Happy Few (2010)

Regie: Antony Cordier | 103 minuten | romantiek | Acteurs: Marina Foïs, Élodie Bouchez, Roschdy Zem, Nicolas Duvauchelle, Jean-François Stévenin, Alexia Stresi, Blanche Gardin, Geneviève Mnich, Philippe Paimblanc, Naomi Ferreira, Ilona Caly, Ferdinand Ledoux, Ya Hui Chan, Nathalie Roche, Eric Kailey

Het onderwerp van Antony Cordiers erotisch drama is prikkelend. Twee stellen spreken of om aan partnerruil te doen en stellen hier geen – of nauwelijks – grenzen aan. Er zijn geen regels en ze zien vanzelf wel waar dit avontuur ze heen zal leiden. Zowel op seksueel als dramatisch gebied kan dit boeiende cinema opleveren. Want natuurlijk zal er op los geëxperimenteerd worden met verschillende standjes en locaties, en zal het op het relationele vlak allerlei complicaties opleveren. Want dat dit niet lang goed kan gaan, kan iedereen natuurlijk op zijn klompen aanvoelen. Maar hoewel de film wel degelijk aan deze verwachtingen voldoet, gebeurt dit helaas maar mondjesmaat en op een veel te veilige wijze. Het potentieel prikkelende en controversiële ‘Happy Few’ blijkt uiteindelijk, ondanks veel naakt en een dramatische toon, een opvallend tamme exercitie te zijn.

De eerste fout van de film is dat de personages nauwelijks aan de kijker geïntroduceerd worden voordat het grote experiment begint. Afgezien van wat informatie over de beroepen van enkele personages, en het feit dat een kind van Vincent en Teri een “ongelukje” was, komt de kijker niets te weten over de innerlijke wereld of relaties van de personages. Het is onduidelijk wat het voor personen zijn, wat hun verlangens of fantasieën zijn, hoe gelukkig ze zijn, of wat ze missen in hun relatie. Kortom, als kijker weet je niet wat er op het spel staat en wat er gewonnen kan worden bij het starten van deze nieuwe “fase”. Het is dan ook moeilijk om te geven om hun lot en betrokkenheid te voelen bij de latere dilemma’s en complicaties van de personages, die nu redelijk anoniem blijven in de beleving van de kijker.

Goed, de introductie had beter gekund, maar zolang de seksuele spanning tussen de stellen geloofwaardig genoeg gepresenteerd wordt, kan er in ieder geval in de momenten zelf worden meegeleefd met de personages. Helaas is dit ook niet volmaakt. Terwijl de fysieke toenadering tussen Teri en Franck subtiel en begrijpelijk verloopt – hij past drukpuntmassage (zijn specialiteit) toe op haar ruggengraat omdat zij klaagt over pijn, en door deze toch wat intieme handeling gaat het over in zoenen – maar Vincent en Rachel lijken op den duur ook maar met elkaar te gaan zoenen puur en alleen omdat ze veel afspreken met zijn vieren (en omdat het script erom vraagt). Hoewel er in de laatste akte van de film een onthulling komt die mogelijkerwijs hun terughoudendheid verklaart, is het op het moment zelf onbevredigend. De kijker moet hier op de voice-over van Vincent afgaan, die verklaart dat ze zich gewoon bij elkaar op hun gemak voelden. Het is een redelijk zwaktebod om de handelingen via een interne monoloog te verklaren en niet via het acteerwerk. Juist met zo’n fysiek onderwerp zou je verwachten dat dingen als aantrekkingskracht en toenadering heel goed visueel op te lossen zijn.

Hoewel er – via voice-over, dialogen, en ernstig kijkende personages – soms heel gewichtig wordt gedaan over de implicaties voor de onderlinge relaties, de mogelijkheid tot geluk, en de veranderende seksuele wensen, worden mogelijk interessante ideeën vrijwel nooit voldoende uitgewerkt. Zo zou het feit dat er geen regels zijn opgesteld op den duur voor botsingen of heftige ruzies moeten gaan zorgen, maar het blijft bij wat lichte wrijving hier en daar. Het gaat dan bijvoorbeeld over meubels die zijn verschoven, dekens die naar kokosolie ruiken, of persoonlijke onderwerpen die ineens onbedoeld gedeeld worden. Maar dramatische consequenties heeft het niet, tot het moment dat één van hen het echt niet meer ziet zitten laat in de film. Iedereen blijft vriendelijk met de ander(en) omgaan, hoewel ze natuurlijk geplaagd worden door hun eigen gedachten waar de kijker nauwelijks deelgenoot van gemaakt wordt.

Ook op seksueel vlak zou je complicaties verwachten. Maar er komt niets. Er wordt wel besproken dat één van de mannen moeite heeft met klaarkomen, wat echter voor de vrouw dan weer geen problemen oplevert omdat de seks dan juist langer duurt. Ook hebben de vrouwen het kort over de manier waarop één van de mannen (in)slaapt na de seks, waarbij je verwacht dat dit voor veel jaloezie of ogenkrabben zal zorgen maar ook hier gaan ze “vrolijk” verder. Interessant is het wel wanneer Rachel de liefde gaat bedrijven met Teri, waarbij ze letterlijk verklaart jaloers op haar te zijn. Op haar schoonheid en luchtige, meegaande karakter. Ze wil hier duidelijk ook van proeven, en wil even één met haar worden. Op dit soort momenten, die helaas schaars zijn, gaan de seks en psychologie hand in hand met elkaar, wat ze extra stimulerend en interessant maakt. Ook is het even intrigerend wanneer Rachel door haar eigen partner (Franck) licht geslagen wil worden tijdens de seks, omdat ze de avond daarvoor ook wat ruwer is behandeld door Vincent, en hier kennelijk door geprikkeld werd. Maar Franck voelt hier weinig voor en dat was dat.

Misschien is het wel juist de bedoeling van de regisseur dat de personages nooit goed weten waar ze zich lekker bij voelen en wat de ideale omgangsvormen zijn, maar het resultaat is wel dat het allemaal wat onaf aanvoelt. Zelfs de seks spettert niet zoals je zou verwachten. Op enkele scènes na is niet te zien dat de personages er echt zo enorm veel plezier aan beleven en op experimenteel gebied blijft het allemaal redelijk tam. Geen kinky of grensverleggende toestanden, maar redelijke huis-tuin-en-keuken-seks (hoewel deze woordkeuze wellicht wel weer veel interessants impliceert). Een scène waarin ze met zijn vieren tegelijk seks hebben in een schuur na zichzelf eerst de hebben bedolven onder grote hoeveelheden bloem, is zinnenprikkelend en levert mooie plaatjes op, maar inhoudelijk gezien voegt het weinig toe. ‘Happy Few’ geeft soms interessante opzetjes, maar biedt eigenlijk van alles te weinig. Echt happy zullen de meeste kijkers er dan ook niet van worden.

Bart Rietvink