Fin de siglo (2019)

Regie: Lucio Castro | 84 minuten | drama | Acteurs: Juan Barberini, Ramon Pujol, Mía Maestro, Mariano Lopez Seoane, Helen Celia Castro-Wood

De Argentijnse, maar in New York woonachtige Ocho, is als single op vakantie in Barcelona. In ‘Fin de siglo’ (‘End of the Century’) zien we zijn aankomst in de Spaanse wereldstad en zijn intrek in het via Airbnb gehuurde appartement. Zijn relaxte manier van doen doet vermoeden dat zijn reisdoel niet primair ‘touristje spelen’ is, hij hangt wat rond op een terras, neemt op z’n dooie gemak een duik in de zee en staat vanaf zijn balkon ‘mensen te kijken’. Wanneer hij voor de tweede keer in korte tijd een man voorbij ziet lopen, roept hij in een opwelling: “Hey Kiss!” naar hem (want de man draagt een t-shirt van de rockband). De man reageert op zijn uitnodiging om naar boven te komen, waarna ze de bandnaam in de praktijk brengen en meer.

Deze Javi is regisseur van een kindertv-programma en is net als Ocho, tijdelijk in Barcelona. De mannen brengen in de dagen daaropvolgend veel tijd samen door, al wandelend, pratend, kaas etend en tequila drinkend. En er is natuurlijk ook veel sex. Zowel Ocho als Javi laten niet meteen het achterste van hun tong zien, is dit een vakantieliefde, willen ze meer? Javi heeft al een vaste relatie, heeft zelfs een dochter, op wie hij enorm trots is, maar hij lijkt in gezelschap van Ocho wel heel gelukkig. Wat willen ze?

‘Fin de siglo’ krijgt een extra dimensie als Javi ineens vertelt dat ze elkaar al eerder ontmoet hebben. Net voor de eeuwwisseling was Ocho ook in Barcelona, op bezoek bij zijn vriendin Sonia. Javi woonde toen met haar samen. Beide jongemannen waren nog zoekende naar hun geaardheid en nog niet uit de kast. Wanneer Ocho ziek wordt, verblijft hij een tijdje bij Sonia, maar als zij voor werk weg moet, trekt Javi, die hij dan nog niet kent, veel met hem op. En ook toen sloeg de vonk over, in een scène prachtig muzikaal ondersteund door Space Age Love Song van A Flock of Seagulls. Het is wél wat moeilijk te geloven dat Ocho hier niets meer vanaf weet, zijn verklaring dat hij veel gedronken had en ziek was is niet overtuigend. Maar omdat het goed toeven is in het gezelschap van de heren (Ocho en Javi hebben dezelfde ongedwongen manier van gesprekken voeren als Jesse en Céline uit de eerste twee ‘Before’-films), neem je dat als kijker wel voor lief. De keuze om de acteurs er niet jonger uit te laten zien, moet een bewuste zijn geweest.

Maar dan zijn we er nog niet met het spel dat de regisseur met ons speelt. Net wanneer je denkt te weten wat het doel van de film is, trapt Ocho onverwacht op een knijpbeestje en komen we in een soort alternatieve realiteit terecht, maar dan niet zoals ‘Everything Everywhere All at Once’ of ‘Doctor Strange in the Multiverse of Madness’. Er hangt toch iets magisch realistisch over de laatste scènes. Niet overal even geslaagd, maar met ‘Fin de siglo’ zet de Argentijnse Lucio Castro toch een intrigerend speelfilmdebuut neer.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 juli 2020