Body Bags (1993)
Regie: John Carpenter, Tobe Hooper | 91 minuten | horror, komedie, science fiction, thriller | Acteurs: John Carpenter, Tom Arnold, Tobe Hooper, Robert Carradine, Alex Datcher, Peter Jason, Molly Cheek, Wes Craven, Sam Raimi, David Naughton, George Buck Flower, Lucy Boryer, Roger Rooks, Stacy Keach, David Warner, Sheena Easton, Dan Blom, Attila, Kim Alexis, Gregory Nicotero, Deborah Harry, Mark Hamill, Twiggy, John Agar, Roger Corman, Charles Napier, Eddie Velez, Betty Muramato, Bebe Drake, Sean McClory, Robert Lewis Bush, Gregory Alpert
‘Body Bags’ is een trilogie bestaande uit drie losse horrorverhalen die onderdelen zijn van een omvattend verhaal. Naast de aanwezige horror vallen al snel ook de nodige humoristische tinten op.
The Gas Station
Anne begint haar nieuwe baan met een nachtdienst in een afgelegen pompstation. De radio meldt dat er een moordenaar in de omgeving rondwaart. Desondanks verlaat Anne herhaaldelijk haar cabine en merkt dat het niet haar vreemde klanten zijn die ze in de gaten moet houden.
Een geslaagd verhaal, tevens datgene met het hoogste horrorgehalte. Eenvoudig in zijn opzet, maar wel effectief. Met name in de scènes waarin Anne haar cabine heeft verlaten en niet weet uit welke hoek er gevaar te duchten is, iets dat hier naast de nachtelijke duisternis helpt om een langdurig unheimisch sfeertje te bereiken. Ook in een later stadium geslaagd door de meer expliciete gevaren die Anne belagen en de confrontaties die er het gevolg van zijn. Wel is het ietwat rommelig in de afsluiting van het verhaal.
Hair
Richard Coberts gaat gebukt onder zijn haaruitval. Wanneer hij een advertentie ziet die wonderen belooft laat hij zich in een kliniek behandelen. Met succes, dat wel, maar Richards haargroei neemt wel erg ongecontroleerde vormen aan en er openbaren zich ook wat vervelende bijwerkingen.
Een verhaal met een lager horrorgehalte dan het voorgaande, maar ‘Hair’ weet wel de aandacht zonder meer vast te houden. Vooral ook door de humor die er zit in Richards frustraties bij zijn haaruitval en de nieuwsgierigheid met betrekking tot hoe hij het hoofd moet bieden aan de bijwerkingen die zich voordoen. De afsluiting is wel wat matig wanneer de oorzaak van het een en ander als vrij kunstmatig uit de lucht komt vallen.
Eye
De honkbalspeler Brent Matthews raakt bij een ongeluk een oog kwijt. Een chirurg zet bij wijze van experiment een oog van een overleden persoon bij hem in. Het getransplanteerde oog doet het goed, maar al snel heeft Brent last van hoofdpijn en hallucinaties en gaat wat merkwaardige en agressieve trekjes vertonen.
Niet het meest originele verhaal in deze film en daarmee ook in enige mate voorspelbaar. Het tempo is af en toe ook wat langzaam. Toch weer een verhaal dat de aandacht met voldoende horror en spanning weet vast te houden wanneer de gevolgen van Brents transplantatie zich bij hem aandienen en zowel hijzelf als deze en gene in zijn omgeving door zijn hallucinaties en onvoorspelbaar gedrag gevaar gaan lopen.
Het zich in een mortuarium afspelend vierde gedeelte ‘The Morgue’ is niet zozeer een verhaal op zich, als wel een omvattend verhaaltje. De verbindende factor zijn de diverse lichamelijke overschotten of lichaamsdelen die in de drie overige delen zijn voorbijgekomen. Met het nodige begeleidend commentaar van de beheerder die ons deelgenoot maakt van zijn macaber gevoel voor humor door zijn, hoewel vrij morbide af en toe, overwegend geslaagde zwartgallig-humoristische opmerkingen. Het is geen al te ijzingwekkende opzet die hier aanwezig is, maar in alle humor wel geslaagd. De humoristische tinten die in deze productie aanwezig zijn worden eens te meer onderstreept.
Het zijn verder wel wat bekende namen die aan deze film hebben meegewerkt. Namen als Wes Craven, Sam Raimi en Roger Corman hoeven wat dat betreft voor de een beetje horrorfan geen verdere introductie. Daarnaast ook tal van bekende namen en gezichten van castleden die in verschillende genres hun sporen wel verdiend hebben. Wat ook geldt voor John Carpenter en Tobe Hooper die zich zowel door het beeld bewegen als ook de verhalen in deze productie geregisseerd hebben. Denk echter niet dat daarmee deze ‘Body Bags’ qua horror van hetzelfde gehalte is als beide regisseurs met diverse van hun producties in het verleden hebben bereikt. De hele insteek van deze film is met een ietwat en her en der ook duidelijk overheersende luchtige en humoristische toon opgezet en dat komt in het resultaat ook duidelijk naar voren. Ook de soms lichtelijke overtrokkenheid, de merkwaardige trekjes of het uit de hand lopende gedrag waarmee de diverse personages her en der met duidelijk genoegen worden vormgeven mag daarvan getuigen en draagt ook bij aan het entertainmentgehalte. Verder is er wat gore in de verhalen, niet al te frequent of ijzingwekkend, maar opnieuw leuk gedaan. Al met al is ‘Body Bags’ een overwegend verdienstelijke trilogie. Niet de beste in zijn soort ooit, maar zonder meer geschikt voor het nodige humoristisch-horror georiënteerd vermaak.
Frans Buitendijk
Waardering: 3