French Kiss (1995)
Regie: Lawrence Kasdan | 111 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Meg Ryan, Kevin Kline, Timothy Hutton, Jean Reno, François Cluzet, Susan Anbeh, Renée Humphrey, Michael Riley, Laurent Spielvogel, Victor Garrivier, Elisabeth Commelin, Julie Leibowitch, Miquel Brown
‘French Kiss’ is de eerste film waarbij Meg Ryan optreedt als co-producente via haar eigen productiemaatschappij Prufrock Pictures.
Ryan is op dreef als de grappige, neurotische spraakwaterval Kate, die haar verloofde Charlie (Timothy Hutton) probeert los te wrikken uit de armen van de vrouw op wie hij hals over kop verliefd is geworden: de fraaie Française Juliette, gespeeld door Susan Anbeh, een actrice met vooral televisieproducties op haar resumé. Minder goed is Kevin Kline als Luc Teyssier, de Fransman die Kate in het vliegtuig heeft ontmoet en vastbesloten is om haar te helpen bij haar ‘herovering’ van Charlie. Het irritante van Kline is dat hij soms vergeet dat hij volgens het script een Frans accent moet hebben. Ook contrasteert hij nogal met zijn stralende tegenspeelster: Kline is sukkelig, niet zo grappig en slechts bij vlagen een beetje charmant. Wel is het zo dat hij tegen het eind van de film, wanneer hij zich – guess what? – ontpopt als de love interest van Kate, wat aantrekkelijker wordt.
Niet alleen is ‘French Kiss’ behoorlijk voorspelbaar, de film kent ook vele flauwe ‘slapstick- momenten’. Toch is deze romantische komedie zeker geen ‘draak’. Zo nemen de hoofdrolspelers je mee naar Parijs, de campagne en de Côte; plekken waar je blij van wordt. Een verrassend detail is dat wanneer je een Franse chanson verwacht – Kate is net bestolen en sjokt moedeloos door Parijs – plots een Italiaanse zanger, Paolo Conte, in zingen uitbarst. Zijn muziek ‘kleurt’ prachtig bij de smalle Parijse steegjes met afgebladderde muren.
Maar wat vooral leuk is aan ‘French Kiss’, is dat de film laat zien hoe Amerikanen tegen Fransen aankijken: alle Fransen roken, alle Françaises lopen de godganse dag op hoge hakken en stuk voor stuk zijn ze (m/v) arrogant. Illustratief voor dit beeld is de scène waarin Kate informatie vraagt aan de receptionist van het George V: zijn blik vol minachting, zijn betweterige toontje, zijn lompe weigering om haar te helpen… Erg grappig, want, o, o, o, wat zet Laurent Spielvogel deze Franse botterik herkenbaar neer.
Patricia Jacob
Waardering: 3
Bioscooprelease: 10 augustus 1995