Devotion (2022)

Regie: J.D. Dillard | 139 minuten | actie, drama | Acteurs: Jonathan Majors, Glen Powell, Christina Jackson, Thomas Sadoski, Joe Jonas, Joseph Cross, Daren Kagasoff, Serinda Swan, Nick Hargrove, Boone Platt, Matt Riedy, Logan Macrea, Spencer Neville, Kenneth Trujillo, Adetinpo Thomas

Regisseur J.D. Dillard vertelt met ‘Devotion’ het verhaal van de eerste zwarte man die werd toegelaten als marinepiloot – er waren al eerder zwarte piloten, maar niet in de marine. ‘Devotion’ is waargebeurd en gebaseerd op het gelijknamige boek. Je kunt het het kleinere broertje van ‘Top Gun’ noemen. Om het in een formule te gieten: ‘Top Gun’ – blockbuster gehalte + diepere boodschap + menselijkheid = ‘Devotion’. Ergens is het jammer/beter – vul maar in hoe je wil – dat de twee films in hetzelfde jaar uit zijn gekomen, omdat ‘Devotion’ altijd in de schaduw zal staan van ‘Top Gun: Maverick’.

Jesse Brown is op het eerste gezicht een integere en timide man en heeft (terecht) vertrouwensproblemen. Hij krijgt voortdurend te maken met racisme en vooroordelen, die hem zijn leven lang al achtervolgen. Brown zit gestationeerd op de militaire basis van Rhode Island, wanneer een nieuwe vliegenier arriveert, luitenant Thomas J. Hudner. Hudner komt over als een succesvolle man, hij is aantrekkelijk en is naar de academie geweest. Alleen weet hij niet goed wat hij wil bereiken. De twee mannen worden elkaars wingman en moeten elkaar dus leren vertrouwen. Dit loopt niet van een leien dakje, maar uiteindelijk stelt Brown zich open en laat Hudner toe in zijn leven. Ondertussen is het volop Koude Oorlog en in 1950 moet squadron 32, waarvan ze deel uitmaken, op missie naar de Middellandse Zee. De Noord-Koreanen dwarsbomen echter deze plannen door het zuidelijke deel van het schiereiland binnen te vallen, waardoor Brown en Hudner van koers wijzigen.

Visueel is ‘Devotion’ zeker in orde. De vliegscènes zijn mooi gefilmd en straf montagewerk zorgt ervoor dat het allemaal realistisch overkomt. De kleuren van de film zijn zeer aangenaam om naar te kijken en geven haast iets betoverends aan de vliegtuigen. De korte actiescènes op het einde zien er dan ook spectaculair uit.

De film profiteert van het acteerwerk van Jonathan Majors en Glen Powell – die laatste heeft kennelijk iets met vliegtuigen, aangezien hij ook in ‘Top Gun: Maverick’ meespeelt. Beide acteurs spelen het goed en Majors slaagt er in om een personage te creëren van vlees en bloed. Het is verfrissend om te zien hoe de figuur van Brown allesbehalve bordkartonachtig is en meerdere lagen heeft. Hij is niet vies om geregeld zijn emoties te laten zien, wat voor een militair allesbehalve evident is. Ondanks dat hij door mensen omringd is, is hij eenzaam. Hij wordt beheerst door een angst om mensen te vertrouwen, wat soms tot onbegrip leidt bij zijn medepiloten. Powell daarentegen vormt dan weer de typische militair, hoewel zijn karakter mooi evolueert doorheen de film.

De rode draad in ‘Devotion’ is racisme en hoe er correct mee om te gaan. De sterkste scène is misschien wel een conversatie tussen Brown en Hudner in hun slaapkamer. Hudner heeft onbedoeld (dat wordt de kijker toch wijsgemaakt) Brown de loef af gestoken en wil het goedmaken en vraagt uiteindelijk: ‘Wat wil je dat ik doe?’. Hierop antwoordt een emotionele Brown: ‘wees gewoon mijn wingman’. Met andere woorden, behandel me niet anders, wees er gewoon voor mij zoals een normaal persoon. Racisme kent twee kanten en Brown ondervindt ze beide. Aan de ene kant wordt hij gediscrimineerd en uitgescholden – en deze noteert hij allemaal in zijn boekje – en aan de andere kant is hij het slachtoffer van ‘white saviorism’. Het idee dat witte mensen mensen met een donkere huidskleur moeten helpen. Weinig films slagen er in om dit op een genuanceerde manier in beeld te brengen, maar ‘Devotion’ doet dit treffend.

Dillards project is zeker niet feilloos en slaat op een paar gebieden de plank mis. Al vanaf het begin heeft de film het over de Koreaanse oorlog en hoe deze oorlog uit het Amerikaanse (en wellicht bredere) geheugen is verdwenen. Ironisch genoeg komt de Koreaanse oorlog pas voor in de derde act. Dit zorgt ervoor dat de opbouw traag is en het met momenten sleept. Er wordt ook bitter weinig uitleg of context gegeven over dit conflict, wat een rare keuze is. Als je stelt dat het conflict niet bekend is bij het breder publiek, dan verwacht je als kijker wat meer uitleg dan enkel de zin ‘De Noord-Koreanen zijn over de 38ste breedtegraad gegaan’. De makers hadden beter de boodschap in het begin weggelaten, want nu zit het publiek te wachten op een eindpunt dat maar niet komt.

Daarnaast zitten er typische clichés verwerkt in de film, waardoor het allemaal net te Hollywoodachtig aanvoelt. Het is ook betreurenswaardig dat Browns partner, Daisy (Christina Jackson), wordt gereduceerd tot ‘de vrouw van’. Zij speelt helaas een stereotype rolletje en haar enige doel is kennelijk om voor haar man te zorgen. Aan de actrice ligt het zeker niet, maar een beter script had dit probleem misschien verholpen.

‘Devotion’ is een visueel aangename film, met een mooie boodschap. Knappe acteerprestaties en een overtuigende dynamiek tussen de hoofdpersonages maken het verhaal geloofwaardig. Helaas zorgen enkele rare keuzes ervoor dat de film met momenten doelloos aanvoelt. De film duurt 139 minuten, wat serieus korter had gekund. Hoewel ‘Devotion’ wordt bestempeld als oorlogsfilm, is die strijd eerder op de achtergrond aanwezig. Indien je gewoon een actiefilm wil zien, niet getreurd, er is altijd ‘Top Gun’. ‘Devotion’ zal nog even in diens schaduw moeten rondvliegen, wat onterecht is.

Nick Majchrowicz

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 1 december 2022
DVD en blu-ray-release: 10 mei 2023
4K UHD-release: 24 oktober 2023