar door de ongebruikelijke camerastandpunten is de film altijd boeiend. Het is jammer dat de kijker weinig sympathie voor de hoofdpersoon kan opbrengen; het is niet eens medelijden dat je voelt, meer onverschilligheid. Tot een bepaald moment kun je nog meegaan in zijn acties, maar daarna verliest hij de kijker en zijn het de twee vrouwelijke personages eigenlijk die de belangstelling in de film nog overeind moeten houden. Beide dames kunnen op medeleven van het publiek rekenen: zij verlangen naar liefde en geborgenheid, maar slagen er niet in dit te krijgen.
De grafische seksscènes die de film kent zijn niet de hoofdmoot, hoewel ze de kijker ongetwijfeld bij zullen blijven: het is slechts een middel om te laten zien hoe leeg en liefdeloos het leven van Ah Jie is. Ah Jie kust zijn minnaressen bijvoorbeeld nooit, wel blaast hij op bijna tedere wijze marihuanarook in hun monden. Je mag eigenlijk wel stellen dat de marihuana die Ah Jie kweekt eigenlijk zijn grote liefde is, maar of dit voldoende is…? Uit de manier waarop Ah Jie langzamerhand afscheid neemt van zijn luxe goederen, die hij in zijn meer succesvollere jaren vergaard heeft, kan de kijker opmaken dat de regisseur iets wil zeggen over de consumptiemaatschappij. Veel verhaal zit er verder niet in ‘Help Me Eros’, het is vooral een creatieve film met de nadruk op de visuele aspecten. Ben je wel in voor een langzame Taiwanese film, waarin eigenlijk weinig gebeurt, en kun je tegen de heftige seksscènes, dan zou je ‘Help Me Eros’ beslist een kans kunnen geven.
Monica Meijer