Face (1997)

Regie: Antonia Bird | 100 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Robert Carlyle, Ray Winston, Phil Davis, Damon Albarn, Steve Sweeney, Gerry Conlon, Leon Black, David Boateng, Lena Headey, Eddie Nestor, Steve Waddington, Christine Tremarco, Andrew Tiernan, Sue Johnston, Philip Davis, Hazel Douglas

In deze bescheiden opgezette misdaadfilm besteedt regisseur Antonia Bird evenveel tijd aan haar personages als aan de actiescènes. Het is een nobele insteek, die helaas niet even goed uitpakt. Bird staat te lang stil bij een subplotje dat nooit bevredigend wordt uitgewerkt. Daarover later meer.

Het verhaal van ‘Face’ is al talloze keren eerder opgevoerd. Een groep criminelen die een verrader in de gelederen hebben is een dankbaar onderwerp voor veel misdaadfilms. Maar de manier waarop Bird de ontknoping van het verhaal opdient en de karakteruitdiepingen zijn zeer onderhoudend. De film wordt dan ook nooit voorspelbaar of saai.

De cast van de film is niet de minste. Britse en Schotse acteurs als Ray Winstone en Robert Carlyle hebben hun sporen in de filmwereld al ruimschoots verdiend. De prent kent zelfs het speelfilmdebuut van de Engelse popzanger Damon Albarn (Blur). De zanger slaat zeker geen modderfiguur en het beloofd wat voor zijn filmtoekomst als hij steeds zorgvuldig zijn rollen blijft uitkiezen.

De spil van het verhaal is groep criminele vrienden die elkaar door en door dachten te kennen, maar uiteindelijk door elkaar bedrogen worden. Afbrokkelende vriendschappen en bloederige afrekeningen zijn het resultaat van deze onwetendheid. Als de vrienden ontdekken dat ze zijn beroofd van hun geld dat ze hebben gestolen bij een gewelddadige roofoverval.

De onderlinge conflicten en ruzies worden sterk gespeeld door de acteurs. Met name Winstone en Carlyle tonen hun talent in de verbale schermutselingen. Ingehouden razernij en frustraties koken onophoudelijk als ze bij elkaar staan. Het is als kijker alleen maar een kwestie van wachten voordat de confrontatie komt. De rauwe taal en de dreigende blikken geven de film een scherp randje dat erg passend is bij deze misdaadfilm. De muziek is op maat gesneden, de soundtrack bestaat uit veelal Britse popmuziek die de gebeurtenissen op het scherm goed begeleiden. Zonder overheersend te worden.

Helaas is niet alles in de film zo goed op elkaar afgestemd. Bird heeft een subplot in de prent verwerkt dat nooit uit de verf komt. De crimineel Ray, gespeeld door Carlyle, is vroeger socialist geweest. Nu, jaren later, is hij alles geworden wat hij verachtte: een kapitalist. Zijn moeder en vriendin willen dat hij zijn vroegere overtuigingen weer oppakt. Maar Ray wil niet meer terug naar zijn oude leventje. De banden met het verleden worden helaas niet goed uitgewerkt. Het wordt nooit duidelijk waarom Ray überhaupt socialist is geworden en waarom hij het nu niet meer is. Bird lijkt dit onderwerp nooit te willen uitleggen, maar de kijker er wel steeds aan wil helpen herinneren. Het is net alsof de film het vanzelfsprekend vind dat iedereen helemaal op de hoogte is van de achtergrond van dit personage.

Maar de weinige minpunten doen niets af aan de kracht van de film. ‘Face’ is een krachtige gangsterfilm met hart voor de personages. Dat de film niet perfect is is de cast en makers vergeven.

Frank v.d. Ven