Bienvenue chez les Ch’tis (2008)

Regie: Dany Boon | 106 minuten | komedie | Acteurs: Kad Merad, Dany Boon, Zoé Felix, Anne Marivin, Philippe Duquesne, Lorenzo Ausilia-Foret, Guy Lecluyse, Line Renaud, Alexandre Carrière, Patrick Bosso, Zinedine Soualem, Michel Galabru, Stéphane Freiss, Jérôme Commandeur, Fred Personne

Het idee voor de film ‘Bienvenue chez les Ch’tis’ (spreek uit: sjti), is gebaseerd op de uiterst negatieve visie die (niet alleen) de Fransen hebben over het Noord Westen van Frankrijk, de regio Nord – Pas de Calais. Dat idee is uiteraard gegrond op onwetendheid, de buitenwereld denkt dat de bewoners daar straatarm en dom zijn, dat er hoge werkloosheid heerst door de mijnsluitingen en grote culturele armoede, je tenen vriezen er af door de kou en … (is de algemene mening) men spreekt er een heel raar soort Frans (het cheutemi).

Met die vooroordelen in het hoofd heeft de regisseur Dany Boon – die zelf uit het Noorden komt en in de film ook een voorname rol speelt – een menselijke komedie gemaakt waar de hoofdpersoon juist niet uit het Noorden komt, maar ontdekt dat de mensen en hun cultuur allemaal best meevallen. Het plaatselijke gezegde daar is: een vreemdeling die naar het Noorden komt, huilt twee maal. De eerste keer bij aankomst en de tweede keer wanneer hij vertrekt.

Philippe Abrams is directeur van een postkantoor in Zuid Frankrijk. Als hij zich – om zo voorrang te krijgen – bij zijn poging tot benoeming op een directeurspost in het schitterende Cassis aan de Côte d’Azur als gehandicapte voordoet, wordt hij (natuurlijk) ontmaskerd. Een strafoverplaatsing volgt onmiddellijk. In plaats van naar het heerlijke zuiden moet hij naar het uiterste Noordwesten van Frankrijk naar het dorpje Bergues, vlak bij Duinkerken. Iedereen heeft groot medelijden en de vooroordelen over de Hel van het Noorden komen volop uit de kast. Zijn vrouw gaat niet mee, hij reist één maal per twee weken een weekendje terug naar het zuiden.

Uiteraard lijken alle vooroordelen bewaarheid te worden wanneer hij in Bergues aankomt. Toch blijkt het allemaal wel mee te vallen en doen de mensen en zijn werknemers op hun eigen onbeholpen wijze hun uiterste best het hem een beetje naar de zin te maken. Hij leert het plaatselijke dialect een beetje te verstaan en dat geeft natuurlijk volop kans tot humoristische scènes en misverstanden. Daarnaast bevat de film diverse leuke vondsten als de echtgenote van de postdirecteur een keertje overkomt naar het Noorden. Philippe heeft voortdurend verschrikkelijke verhalen opgehangen over de omstandigheden daar, zij moet dan dus overtuigd worden van die ‘abominabele’ leefomstandigheden. Dat een dergelijke misleiding uiteindelijk faliekant verkeerd uitpakt hoort natuurlijk ook thuis in de lijn van een komedie.

De film kende in Frankrijk een enorm succes met records in bezoekersaantallen. Dit zal in andere landen wellicht moeilijker te realiseren zijn. De typische woordspelingen en het – al dan niet subtiel – gebruik maken van de heersende vooroordelen ontgaan ons uiteraard een beetje. Voor de vertaler is dat eveneens ondankbaar werk hier om het vreemde Frans op gelijke wijze te vertalen, ‘inside jokes’ en dergelijke humor blijft lastig te vertalen. Toch is dat geen zwaarwegend gemis.

De Franse cinema kent een rijk en glorieus verleden met komedies en acteurs als Bourvil, Louis de Funès en Fernandel. Daar kunnen we nu gerust Kad Merad, die de dragende rol van postdirecteur heeft, aan toevoegen. Hij speelt de sterren van de hemel en is een begaafde komiek die eigenlijk van een gewone situatie nog iets bijzonder grappigs kan maken met zijn mimiek. Ook de overige rollen zijn adequaat vervuld, waarbij de stereotiepen in de diverse rollen uiteraard niet worden geschuwd. De personages van de dorpstypes zijn prima gecast.

Het scenario heeft in een dergelijke film niet echt veel om het lijf, maar dat is ook niet nodig. Philippe werkt zich steeds weer in een benarde situatie, maar weet zich daar ook telkens op soms hilarische wijze uit te redden. ‘Bienvenue chez les Ch’tis’ is een vermakelijke film. De grappen zijn niet altijd even scherp en bij tijden ook wel eens wat flauw of voorspelbaar, waardoor het geen film is die lang blijft hangen.

Een lichte, luchtige, aangename en bij tijden kolderieke komedie, waar genoeg valt te (glim)lachen.

Rob Veerman

Waardering: 3

Bioscooprelease: 11 september 2008