Road House (2024)

Regie: Doug Liman | 121 minuten | actie, thriller | Acteurs: Jake Gyllenhaal, Daniela Melchior, Conor McGregor, Billy Magnussen, Jessica Williams, B.K. Cannon, Joaquim de Almeida, Post Malone, Lukas Gage

Remakes verschijnen in vele vormen. De laatste jaren tovert bijvoorbeeld Disney iedere animatiefilm van weleer om tot een zogenaamde live-action film. ‘The Guilty’ (toevallig ook met Jake Gyllenhaal) is een voorbeeld van een Europese film die een Hollywood-adaptatie verdiende. ‘Road House’ is zo’n remake die een populaire film van vroeger een modern tintje geeft. Vaak leidt dit niet tot de meest originele en goede films, maar wellicht dat dit actiespektakel de versie uit 1989 met Patrick Swayze doet vergeten.

In ‘Road House’ volgen we Elwood Dalton, een voormalig UFC-vechter die op een baantje als uitsmijter stuit bij een bar in het fictieve Glass Key, Florida. In deze bar kolkt het constant van de masculine, driftige mannen die enkel op knokpartijen uit zijn. Elwood is de aangewezen persoon om al dit gemat te sussen, totdat hij erachter komt dat er meer schuilgaat achter al dit geweld. Het stadje lijkt een illuster geheim te herbergen, een geheim waardoor Elwood oog in oog komt te staan met demonen uit zijn verleden.

De eerste scène die een cameo van rapper Post Malone bevat maakt direct duidelijk dat ‘Road House’ een film is die je met een korreltje zout moet nemen. Geloofwaardigheid stond niet in Doug Limans woordenboek bij het regisseren van zijn nieuwste worp. Zo krijgt Elwood Dalton (Jake Gyllenhaal) maar liefst 20.000 dollar aangeboden als hij vijf weken uitsmijter wilt zijn. De ontmoeting met zijn potentiële liefje slaat als een tang op een varken en bij een groot pubgevecht gebeuren er ook teveel dingen die nogal onalledaags zijn.

Cinematografisch houdt het zich prima staande. Sommige gevechten zijn leuk gechoreografeerd, maar de algemene tendens is er een van te vlotte montage en overdreven snelle scènewisselingen. We razen door de film heen, en buiten een klein beetje achtergrondinformatie over het hoofdpersonage zit er verder geen enkele diepgang in.

Jake Gyllenhaal is een erkend acteur die met zijn rollen in bijvoorbeeld ‘Prisoners’ en ‘Nightcrawler’ weinig meer te bewijzen heeft. Voor ‘Road House’ heeft hij zichzelf flink droog getraind. We zien zijn indrukwekkende lijf dan ook vaak in beeld. Als een soort in uitsmijter verpakte John Wick, kijken we naar een berekende en kalme man die in de clinch ligt met zijn verleden als UFC-vechter. Dit duistere verleden wil hij het liefst vergeten, maar zijn ware aard loslaten lijkt een schier onmogelijke taak. Ook al stelt Gyllenhaal niet per se teleur, oogt deze rol, ondanks zijn fysieke transformatie, als standje automatische piloot.

De antagonist in het verhaal is Knox, een psychopaat eerste klasse die overal lak aan heeft en zijn agressie maar al te graag tentoonspreidt. Een beschrijving die klinkt als een bekende MMA-vechter genaamd Conor McGregor. Het toeval wilt dat de Ier deze rol daadwerkelijk speelt. De beste man kan het beter bij vechten laten, want zijn acteerwerk slaat elke plank mis. Natuurlijk heeft hij een ontzagwekkend voorkomen, maar zijn rol in ‘Road House’ is het meest ongeloofwaardige dat je in deze toch al ongeloofwaardige film aan zult treffen. Als een soort hondje dat constant met zijn staartje kwispelt, vecht en vliegt hij zich erdoorheen. Zijn stukjes dialoog zijn tenenkrommend en zijn mimiek komt totaal niet over.

Als je voorbij dit alles kunt kijken blijft er niets over dan plat vermaak. En af en toe is het ook lekker om een film te zien waarin tandjes getuft worden en de plotlijn dunner is dan een visdraad. Het entertainmentgehalte ligt afgezien van alle tekortkomingen hoog, en voor zulke films mag er ook een plekje zijn.

Sjoerd Crins

Waardering: 2.5

VOD-release: 21 maart 2024 (Prime Video)