The Inquiry – L’inchiesta (2006)

Regie: Giulio Base | 112 minuten | drama, avontuur | Acteurs: Daniele Liotti, Dolph Lundgren, Mónica Cruz, Hristo Shopov, Christo Jivkov, Ornella Muti, F. Murray Abraham, Max von Sydow, Anna Kanakis, Enrico Lo Verso, Fabrizio Bucci, Maria Pia Calzone, Vincenzo Bocciarelli, Roberto Negri, Ciro Esposito

Een eerdere, en vrij onbekende, gelijknamige versie en een flinke portie inspiratieloosheid liggen ten grondslag ‘The Inquiry’ (‘L’Inchiesta’), een film over de nadagen van de kruisiging en wederopstanding van Jezus. Het verhaal, zich onder andere baserend op het werk van schrijfgrootheid Suso Cecchi d’Amico, heeft potentie, maar het is de wat suffige uitwerking die van de film een weinig bijzondere ervaring maakt.

In de film (niet te verwarren met de miniserie, een langere versie) gaat een Romeinse legerleider, Tito Valerio Tauro (Daniele Liotti), op onderzoek uit in Palestina, waar het verhaal de ronde doet over een jood die na zijn kruisiging zou zijn wederopgestaan. Het gaat natuurlijk om Jezus van Nazareth, toen voor de Romeinen nog onbekend, maar in Palestina reeds een veelgehoorde naam. Tito komt er in zijn onderzoek achter dat Jezus veel mensen diep wist te raken en hen voor zijn geloof wist te winnen. Dit vormde een bedreiging voor de lokale machten en de traditionele geloofsbelijdenis en daarom werd Jezus al snel de mond gesnoerd. Tito wordt dan ook tegengewerkt in zijn onderzoek, maar verandert van een nuchtere man in iemand die de waarde van het gedachtegoed van Jezus leert te waarderen.

De mix van machtsintriges, persoonlijke gedrevenheid en mystiek zouden voor een boeiende film kunnen zorgen. Maar dat is het helaas niet. De verschillende ontmoetingen van Tito, beginnend met onder andere die met de loyale barbaar Brixos (Dolph Lundgren) en keizer Tiberius (Max von Sydow), zijn allemaal droog in beeld gebracht en zelfs de geijkte vriendschap tussen Tito en Brixos overtuigt nergens. Dat komt vooral door de voorspelbare en clichérijke afwikkeling van het verhaal, waardoor de kijker nergens echt de film in wordt gesleurd. Bovendien weet de film niet helemaal wat het wil zijn. De pacifistische boodschap van Jezus wordt meerdere malen herhaald maar tegelijkertijd wordt er ook de nodige keren gevochten, waardoor de christelijke leer er nogal bekaaid af komt.

Ook het acteerwerk zit nogal tegen. De Italiaanse Daniele Liotti doet het nog het beste als Tito en zelfs Lundgren is dankzij gebrek aan dialoog nog best te pruimen. Maar het zijn vooral de kleinere rollen die storen. De grote Max von Sydow is te kleurloos als de keizer en de niet bepaald onverdienstelijke acteur F. Murray Abraham is bij vlagen zelfs gênant om aan te zien. Met name wanneer hij theatraal begint te huilen kan de kijker wel meejanken. Rest nog een speciale vermelding voor de vertolker van keizer in spe Caligula, die in zijn bombastische, ongepast over-acterende acteerstijl de film naar het einde toe nog met een flinke duw definitief de afgrond in werkt.

Van de aankleding hoeft verder weinig te worden verwacht. Het aanzienlijke budget kon niet voor verrassingen zorgen en de decors en kostumering doen allemaal goedkoop aan. Hetzelfde geldt voor het camerawerk – de wild schuddende camera die aan het begin van de film een aardbeving moet voorstellen oogt vooral heel knuddig. Wellicht is het allemaal voldoende voor een gemiddelde tv-film, maar het levert hoe dan ook een weinig spectaculaire film op.

David Croese