Due Date (2010)
Regie: Todd Phillips | 95 minuten | komedie | Acteurs: Robert Downey Jr., Zach Galifianakis, Juliette Lewis, Michelle Monaghan, Jamie Foxx, Danny McBride, Alan Arkin, RZA, Matt Walsh, James Martin Kelly, Rhoda Griffis, Mimi Kennedy, Emily Wagner, Sharon Morris, Reagan Michelle, Connie Sawyer, Jon Gould
Todd Phillips maakte de afgelopen tien jaar als schrijver en regisseur diverse komedies die je of geweldig vindt, of waar je absoluut niet warm of koud van wordt. Zijn films draaien doorgaans om de (onvolwassen) vriendschappen en relaties tussen al dan niet volwassen mannen, wat toch vrij specifiek een bepaalde doelgroep aanspreekt. ‘Old School’ en ‘Starsky & Hutch’ zijn daar goede voorbeelden van. Vanaf het bijzonder succesvolle ‘The Hangover’ wordt hij echter door een breder publiek gedragen. Dat dronken avontuur in Vegas haalde tenslotte een half miljard op aan de internationale kassa – redelijk uitzonderlijk voor een komedie zonder tekenfilmfiguren. Zelf noemde hij het project zijn ‘Star Wars’, omdat hij geen salaris maar een percentage van het project uitbetaald kreeg – en dus een hoop geld opstreek. Nog een reden de man in de gaten te houden: de keuzevrijheid en mogelijkheden die een dergelijke financiële situatie verschaft. Toen hij meewerkte aan het script van ‘Due Date’, wilde hij die film maken als Robert Downey Jr. en Zach Galifianakis de hoofdrollen konden vertolken. Wat dus vervolgens ook gebeurde.
In ‘Due Date’ zijn Peter (Downey Jr.) en Ethan (Galifianakis) onafhankelijk van elkaar onderweg naar Los Angeles. Peter omdat z’n vrouw over een aantal dagen zal bevallen, Ethan om in Hollywood een acteercarrière na te jagen. Ze ontmoeten elkaar als de taxi’s die hen op het vliegveld afzetten op elkaar rijden, en treffen elkaar even later opnieuw in het vliegtuig, waar ze – half komisch, half geforceerd – door toedoen van Ethan uitgezet worden op verdenking van terrorisme. Vervolgens wordt ze verboden een andere vlucht te nemen, terwijl Peters bagage en portemonnee al wel onderweg zijn naar LA. Hij ziet daarom geen andere uitweg dan bij Ethan in diens huurauto te stappen, samen met het bijna onnodige hondje Sonny, een dreigende sfeer van ongemak en onverenigbaarheid, en het draaiboek voor een situatie die onmiskenbaar uit de hand zal lopen.
Het avontuur dat zich ontvouwt verloopt daarmee even geforceerd als het eerdere gestuntel in het vliegtuig, en voelt in eerste instantie als een verplicht nummertje op basis van een voor de hand liggend script. Twee volledig tegengestelde en dus conflicterende karakters die de komende tweeduizend mijl aan elkaar overgeleverd zijn, met een masturberend hondje (!) in hun midden en een koffieblik met de as van Ethans recent overleden vader (!) op de achterbank. Cue een hoop voorspelbare ongein, die je in meer of mindere mate ongetwijfeld bekend voor zal komen. Deels op basis van het oeuvre van Phillips zelf, en het feit dat er aan de lopende band bekende bijrollen uit die eerdere films voorbij komen (Matt Walsh, Juliette Lewis en natuurlijk een cameo van de regisseur zelf, om er een paar te noemen).
Naarmate de reis vordert, wordt het verhaal dat hij toch wel bijzonder vakkundig vertelt echter langzaam stukken aangenamer. Zo hoeft een komedie die het best te genieten is met je maten en een paar flessen bier niet zo strak aan elkaar geschoten en muzikaal interessant onderschreven te zijn, maar is dat zeker wel het geval. Een gegeven dat bij ‘The Hangover’ ook al naar voren kwam, al was het script en de humor daar consequent van een hoger niveau – ‘Due Date’ komt wat geleidelijker op stoom, en de beste grappen laten even op zich wachten. De kracht is dan vooral dat het uiteindelijk belachelijk genoeg wordt om de realiteitszin wat te laten vieren, en de onwaarschijnlijke trip volledig te nemen voor wat het is. Terwijl de mannen langzaam aan elkaar, de bizarre omstandigheden en het aantal auto’s dat ze verslijten wennen, krijgt het avontuur dan wat vleugels en wordt de kijker getrakteerd op de humor waar hij voor uitgenodigd is. Het resultaat is een dolle rit dwars door de VS, en zelfs een klein stukje Mexico (“I thought it said ‘Texaco’, I need gas”), waarbij de titel ‘Road Trip’ uiteindelijk beter gepast had – als Phillips die film niet al tien jaar eerder had gemaakt. Het doel van deze reis is mogelijk wat volwassener, de mannelijke hoofdpersonen en hun absurde verwikkelingen zijn dat absoluut niet. En dat is mooi, want die invalshoek kun je wel aan Todd Phillips en zijn gebruikelijke team van medewerkers overlaten.
Robert Nijman
Waardering: 3
Bioscooprelease: 4 november 2010