AKA (2002)
Regie: Duncan Roy | 123 minuten | drama | Acteurs: Matthew Leitch, Diana Quick, George Asprey, Lindsey Coulson, Blake Ritson, Peter Youngblood Hills, Geoff Bell, Hannah Yelland, Daniel Lee, Bill Nighy, David Kendall, Fenella Woolgar, Sean Gilder, Robin Soans, Stephen Boxer, Neil Maskell, Reginald S. Bundy, Kathryn Pogson, Sue Douglas, Martin Wimbush, Harry Gostelow, Kenny Gibson, Christopher Luscombe, Georgina Hale, Paul Roseby, Faith Brook, John Quayle, Stephen Marcus, Diana Berriman, Helen Lindsay, Brian Bovell, Shaun Prendergast, Graham Seed, Jane How, Brian Lawrence, Sophie Clarke, Anders Price, Rachel Pickup, Sonya Leite, Sam Newman
Onevenwichtig drama, gebaseerd op herinneringen van regisseur Duncan Roy over zijn jonge jaren. Hoewel de film als “waargebeurd” op de dvd-hoes staat aangemerkt, valt daar in werkelijkheid wel wat op af te dingen. Er zijn wel degelijk autobiografische elementen in ‘AKA’ verwerkt, maar de licht misleidende aanprijzing “waargebeurd” is wel passend bij één van de belangrijkste thema’s van de film. Niet voor niets heeft de film als ondertitel: “Lies are like wishes, tell enough of them… some of them come true”.
Het meest opvallende aan de film is de spit screen-techniek die Roy heeft gebruikt om alles in beeld te brengen. In plaats van één beeld, zijn er continue drie schermen naast elkaar te zien, een techniek genaamd triptiek. Hierbinnen spelen de scènes zich vanuit verschillende hoeken af, hier en daar afgewisseld met herinneringen aan eerdere gebeurtenissen. In het begin is dat nogal wennen, vooral omdat het gekozen beeldformaat voor televisie niet zo groot is en er continu naar drie erg kleine schermpjes gekeken moet worden. Voor wie daar geen zin in heeft: op de dvd staat ook de “normale” versie, waarbij er gewoon naar de film gekeken kan worden op één scherm. Hoewel dit laatste minder turen en hoofdpijn op zal leveren, is de curieuze keuze om het scherm op te delen in drieën wel tamelijk origineel en alleen daarom al de moeite waard.
Het zwakste punt van ‘AKA’ is dat de film alle richtingen opschiet en nooit voor één stijlvorm kiest om het verhaal te vertellen. Dit zwalken is bijna nog duizelingwekkender dan de split screen. De film begint als een arbeidersdrama, springt dan over naar hysterische scènes met de oudere homoseksueel Neil en zijn vrienden, waarna de adel en high-society van Londen en Parijs geportretteerd worden. Intussen wordt ook nog duidelijk dat hoofdrolspeler Dean Page (Matthew Leitsch) seksueel misbruikt is door zijn vader en wordt er ook nog aandacht besteed aan twee onderzoekers van creditcardfraude, die achter Dean aanzitten. Hiermee wordt de overvloed aan beelden nog eens overtroffen door de hoeveelheid aan informatie, waardoor de film erg hectisch en druk wordt. Ook hebben de acteurs de neiging om in bijna elke scène tegen elkaar te schreeuwen. Door de bank genomen is het acteerwerk wel in orde, maar zonder spectaculaire uitschieters.
Het is begrijpelijk dat Dean wil ontsnappen aan de algehele nare sfeer thuis in het algemeen en de geestelijke en lichamelijke mishandeling van zijn vader Brian (Geoff Bell). Veel hulp hoeft hij van zijn timide moeder Georgie (Lindsey Coulson) ook niet te verwachten en hij gaat er dan ook vandoor om voor de superbitch Lady Gryffoyn (Diana Quick) te werken. Dat zij hem in een opwelling een baan geeft, is nog te begrijpen, maar door Leitsch’ vlakke vertolking is het moeilijk voorstelbaar dat de hogere kringen hem zomaar accepteren. De acteur doet zijn best, maar er is nauwelijks sprake van een geloofwaardige transformatie van lowerclass jongen naar aristocratische snob. Hiermee wordt de stunt die Dean wist uit te halen wel minder realistisch voorstelbaar. Later in de film is hij wat beter op dreef, vooral als hij door de cocaïnesnuivende erfgenaam David (mooie rol van George Asprey) en diens slaafje Benjamin (overdreven gespeeld door Peter Youngblood Hills) op sleeptouw wordt genomen.
‘AKA’ is een aardige, experimentele film geworden, die wel wat overeenkomsten heeft met ‘The Talented Mister Ripley’, maar als karakterstudie tekort schiet. Maar wie openstaat voor een film die zich uit de mainstream beweegt qua thematiek en vorm, zal door ‘AKA’ zeker niet teleurgesteld worden.
Hans Geurts
Waardering: 3
Bioscooprelease: 28 oktober 2004