Blue Jean (2022)

Recensie Blue Jean CinemagazineRegie: Georgia Oakley | 97 minuten | drama | Acteurs: Rosy McEwen, Kerrie Hayes, Lucy Halliday, Lydia Page, Stacy Abalogun, Amy Booth-Steel, Aoife Kennan, Scott Turnbull, Farrah Cave, Lainey Shaw, Izzy Neish, Becky Lindsay, Ellen Gowland, Gavin Kitchen, Maya Torres, Deka Walmsley, Edmund Wiseman, Kylie Ann Ford, Emily Fairweather, Elizabeth Shaw, Kate Soulsby, Isla Bowles

‘Blue Jean’ verkent hoe uit de kast komen eerder een strijd van dag tot dag is, dan een momentopname. Die strijd is in deze film voor een groot gedeelte met de buitenwereld. Het verhaal speelt zich namelijk af in Engeland, eind jaren 80. En in 1988 nam de regering van Thatcher een wet aan, Section 28, die de promotie van homoseksualiteit verbood. Liever moesten kinderen traditionele waarden weer meer respecteren dan het onaantastbare recht om gay te zijn. Regisseur en schrijver Georgia Oakley zet vervolgens met ‘Blue Jean’ een adembenemende verkenningstocht uit waarop de kijker de personages het liefst bij de hand wil nemen. Want voor de kijker creëert zij een wonderbaarlijk echt jaren 80 en een onontkoombare interesse in haar touwtrekkende en soms greeploze personages.

Jean (Rosy McEwen) werkt als toegewijd gymdocent op een middelbare school. Zij is gay, maar houdt dit liever voor zichzelf. Dit was haar eigen keuze. Alleen de nieuwe wet van Thatcher ontneemt haar nu de vrijheid anders te besluiten. Wanneer de timide, nieuwe leerlinge, Loïs (Lucy Halliday), Jean en haar vriendinnen buiten school opzoekt, wordt het voor Jean bijna ondoenlijk werk en privé gescheiden te houden. Daar komt bij dat hoe meer Jean controle uitoefent op Loïs om haar werelden gescheiden te houden, hoe meer impact dit lijkt te hebben op haar relatie met de openlijk homoseksuele Viv (Kerrie Hayes).

Inhoudelijk boeit deze film de kijker vanaf minuut één door twee dappere keuzes van Oakley. De eerste keuze is misschien wel bedoeld als verdiende middelvinger naar de motivatie van Thatcher om Section 28 door te drukken. Thatcher verbood de promotie van homoseksualiteit, omdat zij geloofde dat kinderen door homoseksualiteit geen eerlijke start in het leven kregen. Oakley kiest er vervolgens voor om haar homoseksuele hoofdpersonage docent te maken. Want, wat als je in 1988 docent bent, en dus het overgrote deel van je tijd wijdt aan kinderen een eerlijke start geven, én gay? Aangezien Jean overduidelijk een toegewijde docent moest zijn, leidt dit Oakley tot haar tweede dappere keuze. Jean kan namelijk niet daarnaast ook nog de overduidelijke held in dit verhaal zijn, want als ze zich afzet tegen de nieuwe norm zijn haar dagen als docent geteld. Ondanks dat McEwen altijd intrigeert als Jean, oogt Jean in enkele scènes dus erg passief voor een hoofdpersonage. De kijker wil daarom soms niets anders dan “doe of zeg wat!” schreeuwen naar Jean. Het bewijs dat Jean inderdaad niet de klassieke held is en Oakley dus slaagt in haar opzet.

Het is echter de vorm waardoor ‘Blue Jean’ de kijker definitief voor zich wint. Cinematografisch en in production design laat deze film namelijk geen enkele steek vallen. Hierdoor vergeet de kijker moeiteloos dat ‘Blue Jean’ uit 2022 komt en niet, zoals doet aanvoelen, uit de jaren 80 stamt. Het is daarbij lastig te stellen dat de makers zich niet uitgedaagd hebben met het interieur of exterieur. Van gymzalen met houten vloeren tot arbeiderswoningen met bakstenen omheiningen. Van traditionele woonkamers als afspiegeling van het kerngezin tot punkachtige café’s als verlengde van de tegencultuur. Er is geen shot te ontdekken waar iets misplaatst voelt. In elk shot worden de eind jaren 80 geleefd. Tijdens deze film moet de kijker daarom rekening houden met één ding: je gaat terug naar het Engeland van 1988 en het is daar waar je de complete, maar imperfecte personages van ‘Blue Jean’ ontmoet.

Jannick Engel

Waardering: 4

Bioscooprelease: 25 mei 2023