Imagine Me & You (2005)

Regie: Ol Parker | 93 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Piper Perabo, Matthew Goode, Lena Headey, Anthony Head, Celia Imrie, Sue Johnston. Darrem Boyd, Sue Johnston, Boo Jackson, Sharon Horgan, Eva Birthistle, Vinette Robinson, Ben Miles, John Thompson, Mona Hammond, Ruth Sheen, Rick Warden, Philip Bird, Justine Mitchell, Gerard Horan, Angel Coulby, Ben Willbond, Krishan Naidoo, Sharon Duncan-Brewster, James Thorne, Tom McKay, Andrew Dunford, Kellie Bright, Carl M. Smith

Ah, de liefde! Is het niet prachtig? Onderwerp van zoveel liedjes en films, en datgene wat het leven de moeite waard maakt. Het is natuurlijk wel de vraag wat er in al die kunstvormen het exacte onderwerp vormt. Echte liefde, immers, lijkt pas plaats te kunnen vinden na een sterke bekendheid met de persoon in kwestie. Gaat het in de meeste gevallen om liefde, verliefdheid, verlangen, of lust? Hebben we het over een vluchtige en oppervlakkige emotie, of om een diepzinnige, allesomvattende variant?

In ‘Imagine Me and You’ staat de laatste soort centraal: Échte Liefde. En deze liefde vindt ook nog eens plaats op het eerste gezicht. Rachel (Piper Perabo) ondervindt dit aan den lijven en kan het niet geloven. In één oogopslag kon ze direct in de ziel kijken van de bewuste persoon, zoals ze het zelf uitlegt. En deze ziel was de ware voor die van haar. Dit wordt extra geloofwaardig gemaakt door het feit dat deze persoon normaal gesproken onmogelijk een partner van Rachel zou kunnen zijn. Het object van liefde is hier namelijk een vrouw, Lucie, en Rachel is heteroseksueel.

Het homoseksuele aspect van het verhaal, of de personages, is louter dat: het is een aspect. De personages worden niet gedefinieerd door hun seksuele voorkeur, het is slechts een eigenschap van hun wezen, en secundair aan waar het hier werkelijk om gaat: liefde en menselijke relaties. En, zoals gezegd zet de rationele onmogelijkheid van Rachels romantische gevoelens voor een vrouw het liefdesthema alleen maar kracht bij.

De manier waarop in ‘Imagine Me And You’ met homoseksualiteit om wordt gegaan is in feite een soort onbewuste variant van de filosofie van Alyssa Jones (Joey Lauren Adams) in Kevin Smiths ‘Chasing Amy’. Alyssa is biseksueel, niet zozeer omdat ze nu eenmaal zo in elkaar zit, maar omdat ze haar mogelijkheden wil vergroten om haar ware liefde te vinden. Zij denkt dus in termen van personen of zielen, en niet in termen van geslacht. Het is misschien controversieel om seksuele geaardheid als keuze te zien, maar het is wel enorm romantisch. In de Liefde is niets onmogelijk, zo blijkt.

Of wordt er hier misschien gesuggereerd dat iedere vrouw in essentie biseksueel is? Het lijkt er even op wanneer Rachel van vriendinnen wil weten of ze ooit aan seks met een vrouw hebben gedacht. Niet allen staan ze hier afwijzend tegenover. Één van hen maakt de opmerking dat ze het altijd nog eens wilde proberen, maar dat het net is als zeggen dat je nog eens naar Noorwegen wil: het komt er nooit van. Dat ditzelfde ook voor mannen zou kunnen gelden wordt door Cooper in ieder geval niet bevestigd, wanneer hij, niet afgeschrikt door de seksuele geaardheid van Luce, zegt “Anyone can change teams… well, I mean not anyone… I wouldn’t”.

Dat liefde en geluk regeren, en seksuele geaardheid van ondergeschikt belang is, is uiteindelijk iets dat alle personages inzien, en maakt van het universum van ‘Imagine You and Me’ de gedroomde, volwassen maatschappij die de personages in ‘Brokeback Mountain’ zoeken. Natuurlijk wordt er vreemd opgekeken, niet in de minste plaats door Rachel zelf, en wordt er door sommigen aanvankelijk afkeurend gereageerd op de seksuele omslag. En uiteraard wordt deze omslag gebruikt voor enkele grappige situaties, zoals wanneer Rachel in de videotheek quasi-nonchalant een lesbische porno-dvd bij haar al uitgezochte films stopt, waarna haar moeder komt binnenlopen. Maar vroeger of later ziet iedereen in dat het hier om een niet te stoppen kracht gaat, waar al het andere voor opzij moet gaan. Dit is de conclusie die de edelmoedige Heck ook trekt, en letterlijk aan Rachel verwoordt, wanneer hij zonder een scène te maken zijn kersverse vrouw vaarwel kust. Als iedereen zich toch eens zo volwassen en rationeel kon opstellen…

Het gaat dus vooral om de innerlijke ontdekkingstochten van de personages zonder dat er werkelijk heftige confrontaties plaatsvinden, of anderzijds veel tegenstand optreedt, en het is wonderbaarlijk dat een film met zo weinig conflictsituaties toch nog zo bevredigend kan zijn. Dit heeft veel te maken met het vlotte tempo van de film, de leuke cast, en de aanwezige humor. Piper Perabo is een genot om naar te kijken en, zielverwant of niet, als ze haar stralende glimlach laat zien gaat iedereen door de knieën. Lena Headey is ook goed als Luce, die duidelijk stapelverliefd is op Rachel, maar niets wil ondernemen vanwege Rachels huwelijk met Heck. Ze probeert het tegen te houden, maar wanneer Heck zelf vraagt of ze Rachel een dag mee uit wil nemen, kan ze geen “nee” zeggen. Het lijkt wel of er gewoon geen ontsnappen aan is, hoezeer ze ook afstand probeert te houden, en Headey laat goed deze tweestrijd zien. Dit is duidelijk geen “bitch” die een avontuurtje wil en uit is op huisvredebreuk. Maar de hele cast is uitstekend, en elk personage heeft zo zijn eigen verhaal en dimensies. Humor komt vooral van de kant van de hilarische Anthony Head (bekend als Rupert Giles uit de serie ‘Buffy the Vampire Slayer’) als de wat gefrustreerde, in zichzelf gekeerde Ned, de vader van Rachel, en Darren Byrd als de seksistische Cooper, die goed raad weet met zijn grappige dialoog.

De film heeft een overbekende structuur en toon. Het is ontegenzeggelijk een traditionele romantische komedie, in het bijzonder veel gelijkend op het werk van Richard Curtis (‘Notting Hill’, ‘Four Weddings and a Funeral’, ‘Love Actually’). Vooral het einde waarbij de hoofdpersoon met zijn/haar familie per auto op zoek gaat naar de vertrekkende “love interest” hebben we al vele keren eerder gezien. Maar we geven om de personages en hun situatie, dus we halen onze schouders op en wachten met een glimlach op het onvermijdelijke einde.

‘Imagine You and Me’ is clichématig maar charmant en grappig, en biedt personages die respectvol en met intelligentie zijn neergezet, niet als typische slechteriken of losers. Iedereen probeert het beste van zijn leven te maken en komt daarbij in situaties terecht die je niet kunt beheersen. In ieder geval niet met je verstand. Gevoelsmatig weet je het wanneer iets niet goed zit of juist precies is hoe het moet zijn. Dan kun je niets anders doen dan je hart volgen en hopen dat anderen dit inzien of een stap opzij willen doen voor deze niet te stoppen kracht.

Bart Rietvink

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 25 mei 2006