Pulse 3: Invasion (2008)

Regie: Joel Soisson | 91 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Noureen DeWulf, Rider Strong, Lynn Blackburn, Jackie Arnold, Brittany Renee Finamore, Georgina Rylance, Robert Gibson, William Prael, Laura Cayouette, Karley Scott Collins, Snowy Highfield, Marcus M. Mauldin, Thomas Merdis, Diane Ayala Goldner, Courtney Shay Young

Als je het voorrecht hebt om de samenvatting van ‘Pulse 3: Invasion’ vooraf te kunnen lezen, beslis je wellicht meteen al deze film niet eens te gaan bekijken. ‘Een Internet virus dat de mensheid uitroeit’ en ‘een meisje dat de laatste laptop op de wereld vindt’? Je moet wel een fantastische filmmaker zijn om de hele plot überhaupt overeind te houden.

En als je dan toch besluit te gaan kijken krijg je de eerste paar minuten van de film valse hoop. Zeven jaar terug in de tijd, aan de vooravond van een zogenaamde invasie, zijn we getuige van een relatie die zich online afspeelt tussen een Amerikaanse jongen en een Egyptisch meisje. Tot zover was het allemaal nog wel acceptabel – een modern liefdesverhaal, niet hoogstaand, maar toch. Nadat het meisje één van de eerste slachtoffers wordt van het virus, vliegen we zeven jaar verder de tijd in en daar begint de ellende pas echt.

Het pubermeisje Justine (Brittany Finamore) leeft in een donker kamp waar technologie taboe is. Ze vindt een oude laptop, ze vindt elektriciteit en sluit de computer aan. Ze doet het beeldscherm omhoog en heeft uit het niets contact met één of andere Adam, met wie ze ook meteen een relatie heeft. De rest van de film behelst de zoektocht naar Adam. Nu we al dit voorspel hebben gehad, hoop je dat met de reis de echte film gaat beginnen. We zijn inmiddels 30 minuten onderweg.

Het verhaal zwermt nu alle kanten op, zonder dat je echt weet wat het doel is. Ja, het vinden van Adam, maar wat dan? En waarom eigenlijk? Je bent continu bezig aannames te doen die nimmer bevestigd worden of zelfs maar uitgewerkt worden. Op een gegeven moment overnacht Justine in een huisje bij een man die zijn vrouw heeft verloren aan het Internet virus. De filmmaker probeert hiermee het verhaal, tussen al het technologische en onzinnige gebrabbel door, te voorzien van een enigszins persoonlijk karakter. Al komt het geheel meer over als een vervelend intermezzo dat de reis van Justine onderbreekt. We zitten inmiddels halverwege de film.

Het eindpunt van haar reis is het enige dat de film nog een beetje cachet zou kunnen geven. Maar ook hier belanden we in de waanzin van een te creatieve schrijver. We hebben ineens te maken met een mafkees die Justine gevangen zet en eerst een einde wil maken aan het virus door middel van rood licht of iets dergelijks en dan weer een einde aan de wereld met 28 atoombommen. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Er volgt een anticlimax en Justine keert vol goede moed en een ‘les’ wijzer terug naar het vluchtelingenkamp. Waarvan ze beseft dat het er zo slecht nog niet is.

Aan het begin en het einde van de film worden mooie beelden voorzien van een voice over met de stem van Justine. Maar de clichés stapelen zich op en er wordt zelfs misbruik gemaakt van de overtuiging van een minderheidsgroepering in Amerika, de Amish, die het moraal van de film omhoog moet houden. Het lijkt een wanhopige poging om het verhaal van een poëtische of zelfs religieuze rode draad te voorzien. Als je verder weinig aandacht aan de inhoud van de voice over schenkt, zijn dit wellicht nog de beste beelden van de film.

Resumerend: Je geeft de film tot tweemaal toe de kans. Je weet immers nooit wat er in de toekomst allemaal mogelijk is, een open vizier. Maar omdat het verhaal steeds meer gaat rammelen, weet je dat er geen oplossing meer mogelijk is. ‘Pulse 3: Invasion’ slaat de plank totaal mis en is te omschrijven als een dramatische tragedie in meest letterlijke betekenis van het woord.

Tristan van der Linden