A Nightmare on Elm Street (1984)

Regie: Wes Craven | 91 minuten | horror, thriller | Acteurs: John Saxon, Heather Langenkamp, Ronee Blakley, Amanda Wyss, Jsu Garcia, Johnny Depp, Charles Fleischer, Joseph Whipp, Robert Englund, Lin Shaye,Joe Unger, Mimi Craven, Jack Shea, Ed Call, Sandy Lipton, David Andrews, Jeff Levine, Donna Woodrum, Shashawnee Hall, Carol Pritkin, Brian Reise, Ash Adams, Don Hannah, Leslie Hoffman, Paul Grenier, John Richard Petersen

‘A Nightmare on Elm Street’ betekende de doorbraak voor Wes Craven, een van Hollywoods meest toonaangevende horror/thrillerregisseurs. Bovendien leverde de film Freddy Krueger, de moordlustige psychopaat uit het verhaal, een ware cultstatus op binnen de horrorscene. Op het origineel zouden nog een aantal inferieure sequels volgen, niet veel meer dan goedkope slashermovies die alleen gemaakt lijken te zijn om het succes van Freddy commercieel uit te melken.

Het eerste deel uit de reeks heeft echter duidelijk meer te bieden. In tegenstelling tot zijn opvolgers moet ‘A Nightmare on Elm Street’ het meer hebben van spanning en suspense dan van extreem bloederige scènes. Natuurlijk vloeit het bloed af en toe rijkelijk, maar de kracht van de film zit toch vooral in de manier waarop Craven een voor iedereen herkenbaar thema, namelijk dromen en nachtmerries, weet om te zetten in een origineel en beangstigend verhaal. De thematiek van het verhaal geeft Craven de mogelijkheid om constant te switchen tussen werkelijkheid en droom en op die manier een duister en surrealistisch sfeertje te creëren. De subtiele overgangen zorgen ervoor dat de kijker vaak niet zeker weet of de hoofdrolspelers zich nu in een droomwereld of de werkelijkheid bevinden.

Wat ook opvalt is dat Freddy zelf nauwelijks prominent in beeld komt. De kijker ziet meestal alleen delen van hem, zoals zijn handschoen of sweater, of een vage gedaante in het duister, waardoor de film spannend en interessant blijft. In tegenstelling tot in de sequels, waar Freddy uitvoerig in beeld is en vooral geportretteerd wordt als een sadistisch, maar tevens ook humorvol en niet al te eng personage, is zijn imago in deze film een stuk duisterder en komt hij overtuigend over als de belichaming van het eeuwige kwaad. Verder beroert Craven ook het al vaker, met name door Stephen King, uitgewerkte thema van een klein, op het oog slaperig stadje waar de bewoners een duister geheim met zich meedragen.

Naast sterke kanten heeft de film ook zijn zwakke kanten. Het acteerwerk is niet altijd even overtuigend, ondanks de aanwezigheid van een ster in wording als Johnny Depp. Bovendien is het slot van de film ietwat onlogisch, stuntelig en rommelig. De uiteindelijke confrontatie tussen Nancy en Freddy is redelijk onbevredigend en sommige wendingen uit dit deel van de film zijn ronduit verwarrend en komen niet echt spontaan over. Maar ondanks deze minpunten blijft ‘A Nightmare on Elm Street’ een van de betere en originelere horrorfilms uit de jaren tachtig die de toon heeft gezet voor een hele reeks van tienerhorrorfilms.

Frank Heinen

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 september 1986