Griffin & Phoenix (2006)
Regie: Ed Stone | 99 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Amanda Peet, Dermot Mulroney, Sarah Paulson, Blair Brown, Alison Elliot, Lois Smith, Jonah Meyerson, Max Morris, Simon Jones, Jesse Tyler Ferguson, Susan Pourfar, Omar Scroggins, Adam Kulbersh, Adriane Lenox, Novella Nelson, Jason Workman, Brian Klugman, Sile Bermingham, Steven Randazzo, Ted Koch, Dana Eskelson, Jonathan Dokuchitz, Michael Showalter, Kristen Silverman, Fred Armisen, Chuck Gerena, Pablo Hernandez
Henry Griffin (Dermot Mulroney) is een pas gescheiden man met (terminale) kanker. De relatie met zijn twee jonge kinderen is niet erg intiem. Ze lijken dan ook niet op de hoogte zijn van de ziekte van hun vader. Griffin’s relatie met zijn kinderen blijft erg onderbelicht, ze gaan een paar keer op pad samen maar of het goed komt tussen hen en Griffin is onduidelijk. Je zou denken dat dat voor een stervende man toch van levensbelang is. Tijdens een college ontmoet Griffin Phoenix (Amanda Peet) en de vonk slaat over. Tijdens hun eerste afspraakje halen ze kattenkwaad uit dat erg onrealistisch lijkt. Maar eenmaal bekeken in het licht van de eindigheid van het leven van Griffin, zou het kunnen. Phoenix vindt het allemaal prachtig en doet graag mee. Om intimiteit te weren noemen ze elkaar bij hun achternaam, dat schept afstand. Maar steeds vaker gaan ze elkaar zien en eindelijk geven ze toe dat ze verliefd zijn en een relatie willen. Phoenix’ geheim is dan inmiddels ook al onthuld en de tranentrekkerij begonnen.
Deze liefdesgeschiedenis is een remake van de film uit 1976. Een oud verhaal in een nieuw jasje. En hoewel de filmpersonages geen enkele karakterontwikkelingen meemaken en veel dingen onwaarschijnlijk blijven, ontroert het bovengemiddeld. Liefde waarbij de dood op de loer ligt is per definitie goed voor tranen en emotie.
De casting is moeilijk te beoordelen. De acteurs zijn mooi en je voelt de chemie tussen beiden. Maar ze zijn te mooi en te slecht geschminkt gedurende de film om geloofwaardig te maken dat je kijkt naar mensen bij wie de dood in hun lichaam rondwaart. De conversaties tussen beide personages zijn soms gewoon shocking. Zo bespreken ze de verschillende kleurtjes van hun pillen, zonder daar ook een inhoudelijk item van te bespreken. Alles is zoetsappig en licht. De werkelijkheid is echter zwaar en zwart en de kijker weet dat en voelt dat. Vaak tegen je zin in wordt je meegetrokken in sentimenten die je niet wilt. Wat dat betreft is het een tearjerker eerste klas. Tip: hou de tissues in de buurt, je hebt ze nodig.
Miranda van der Hoek