De maan is kapot (2010)
Regie: Arno Dierickx | 10 minuten | korte film, drama, fantasie | Acteurs: Daan Schuurmans, Ollie Becker, Elisa Breuger
Hoewel hij al jaren aan de weg timmerde op het toneel en zijn tv-debuut al in 1996 maakte in de populaire jongerenserie ‘Fort Alpha’, brak Daan Schuurmans pas echt door bij het grote publiek als de machtswellustige en onuitstaanbare erfgenaam Anton Noordermeer in de dramaserie ‘Westenwind’ in 1999. Zijn grove oneliners maakten hem vooral populair bij jongeren, wat hem een hoofdrol in de zomerfilms ‘Costa!’ (2001) en ‘Volle Maan’ (2002) opleverde. Daarna is het balletje gaan rollen voor Schuurmans, die rollen in populaire genres op tv en het witte doek afwisselt met theaterwerk en veeleisende rollen zoals die van de jonge Prins Bernhard in ‘Bernhard, schavuit van Oranje’. Schuurmans speelt graag in jeugdfilms en -series als ‘Polleke’ (2004) en ‘De brief voor de koning’ (2008) en is nu te zien in de ontroerende korte film ‘De maan is kapot’ (2010) van de Vlaamse regisseur Arno Dierickx.
Schuurmans speelt een vader, die het zichtbaar moeilijk heeft om zijn zoontje (Ollie Becker) op te voeden. In dit huishouden is iets aan de hand, dat voel je direct. Wanneer papa probeert de kleine Jack in bed te krijgen, stribbelt die stevig tegen. Jack wil nog niet slapen, want ‘de maan is kapot’. Hij wijst naar buiten. Papa heeft er intussen genoeg van en duwt het bed het raam uit. Samen vliegen ze door de lucht. Het bed zweeft en schommelt en belandt zelfs op de maan. Eindelijk, daar is mama ook. Maar waarom zegt ze niets? Dierickx maakt gebruik van getekende animatie om de fantasiewereld van de kleine Jack vorm te geven. De animatie is – zeker naar de huidige standaard – vrij eenvoudig, maar wel doeltreffend. De tekeningen zijn namelijk geen doel op zich, maar een middel om tot het beoogde effect te komen.
‘De maan is kapot’ is een ontroerende fantasie over afscheid nemen. Achter het op het oog eenvoudige verhaaltje van een vader die zijn zoontje naar bed brengt, gaat een zee van emoties schuil, die pas in de laatste paar minuten loskomt. Je weet dat er meer aan de hand is, maar de impact van de slotscènes is er niet minder om. Ineens valt alles op zijn plaats. Het magisch-realistische tintje dat Dierickx in het allerlaatste beeld toevoegt, is wellicht net iets te veel van het goede, maar doet verder geen afbreuk aan de scène die eraan vooraf gaat. Want die komt binnen als een bom. Of je hem nu ziet aankomen of niet.
Patricia Smagge