Asphalt City (2023)

Regie: Jean-Stéphane Sauvaire | 121 minuten | drama, thriller | Acteurs: Sean Penn, Tye Sheridan, Gbenga Akinnagbe, Michael Pitt, Katherine Waterston, Mike Tyson, Raquel Nave, Kali Reis, Ramon Aleman, Jagan Badvel, Shelly Burrell, George W. Contreras, Jamie Cooper

Het leven van een ambulancebroeder bestaat voor honderd procent uit stress, geweld, slapeloosheid en een voortdurend gebrek aan zonlicht. Althans, dat is wat regisseur Jean-Stéphane Sauvaire ons wil laten geloven. Met ‘Asphalt City’ (tijdens zijn première op het Filmfestival van Cannes nog ‘Black Flies’ geheten), schetst Sauvaire een buitengewoon grimmig portret van een groep verplegers in het hedendaagse New York. Dit is een wereld zó koud en onaangenaam, dat de filmervaring zelf enkel als afstompend kan worden beschreven.

De film gaat over de kersverse ambulancebroeder Ollie Cross (Tye Sheridan). Gewapend met een hoge dosis optimisme en de insteek om al het leed van de stad op zijn schouders te dragen, worstelt hij zich een weg door de talloze straten van New York. Zijn toegewezen partner is beroepsveteraan Gene Rutkovsky (Sean Penn), wiens ijskoude gelaat veel ruimte tot fantasie biedt over de narigheden die hij tijdens zijn werk gezien moet hebben. De toewijding van Ollie en de ervaring van Gene zijn op papier een gegarandeerd recept voor succes, maar de film heeft zo zijn eigen plannen met de twee. Terwijl Ollie begint te twijfelen aan zijn idealen, wordt Gene geteisterd door sluimerende familie-perikelen. De twee ambulancebroeders stevenen zodoende langzaam maar zeker op hun eigen noodsituatie af.

‘Asphalt City’ is een hoogst onaangename film. Het doet aan de ene kant de opoffering en vastberadenheid van ambulancepersoneel in Amerika eer aan. Dit is geen makkelijke baan en de hoeveelheid beren op de weg (veelal gecreëerd door hun eigen zorgstelsel) zijn bijna eindeloos. Maar er zijn aan de andere kant ook grenzen. De wereld van ‘Asphalt City’ is dusdanig bleek en boosaardig dat we op den duur beginnen te twijfelen aan zijn geloofwaardigheid. Bijna alle zieken die door Ollie en Gene worden vervoerd zijn onsympathieke herrieschoppers. Hun collega’s zijn uitsluitend racisten en sociopaten. Achter elke hoek schuilt een messentrekkende drugverslaafde of een rottend lijk zó zwart dat je je afvraagt of de regisseur eigenlijk niet veel liever een horrorfilm had willen maken.

Op een onbedoeld klungelige manier tracht ‘Asphalt City’ ook voortdurend om nieuwe probleemscenario’s voor zijn karakters te verzinnen. De ernst van het beroep is kennelijk niet belangrijk genoeg aangezien we worden getrakteerd op (geïmpliceerd realistische) scènes die beter in het exploitatie-genre zouden thuishoren. Zo komen Ollie en Gene al binnen de eerste vijftien minuten van de film tegenover een agressieve hond te staan, die in het been van een klein kind heeft gebeten. De situatie lijkt dankzij Ollie voor een moment de goede kant op te gaan, maar dan besluit de eigenaar van de hond het dier door zijn kop te schieten. Ollie wordt niet veel later opnieuw geconfronteerd met het bebloede kadaver van de hond, wanneer deze pardoes uit zijn werkkluisje komt rollen. Een geintje van een van zijn collega’s, vertolkt door acteur Michael Pitt in een rol die overduidelijk naar Tom Sizemore in ‘Bringing Out the Dead’ (Martin Scorsese, 1999) is gemodelleerd. Wat is het nut van dit soort scènes? Geen idee, want de film is het binnen de kortste keren vergeten en springt alweer vrolijk naar de volgende absurditeit.

Het ultieme niemendalletje is misschien nog wel de subplot tussen Ollie en een naamloze vrouw (Raquel Nave), die hem wegens onvermelde redenen aan zijn overleden moeder doet herinneren. De twee hebben herhaaldelijk platte seks met elkaar in het bijzijn van haar baby. Deze scènes zijn noch sensueel, noch inhoudelijk. Na de zoveelste keer beginnen we te verlangen naar zo’n beetje alles dat zich niet in de slaapkamer afspeelt. Een spin-off over de baas van Ollie en Gene, bijvoorbeeld. Deze wordt vertolkt door oud-profbokser Mike Tyson. Nee echt, dat is geen grap. Na het succes van de ‘Hangover’ films ambieert de voormalig kampioen blijkbaar een acteercarrière. Kan het zo zijn dat de wereld van ‘Asphalt City’ een alternatief universum is waarin Mike Tyson een verpleegkundige is geworden? Het zou in ieder geval het nodige verklaren over de andere rarigheden in de film. En bovendien zou het ‘Asphalt City’ veel interessanter maken.

Len Karstens

Waardering: 2

Speciale vertoning: Club Imagine 2024 (1-3 maart 2024)
Bioscooprelease: 28 maart 2024